Dead Sara

Το -αρκετά γνωστό στην ημεδαπή- hard rock συγκρότημα από το Λος Άντζελες ξαναχτύπησε φέτος με τον δεύτερο δίσκο του. Οι παιδικές φίλες Emily Armstrong και Siouxsie Medley αποδεικνύουν ότι η μπάντα τους δεν ήταν απλώς ένα εφηβικό απωθημένο ή ένα one-hit wonder, αλλά διαθέτει το μουσικό όραμα που είναι απαραίτητο για μια μακρόχρονη πορεία.

Γενικά, η ατμόσφαιρα στον δίσκο είναι ως επί το πλείστον heavy, όπως κάπως «βαριά» είναι και η ιστορία πίσω από την κυκλοφορία του: μετά από ένα ομολογουμένως επιτυχημένο ντεμπούτο ενώ η μπάντα είχε το συμβόλαιό της με την Epic Records και αφού είχε ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις, το κουαρτέτο μένει ξαφνικά χωρίς δισκογραφική, πιθανότατα και λόγω της αργοπορίας του sequel του "Weatherman", που ήρθε τελικά τρία ολόκληρα χρόνια μετά. Η αλήθεια είναι ότι «στην βράση κολλάει το σίδερο», αλλά οι Dead Sara δεν δείχνουν να νοιάζονται για θυμοσοφίες. Ο -αναφερθείς από την ίδια την μπάντα- λόγος του «διαζυγίου» ήταν η μη ύπαρξη του προφανούς μεγάλου hit, δηλαδή η αμφισβήτηση της εμπορικής αξίας του δίσκου.

Τελικά, ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Pocket Kid Records, που έφτιαξε η ίδια η μπάντα, και φωνάζει ολόκληρος «ό,τι έγινε, έγινε», χωρίς περιττά εφέ και θόρυβο (χωρίς περιττά, όχι χωρίς εφέ!). Η παραγωγή του Noah Shain άλλωστε δεν αφήνει περιθώρια για μεμψιμοιρία και δίνει στον ήχο της μπάντας νέα χαρακτηριστικά που αρμόζουν στην ωρίμανση που έχουν υποστεί οι συνθέσεις. Όχι ότι τον λες και χαλαρό, βέβαια... Punk και stoner στοιχεία διάσπαρτα, βουτηγμένα σε τραχιά rock 'n' roll «αμερικανίλα», προετοιμάζουν ίσως το έδαφος για ένα ακόμα καινούργιο υβρίδιο του σκληρού ήχου.

Το πρώτο τραγούδι του tracklist, "Suicidal", είναι αρκούντως δυνατό για να σε βάλει απευθείας στο νόημα, γι’ αυτό και αποτέλεσε τον προπομπό του δίσκου, αφού κυκλοφόρησε το 2014 ως πρώτο single. Το "Lovesick" είναι Nirvana-friendly κομματάρα που δεν κρύβει τις εμμονές της και επιδεικνύει τις ενισχυμένες κιθαριστικές δυνατότητες της Medley. Το bluesy "Mr. Mr." είναι μία από τις πιο στιβαρές κι ενδιαφέρουσες συνθέσεις του δίσκου και σίγουρα θα σε ξαφνιάσει. Ακολουθείται από το επίσης αξιοσημείωτο "Greaser". Και όσο περνάει η ώρα, όλο και καλυτερεύει αυτό που φτάνει στα αυτιά του ακροατή, με το "Blue Was The Beautiful You" να είναι επίσης μια πρωτότυπη συνθετικά και ερμηνευτικά στιγμή, άξια σύγκορμου χτυπήματος, καθότι και πολύ groovy. Οι ερμηνευτικές ικανότητες της Armstrong αποκαλύπτονται τραγούδι το τραγούδι και η φωνητική της έκταση ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε, ενώ τα τύμπανα είναι εξ αρχής δαιμονισμένα.

Αν και το "Pleasure To Meet You" όντως δεν περιέχει την μεγάλη επιτυχία που θα χαρίσει απλόχερα ώρες airplay ή συμμετοχή στο OST κάποιας ταινίας δράσης, παρ' όλα αυτά είναι «Ευχαρίστησή Μας Που Το Συναντήσαμε»!