Ηχογραφημένο σε οκτακάναλο κασετόφωνο σε ένα σαλόνι στο Σικάγο, το νέο άλμπουμ των Mock Execution δεν είναι εύκολο να περιγραφεί με λόγια. Εννέα συνθέσεις συνολικής διάρκειας δεκαοκτώ λεπτών και όλο το πρώιμο ‘80s stench παρελαύνει ατάκτως. Οι Mock Execution με την αδιανόητη παραγωγή, τα κτηνώδη φωνητικά και το παιχνίδισμα με τους ρυθμούς έχουν πιάσει παρέδωσαν μια από τις crust κυκλοφορίες της χρονιάς. Κοινώς, καταβρώμικο hardcore, crossover riffs και φρενήρη leads, τύμπανα που συνθλίβουν, και γενικότερα ένα noise υπόβαθρο πίσω από τις συνθέσεις που τις μετατρέπει σε ένα φρικαλέο άλμπουμ ικανό να πωρώσει από την πρώτη ακρόαση. Οι Mock Execution μπορεί μεν να απευθύνονται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό, αλλά αν αναζητείτε τέτοια βία η οποία τιμάει παραγνωρισμένες σκηνές με τρόπο που θα σε κάνει να θες να ψάξεις τις επιρροές τους, ειδικά προς Ιαπωνία πλευρά, οφείλετε να μην προσπεράσετε. Μην είστε "Stagnant Fools".

Bandcamp

Δύσκολο με τέτοιο όνομα μπάντας, δίσκου και εξωφύλλου να προσπεράσεις αν τη βρίσκεις με ιαπωνικό hardcore. Το νέο mini LP βέβαια των Rashomon είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Για την ακρίβεια, παίρνει τα φωνητικά, την τεχνική και το riffing σχημάτων όπως οι εμβληματικοί Death Side, το περνάει από ένα αμερικανικό πρίσμα, και παραδίδει ένα αξιοσημείωτο ηχητικό εύρος. Ακούς δηλαδή το "Death Factory" και απορείς για το πώς αποκτά δραματικό χαρακτήρα, ή το "Resume Operation" και φρενήρεις εικόνες δράσης περνούν από το μυαλό σου. Η αλήθεια όμως είναι πως το ποιοτικό hardcore των Rashomon βρίθει κοινωνικού σχολιασμού και ισοπεδώνει όχι απλά λόγω της ταχύτητάς του, αλλά επειδή δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Από τις εκπλήξεις της χρονιάς, προσωπικά μιλώντας, και αφήνομαι πάλι στον στρόβιλο του "Pigs In Blue".

Bandcamp

Είμαστε στην επέτειο δέκα χρόνων από την καταδίκη της Maria Alyokhina και της Nadezhda Tolokonnikova, μελών των Pussy Riot, για την διαμαρτυρία στον καθεδρικό ναό του Ιησού Σωτήρα στη Μόσχα. Έκτοτε, η αναρχοφεμινιστική κολλεκτίβα με τις καταστασιακού τύπου παρεμβάσεις της, εγκατέλειψε το πρωτόλειο punk του "Kill The Sexist" για χάρη της hyper pop, που μετατρέπεται σε ηχητική αισθητική του τρίτου κύματος στην digital εποχή.

Στο "Matriarchy Now" τραγουδούν για τους έμφυλους ρόλους (με αποδομήσεις τύπου "Princess Charming" και "Sugar Mommy"), χωρίς ευθείες αναφορές σε τρέχοντα πολιτικά συμβάντα (βλ. απαγόρευση εκτρώσεων), ακόμη κι αν ασχολούνται με αυτά στην κινηματική τους δράση. Προσφέρουν ένα εικοσάλεπτο σεξουαλικής απείθειας, με ορισμένα εξαιρετικά κομμάτια, όπως το "Hatefuck", ενώ οι pop συνεργασίες (κυρίως την Tove Lo στην παραγωγή) ανοίγουν εμπορικότερες οδούς.

Οι Pussy Riot, ωστόσο, συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται την τέχνη τους ως μία πτυχή του πολιτικού ακτιβισμού, κι όχι ως διακριτή και αυτόνομη δραστηριότητα (λογική που κυριαρχεί στην καπιταλιστική μουσική βιομηχανία). Αν το κρίναμε αποκλειστικά ως mixtape, θα λέγαμε πως μάλλον είναι φτωχό. Ως μία οικειοποίηση του μέσου, όμως, για τη διάχυση της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας στην κινηματική δράση, είναι μία σημαντική παρακαταθήκη στην κληρονομιά μίας ιστορικής ομάδας.

Youtube Playlist

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις από τους Osees. Για την ακρίβεια δεν ξέρεις ούτε με τι όνομα θα κυκλοφορούν κάθε δουλειά τους πλέον. Η υπερπαραγωγική μπάντα, αποφάσισε φέτος να επιστρατεύσει την ιδιότυπη ψυχεδελική της παράνοια σε μια απόπειρα να επισκεφθεί τις punk καταβολές της. Βουτιά στις αρχές των '80s δηλαδή, τους Black Flag, Minor Threat και Dead Kennedys. Για να καταλάβεις, κλείνουν το δίσκο με διασκευή σε Rudimentary Peni. ΟΚ, αυτό το σχήμα, θα σε τρελάνει. Το παρανοϊκό τους hardcore, βάζει στο προσκήνιο λιγδιασμένα πλήκτρα και «αισχρά» φωνητικά και για 22 λεπτά συνεπαίρνει, ναι. Φυσικά, δεν κρύβεται η χημεία του rhythm section ή η χάρη των leads τους. Αλλά, άκουσε το, και πες μου, όντας έκπληκτο, με το χέρι στην καρδιά. Δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους με εκνευριστική άνεση; Βασικά, είναι φοβερό.

Bandcamp
Spotify

Και όμως, οι Gehenna έβγαλαν νέο δίσκο έπειτα από 19 χρόνια. Πολλά έχουν αλλάξει στον κόσμο έκτοτε, αρκετά όμως έχουν παραμείνει αναλλοίωτα. Ένα από αυτά, η πηγή έμπνευσης των Αμερικανών, και φυσικά ως επακόλουθο, το ύφος τους. Η παρακμή της κοινωνίας τους στο ενδιάμεσο χειροτέρευσε. Ο κολασμένος όμως συνδυασμός πρωτόγονου black / death metal με hardcore παραμένει ατόφιο έργο τέχνης.

Σκέψου τους Profanatica ή τους Blasphemy να μαθαίνουν τι εστί Integrity. Άκου 20 λεπτά που διαρκούν όσο ένας αιώνας στην κόλαση, όπου κάθε κραυγή απόγνωσης και κάθε συγχορδία υφίστανται. Οι Gehenna δεν μασούν τα λόγια τους και διοχετεύουν σε 10 συνθέσεις όλη την οργή του κόσμου. Ναι, negative hardcore ονομάζουν αυτό που παίζουν, γιατί ξέρουν. Πίσω από την πίσσα μάλιστα κρύβουν και riff-άρες όπως στο "Death In Disguise" ή το σχεδόν τετράλεπτο (σοκ!) ομότιτλο έπος. Άρχοντες.

Bandcamp

Πέρασαν ήδη τρία χρόνια από το υπέροχο "The Enemy: Reality" των Wolfbrigade και, ομολογουμένως ο γνώριμος ήχος τους άρχισει να λείπει. Ο Motorhead-ικός τους συνδυασμός d-beat με σουηδικό death metal παραμένι μοναδικός, και στα 12 λεπτά και τις τρεις συνθέσεις αυτού του επτάιντσου εμφανίζεται ως ένα αναζωογωνητικό σφηνάκι. Το ομότιτλο κομμάτι επιτρέπει το ξεπέταγμα και μιας death 'n' roll στιγμής που ξεχωρίζει, ενώ το πολιτικοποιημένο "Brain Ruler" είναι το καλό σουηδικό crust που τους ανέδειξε και εμάς πιστούς ακολούθους τους. Όσον αφορά το b-side "Necronomion", οι Wolfbrigade αναζητούν μια πιο σκοτεινή και επική προσέγγιση, την οποία και βρίσκουν στη ζώνη του λυκόφωτος. Έτσι απλά, και άκρως αποτελεσματικά, με 20 χρόνια στην πλάτη, οι Wolfbrigade αναθερμαίνουν το ενδιαφέρον και χορταίνουν την πείνα για lycanthro-punk.

Bandcamp

Το one man project των Ορυμαγδός κυκλοφόρησε ψηφιακά το ομώνυμο ντεμπούτο του τον περασμένο Μάρτιο, αλλά με τη βινυλιακή έκδοση να καταφθάνει αυτή την περίοδο, ευκαιρία για μια εκ νέου επίσκεψη. Με τη βοήθεια του Βαγγέλη από Παροξυσμός στα drums, το, διάρκειας 27 λεπτών άλμπουμ είναι ένα black 'n' roll όργιο. Είτε αναλογιστείς τους Warfare, Venom και English Dogs, είτε σύγχρονα σχήματα όπως οι Midnight και λοιπές δυνάμεις αναβίωσης του black/speed metal, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Με κοινωνικοπολιτικό στίγμα, με εναλλαγές όπως στο δυσοίωνο mid-tempo "Νεκροστολισμένα Όνειρα", με εθιστικά κομμάτια, άψογη παραγωγή (ειδικά στα τύμπανα) και ξέφρενα leads, οι Ορυμαγδός τιμούν τις επιρροές τους με τρόπο σύγχρονο και άμεσο. Φυσικά, όταν έχεις κομμάτια όπως τα "Κοινωνικός Πόλεμος", "Δολοφόνοι Με Στολή" και το πιο sleaze, αλά Bewitcher, "Σοκ Ροκ", τότε ξέρεις πως οι ακροάσεις θα καταστούν εθιστικές. Ορυμαγδός, ηχητικός, πράγματι.

Bandcamp
Youtube

Το ντεμπούτο των Αθηναίων Αποφορά έρχεται με ορμή να προστεθεί στην όλο και αυξανόμενη, ποιοτικά και ποσοτικά, παραγωγή της εγχώριας σκηνής. Στα 27 λεπτά που διαρκεί, το άλμπουμ καταφέρνει να ενώσει ουσιωδώς σύγχρονο black metal με neo-crust περάσματα. Έτσι, στις εννέα, σύντομης σχετικά διάρκειας συνθέσεις, οι στοχευμένες post-black μελωδίες και το χαρακτηριστικό drumming συνυπάρχουν με hardcore κοψίματα, δίνοντας μερικές φορές το στοιχείο του απρόβλεπτου, όπως συμβαίνει σε σχήματα σαν τους Storm Of Sedition, Svdestada, ή Dodsrit π.χ.. Αυτό όμως που κάνει συνθέσεις όπως τo "Ίσως Κάποτε" ή το "Ιλαροί Σκλάβοι", μέσα στην ηχητική τους συμπληρωματικότητα, να αποδίδουν τα μέγιστα, είναι η κοινή συνιστώσα που είναι η ατμόσφαιρα. Οι Αποφορά κατάφεραν να συνενώσουν ταιριαστά δύο, όλο και παραπλήσιους χώρους εξαιτίας της έμφασης στον ζόφο, στην γκρίζα πραγματικότητα και την βία που είναι το αδιέξοδό της, αλλά με νότες.

Bandcamp
Youtube

Όταν στο τέλος του "Younger" σκάει το sample με τη φράση «η πιο όμορφη μουσική στον κόσμο», κάθε φορά χαμογελάω. Οι DEEPxCUT από τα Γιάννενα (με μέλη από Σκοτοδίνη και Μανέστρα), σε οκτώ λεπτά με την πρώτη τους κυκλοφορί αφήνουν μονομιάς το στίγμα τους. Δεν είναι μόνο οι φουριόζες κομματάρες όπως το "Αλλεργία". Η ωμή ηχογράφηση δίνει φυσικά ενέργεια στο παίξιμο της τετράδας, αλλά είναι τα φοβερά φωνητικά της Βενετίας που μετατρέπουν το παραδοσιακό ύφος σε κάτι καίριο και αιχμηρό, μοιράζοντας τους στίχους ανάμεσα σε αγγλικά και ελληνικά. Μερικά ξεσπάσματα κοιτούν ελαφριά προς powerviolence, ενώ άλλες φορές η straight-edge βοστωνέζικη σκηνή αποκαλύπτεται στα breakdowns. Το μπάσο στην έναρξη του "Μην Μασάς" δίνει έμφαση στον απολαυστικό ρυθμό, και παρά τη σύντομη διάρκεια, το "It Hurts" βρωντοφωνάζει πως «η ζωή είναι δικιά μας». Αυτό δεν είναι και το νόημα αυτού του ήχου; Εδώ καθίσταται πέρα για πέρα σαφές. Άψογο.

Bandcamp
Youtube

Παλιά μου τέχνη κόσκινο τα splits στον ευρύτερο hardcore χώρο. Η συγκεκριμένη σύμπραξη όμως των End και των Cult Leader δεν μπορούσε να περάσει στα ψιλά. Οι μεν αποτελούν ένα άκρως ενδιαφέρον σχήμα που δεν είναι side project των επιφανών μελών του. Οι δε συνδυάζουν math, metalcore και "progressive crust" με έναν κολασμένο τρόπο που τιμά την κληρονομιά του ήχου. Εδώ, με δύο τραγούδια έκαστο, τα συγκροτήματα διδάσκουν πως ηχεί αυτή η μουσική στο σήμερα.

Θόρυβος, ασήκωτες κιθάρες, φωνητικά δίχως έλεος, τεχνική και ιδέες όπως αυτές του, βιομηχανικού "The Host Will Soon Decay" ή του σχεδόν post/sludge metal "Long Shadows" δημιουργούν 14 λεπτά άξια μνείας. Η κυκλοφορία αναβλύζει μια πνιγηρή και κατάμαυρη αισθητική, όπως ακριβώς και τα συναισθήματα που εκπέμπει. Όμως, στο τέλος θες να την ξανακούσεις, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνεσαι πως κρύβει μια διέξοδο με τη μορφή ηχητικής ακρότητας.

Bandcamp

Έχουν γράψει και κυκλοφορήσει δίσκους ως Angles 6, Angles 8 και Angles 10. Δεν είναι πάντα οι ίδιοι και συνεχώς ο ίδιος αριθμός (σαν μέλη), αλλά κρατάνε ένα βασικό κορμό. Εγώ την αγάπησα ως Angles 9 μέσω του εκπληκτικού Disappeared Behind the Sun και τους παρουσίασα στα καλά κρυμμένα διαμαντάκια του 2017. Σαξόφωνο, κοντραμπάσο, κρουστά, πιάνο, τρομπόνι, τρομπέτα, βιμπραφόν και τύμπανα! Είναι μια ορχήστρα που πειραματίζεται αυτοσχεδιαστικά. Οι συνθέσεις τους εκτός του ότι είναι όμορφες, πολλές φορές τσιτώνουν ακραία και παράγουν κάτι πολύ ελεύθερο, θορυβώδες και δυνατό. Πολύπλοκες μουσικές με ανησυχία οι οποίες όμως δεν είναι αποκρουστικές, παρά την προχωρημένη αντίληψη τους. Δεν είναι δύσκολες ώστε να αποτρέπουν συμπάθειες και πολλαπλές ακροάσεις καθώς σε σημεία ακούγονται ακόμα και παραδοσιακές για τον jazz ήχο.

Bandcamp

Τα πρώτα λόγια που ακούγονται μόλις πατήσεις το play ("Nine killed you, nine shall die and be returned your loss"), ανήκουν στον Vincent Price από την ταινία "The Abominable Dr. Phibes" του 1971. Ισχυρή ένδειξη για το περιεχόμενο τούτης της κυκλοφορίας, η οποία λίγο αργότερα θα γίνει απόδειξη, καθώς ακούγεται η φράση "Nine eternities in DOOM!". Τους καταδίκασε και τους εννέα. Το όνομα της φινλανδικής μπάντας και το εξώφυλλο ορίζουν τον επιθετικό προσδιορισμό, ήτοι επικό doom, το οποίο άπαξ και αποδοθεί με γνώση και ψυχή, δεν έχει αντίπαλο. Αργόσυρτο και σποραδικά, ευτυχώς, stoner με fuzz ήχο, εξελίσσεται σε επικό κτήνος. Κυρίως, χάρη στις μελωδικές γραμμές του Samuel Wormius (θυμάται κανείς τους The Wandering Midget;) με μια αύρα από Thronehammer. Παραδοσιακοί ως το μεδούλι τους, με τον απαραίτητο gargantuan όγκο και το αναγκαίο βάρος, κάνουν εντυπωσιακή είσοδο στο είδος. Βασίζονται εξίσου στα επαναλαμβανόμενα ριφ και στις αλλαγές του ρυθμού, όπου και κρύβεται η μαγεία των συνθέσεών τους: Επική απογείωση και οι γροθιές σφίγγονται ασυναίσθητα. Μουσική που σου γεμίζει την ψυχή.

Bandcamp

To 2011 το ντεμπούτο της, το οποίο δεν είχε ακούσει και πολύς κόσμος (ούτε εγώ τότε), ήταν ένα ambient/drone μουσικό δείγμα κυρίως για το υπόβαθρο. Έτσι και αυτή η δεύτερη πειραματική folk/noise προσπάθεια αναλώνεται σε αυτοσχεδιασμούς, άναρθρες κραυγές και ανάσες, εφέ και πειραματικούς θορύβους. Πρακτικά εδώ δεν υπάρχουν τραγούδια με τη μορφή που έχουμε συνηθίσει. Αργές, μινιμαλιστικές προσθαφαιρέσεις με πολλές φωνητικές ανωμαλίες. Ένας τρομακτικός και συναρπαστικός δίσκος, που δεν θα σου αποκαλυφθεί με την πρώτη ακρόαση, ούτε με τη δεύτερη. Θέλει χρόνο και σκοτάδι. Απόλυτο.

Bandcamp

Ο άγραφος κανόνας λέει ότι το σωστό ξεκίνημα ενός έργου πρέπει να τραβάει το βλέμμα και ταυτόχρονα να δίνει αντιπροσωπευτική εικόνα για όσα θα ακολουθήσουν. Στη μουσική, στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, παντού. Το "Heart Like An Anchor" με τη μπασαριστή εισαγωγή, τα κοφτά χτυπήματα και τις κραυγές που σκάνε αντί καλησπέρας, πετυχαίνει εύκολα 2/2. Οργή, τσιτωμένες μελωδίες, μυρωδιά ιδρώτα, όλο τα core καλά. Πριν προλάβει να κλείσει λεπτό, οι καθαρές γραμμές έρχονται να ολοκληρώσουν το πακέτο. Από τα γεμίσματα στο σπάσιμο του "Swan Song" μέχρι τη La Dispute γεύση που αφήνει το "Comfortable Isolation", η τετράδα από την Αργυρούπολη αντί να κρύβεται στη σκιά των επιρροών της, τις προσεγγίζει με σεβασμό και βάζει γερές βάσεις για το μέλλον. Αν έπρεπε να βρεθούν ιδανικές συνθήκες ακρόασης του "Farewell Forever", αυτές πιθανότατα θα ήταν σε κάποιο υπόγειο, με τους ενισχυτές τέρμα και το pit σε πλήρη δράση.