Joe Satriani: «Οι πωλήσεις και τα βραβεία δεν είναι μέτρο καλλιτεχνικής επιτυχίας»

Θέλω να πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει ασχοληθεί έστω επιδερμικά με την ηλεκτρική κιθάρα και δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Joe Satriani. Επίσης, θέλω να πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει ασχοληθεί κάπως επισταμένα με το εν λόγω μουσικό όργανο και να μην τον συγκαταλέγει μεταξύ των σπουδαιότερων και επιδραστικότερων κιθαριστών όλων των εποχών. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, η παρακάτω κουβέντα μπορεί να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, είτε για να αναθεωρήσετε την λανθασμένη άποψή σας ή να επιβεβαιώσετε ακόμα περισσότερο την σωστή άποψη που έχετε για αυτόν τον σπουδαίο μουσικό…

Η αφορμή για την συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από την επερχόμενη εμφάνιση των SATCHVAI - ήτοι της σύμπραξης των Joe Satriani και Steve Vai υπό μια νέα κοινή μπάντα - στο πλαίσιο του φετινού Rockwave Festival (προσοχή, στο Terra Vibe της Μαλακάσας). Όπως είναι λογικό, μιλήσαμε αναλυτικά για τους μουσικούς που απαρτίζουν αυτό το νέο σχήμα στις συναυλίες, για το πως κατεληξαν στα τραγούδια που αποδίδουν ζωντανά και στα μελλοντικά τους σχέδια μεταξύ άλλων. Παράλληλα, πήγαμε πίσω στο χρόνο και αναφερθήκαμε στο πως και πότε συναντήθηκαν για πρώτη φορά με τον Steve Vai (hint: είναι πολύ παλιά και είναι ωραία ιστορία), στο τι τους δένει τόσα χρόνια και στο τι κάνει την μουσική τους σχέση τόσο ξεχωριστή.

Πέραν αυτών, όμως, βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την εξέλιξη του κιθαριστικού ήχου από τις απαρχές του ως και σήμερα, για το πως έχει επηρεάσει το internet τη νέα γενιά κιθαριστών και την μουσική παραγωγή γενικότερα, μας εξηγεί γιατί τα 90s ήταν μια εξαιρετική περίοδος που έφερε ανακουφιστικές αλλαγές για τον ίδιο και με πολύ πειστικό τρόπο προτρέπει τους νέους καλλιτέχνες να αναζητήσουν την επιτυχία στην πρόκληση και όχι σε κομμάτια που άπτονται της επιχειρηματικής πλευράς της μουσικής βιομηχανίας.

Ο Joe Satriani βαδίζοντας πλέον στα 70 του έχει πολλά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα να πει, και τα οποία αξίζει να διαβαστούν.

Γεια σου Joe. Πώς είσαι;

Πολύ καλά. Ευχαριστώ!

Πρώτα απ' όλα, αν και ήταν χθες, θέλω να σου ευχηθώ χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου.

Σε ευχαριστώ πολύ!

Παίζουμε τραγούδια που έχουμε γράψει μαζί, αλλά και τραγούδια ο ένας του άλλου, κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει μπροστά σε κοινό

Λοιπόν, πώς πάει η περιοδεία με τους SATCHVAI μέχρι στιγμής;

Όλα είναι υπέροχα! Γινόμαστε όλο και καλύτεροι σε αυτό το σόου, που ήταν ούτως ή αλλιώς μοναδικό από την αρχή, καθώς ανεβαίνουμε μαζί στη σκηνή και παίζουμε τραγούδια που έχουμε γράψει μαζί, αλλά και τραγούδια ο ένας του άλλου, κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει μπροστά σε κοινό. Οπότε, είναι υπέροχα! Και η νέα μπάντα που έχουμε είναι πραγματικά φανταστική!

Ακούγεται όντως εξαιρετικά ενδιαφέρον! Πάντως, έχει περάσει πάρα πολύς καιρός, συγκεκριμένα 18 χρόνια από την τελευταία φορά που έπαιξες στην Ελλάδα. Πώς νιώθεις για την επιστροφή σου εδώ σε περίπου δέκα μέρες από τώρα;

Ω, φίλε! Επιτέλους! Περάσαμε τόσο καλά την τελευταία φορά που ήμασταν εκεί, που δεν ξέρω γιατί αργήσαμε τόσο πολύ να επιστρέψουμε. Αλλά, χαίρομαι που επιτέλους συμβαίνει.

Ναι, κι εμείς είμαστε πολύ χαρούμενοι γι' αυτό. Τώρα, ήσασταν πάντα πολύ καλοί φίλοι με τον Steve Vai. Αλλά πώς και αποφασίσατε να σχηματίσετε αυτή τη συνεργασία; Πως γεννήθηκε η ιδέα και τι σας έκανε να πάρετε αυτή την απόφαση;

Στην πραγματικότητα ξεκίνησε όταν κάναμε το G3, με τον Steve και τον Eric [σ.σ.: Johnson] και ο Eric δεν μπορούσε να συνεχίσει, γιατί είχε ήδη κλεισμένο το υπόλοιπο της χρονιάς. Ο Steve και εγώ αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να περιοδεύουμε μόνοι μας και σκεφτήκαμε να ηχογραφήσουμε ένα τραγούδι για να συνοδεύσουμε κατά κάποιο τρόπο την αρχή της περιοδείας. Μετά από λίγο, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να ηχογραφούμε όσο το δυνατόν περισσότερα τραγούδια για να φτιάξουμε ένα άλμπουμ. Τότε, προέκυψε η ιδέα να περιοδεύσουμε μαζί σε αυτό το μοναδικό σκηνικό. Ήταν λοιπόν μια πολύ οργανική και δημιουργική διαδικασία.

Μερικά από τα πράγματα που περιλαμβάνει το άλμπουμ είναι οι πιο περιπετειώδεις μουσικές που έχουμε προσπαθήσει ποτέ να κάνουμε

Ανέφερες ότι σκοπεύατε να κάνετε ένα άλμπουμ. Κι αν δεν κάνω λάθος, βρίσκεστε στη μέση της διαδικασίας ηχογράφησης και δημιουργίας αυτού του πρώτου άλμπουμ των SATCHVAI. Πώς πάει λοιπόν αυτό και πώς ακούγεται η μουσική που περιλαμβάνει;

Είναι πραγματικά τρελό. Μερικά από τα πράγματα που περιλαμβάνει είναι οι πιο περιπετειώδεις μουσικές που έχουμε προσπαθήσει ποτέ να κάνουμε! Έχουμε ωθήσει ο ένας τον άλλον σε περιοχές που δεν έχουμε παίξει ποτέ πριν, το οποίο είναι πραγματικά υπέροχο, γιατί επεκτείνει τη δημιουργικότητά μας. Είμαστε περίπου στα μισά του δρόμου, ίσως και λίγο παραπάνω. Έχουμε ήδη περισσότερα από αρκετά τραγούδια που έχουμε γράψει. Απλά πρέπει να βρούμε τον χρόνο για να τα ηχογραφήσουμε. Θέλω να πιστεύω ότι θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του έτους και θα είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει το πρώτο τρίμηνο του επόμενου έτους.

Είναι πάντα καλό να συνεχίζεις να ξεπερνάς τα όρια

Ακούγεται τέλειο! Κι ακούγοντάς σε να λες ότι είναι τόσο περιπετειώδες, και μιας και μιλάμε για σένα και τον Steve, αυτό είναι μια αρκετά μεγάλη δήλωση. Διότι, έχετε υπάρξει περιπετειώδεις σε όλη σας την καριέρα ως τώρα...

Γιατί να σταματήσουμε τώρα; Είναι πάντα καλό να συνεχίζεις να ξεπερνάς τα όρια.

Έχετε ήδη κυκλοφορήσει ένα κομμάτι που περιλαμβάνει τον Glenn Hughes στα φωνητικά. Δεν ξέρω αν θα είναι στο άλμπουμ, αλλά θα ήθελα να μάθω πώς αποφασίσατε να έχετε τον Glenn για αυτό το πρώτο κομμάτι και επίσης αν σκοπεύετε να έχετε πολλούς τραγουδιστές στο άλμπουμ ή ίσως να εστιάσετε περισσότερο στην instrumental πλευρά σας.

Δεν είμαι πραγματικά σίγουρος για αυτό. Δεν έχουμε τελειώσει εντελώς με το γράψιμο. Οπότε, μπορεί να υπάρξει και άλλο ένα κομμάτι με φωνητικά. Όταν άρχισα να γράφω το τραγούδι "I Wanna Play My Guitar", δεν είχα σκεφτεί πραγματικά ποιος θα το τραγουδήσει. Λίγο μετά βρεθήκαμε στην Monsters Of Rock κρουαζιέρα, και τόσο ο Glenn Hughes όσο και οι The Darkness ήταν σε αυτή την περιοδεία, οπότε είχα την ευκαιρία να δω τον Justin και τον Glenn να τραγουδούν. Είναι και οι δύο εξωφρενικοί τραγουδιστές και ερμηνευτές, και στην πραγματικότητα είχα την ιδέα να τραγουδούσαν και οι δύο σε αυτό το κομμάτι. Αλλά όπως αποδείχτηκε, ο Glenn ήταν πραγματικά αυτός που συνδέθηκε περισσότερο με το τραγούδι και είχε τον χρόνο να το αφιερώσει, για να το ηχογραφήσει. Και το έκανε πραγματικά δικό του. Του δώσαμε μεγάλο περιθώριο να διαλέξει ανάμεσα στους στίχους που είχαμε γράψει ο Steve και εγώ και έπρεπε να βρει τη δική του εκδοχή και... Wow, τι καταπληκτική ερμηνεία έδωσε σε αυτό το τραγούδι...

Μοιάζει αγέραστος....

Ναι, τα φωνητικά του είναι απλά τόσο όμορφα. Στο στούντιο εκείνη την ημέρα τραγούδησε για περίπου πέντε ώρες και όλα όσα τραγούδησε ήταν τέλεια!

Σε μερικά τραγούδια οι άλλοι κιθαρίστες είναι πιο πολύ υποστηρικτικοί και άλλες φορές ο guest στο τραγούδι είναι και ο super star

Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Ερχόμενοι στην τρέχουσα περιοδεία, παίζετε ένα μείγμα από νέα τραγούδια που συνθέσατε μαζί με μερικά τραγούδια από τις σόλο καριέρες και των δυο σας. Θα ήθελα λοιπόν να μάθω πώς προσεγγίζετε τα τελευταία. Είμαι περίεργος να μάθω αν πχ εσύ τζαμάρεις πάνω στα τραγούδια του Steve και αν αυτός τζαμάρει πάνω στα δικά σου τραγούδια ή προσπαθείτε να μην παρεμβαίνετε πολύ ο ένας στις συνθέσεις του άλλου, επί σκηνής;

Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, η οποία μας προβλημάτισε πολύ. Αυτό που κάναμε ήταν να επιλέξουμε κάποια τραγούδια όπου ο ένας έδινε στον άλλον την κατεύθυνση για το πώς πιστεύαμε ότι η συνεργασία θα λειτουργούσε καλύτερα επί σκηνής. Στη συνέχεια επιλέξαμε κάποια άλλα τραγούδια όπου θέλαμε περισσότερο να έχουν μια ατμόσφαιρα συναυλίας-πάρτι, κι όπου θα αφήναμε τον καλεσμένο να έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει με το τραγούδι. Κάπως έτσι, καταλήξαμε να επιλέξουμε έναν αριθμό τραγουδιών και για τις δύο κατηγορίες, ώστε να μην είναι το ίδιο ύφος σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Οπότε, σε μερικά τραγούδια οι άλλοι κιθαρίστες είναι πιο πολύ υποστηρικτικοί και άλλες φορές ο guest στο τραγούδι είναι και ο super star.

Θα είναι ωραίο να το ζήσουμε αυτό. Παίζετε επίσης και κάποιες διασκευές τραγουδιών. Και ήμουν περίεργος πως κι επιλέξατε το "Enter Sandman"...

(γέλια)

Αρχίσαμε να παίζουμε το “Enter Sandman” στην περιοδεία πέρυσι και το κοινό ανταποκρίθηκε αμέσως. Όπου κι αν παίζαμε, όλοι άρχιζαν να το τραγουδούν. Ξέραμε ότι είχαμε διαλέξει το σωστό τραγούδι

Θέλω να πω, θα μπορούσατε να παίξετε κυριολεκτικά τα πάντα, οπότε γιατί ένα κομμάτι των Metallica; Τι σας έκανε να επιλέξετε το συγκεκριμένο;

Είναι αστείο το πώς καταλήξαμε σε αυτό. Όταν κάνουμε περιοδείες με τους G3, όπως κι όταν κάνουμε την περιοδεία SATCHVAI, γενικά μας αρέσει να διαλέγουμε κάποια τραγούδια που δεν συνδέονται με τους καταλόγους μας, όπως επίσης μας αρέσει να διαλέγουμε τραγούδια που πιστεύουμε ότι όλοι γνωρίζουν και που έχουν μια ευελιξία στην ερμηνεία. Συγκεκριμένα, αν παίξεις ένα τραγούδι των Metallica δεν υπάρχει τρόπος να αντικαταστήσεις τον James Hetfield με τον ιδιαίτερο τρόπο που τραγουδάει, αλλά το τραγούδι εξακολουθεί να ακούγεται υπέροχα με σχεδόν οποιαδήποτε φωνητική προσέγγιση, επειδή είναι ένα πολύ καλό τραγούδι. Οπότε, ψάχνουμε για τραγούδια σαν κι αυτό, τα οποία να επιτρέπουν μια μοναδική ερμηνεία ανάλογα με το ποιος είναι ο τραγουδιστής. Και στο συγκρότημά μας εκείνη την εποχή ήταν ο πληκτράς μου Ray Thistlethwaite, ένας Αυστραλός μουσικός που έχει εκπληκτική φωνή. Καμία σχέση με τον James Hetfield, αλλά παρόλα αυτά είναι ένας καταπληκτικός τραγουδιστής. Ανταλλάσσαμε τις πιο τρελές ιδέες για τραγούδια με φωνητικά, κι ένα απόγευμα, καθώς στέλναμε μηνύματα ο ένας στον άλλον, μου ήρθε στο μυαλό ότι θα ήταν κάτι πολύ διαφορετικό για τον Ray να προσπαθήσει να το τραγουδήσει. Και του άρεσε η ιδέα, επειδή αγαπάει το τραγούδι και αγαπάει το συγκρότημα. Ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να ακούγεται σαν τον James, αλλά πίστευε ότι θα μπορούσε να προσδώσει κάτι μοναδικό σε αυτό. Έτσι, αρχίσαμε να το παίζουμε στην περιοδεία πέρυσι και το κοινό ανταποκρίθηκε αμέσως. Θέλω να πω, όπου κι αν παίζαμε, όλοι άρχιζαν να το τραγουδούν. Οπότε, ξέραμε ότι είχαμε διαλέξει το σωστό τραγούδι. Είναι, απλά, ένα μοναδικό τραγούδι. Ακόμα περισσότερο τώρα, που έχουμε τον Marco Mendoza στη μπάντα, του οποίου το φωνητικό του στυλ μοιάζει περισσότερο με του James Hetfield, είναι πολύ ωραίο που μπορούμε και συνεχίζουμε και το παίζουμε. Επίσης, αποφασίσαμε να προσθέσουμε και το "Born To Be Wild", το οποίο είναι ένα τραγούδι από τα νιάτα μας, το οποίο εξακολουθεί να είναι επίκαιρο ακόμα και σήμερα, για κάποιο λόγο. Απλώς, είναι ένα από αυτά τα διαχρονικά τραγούδια.

Σωστά! Τώρα αναρωτιόμουν αν έχεις δοκιμάσει ποτέ να παίξεις την Ύδρα; Αν ναι, πώς είναι η αίσθηση; Επειδή πρόκειται για ένα τόσο διαφορετικό είδος οργάνου...

Ξέρεις κάτι; Δεν την έχω καν αγγίξει!

(γέλια)

Θέλω να πω, είμαι γύρω της κάθε μέρα, αλλά φοβάμαι ότι αν την αγγίξω, μπορεί να πειράξω κάποιον διακόπτη και να χαλάσει κάτι. Ο Steven και ο τεχνικός του, ο Doug, έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ρουτίνα για να βεβαιωθούν ότι το όργανο είναι τέλεια ρυθμισμένο. Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη παράσταση για τον Steve, οπότε γενικά δεν θέλω να μπω στη μέση και να διαταράξω κάτι...

Υποθέτω ότι είχατε πολλές επιλογές στα χέρια σας και κάθε μουσικός θα ήθελε να ενταχθεί στην μπάντα των SATCHVAI. Τι σας οδήγησε λοιπόν να επιλέξετε τον Kenny Aronoff, τον Peter Thorn και τον Marco Mendoza για τη σύνθεση αυτής της περιοδεύουσας μπάντας;

Ο Kenny Aronoff, είναι απλά ένας ντράμερ παγκόσμιας κλάσης. Σούπερ επαγγελματίας, σπουδαία προσωπικότητα και μπορεί πραγματικά να αποδώσει όλα τα είδη στυλ. Απ’ έξω μπορεί να μη φαίνεται τόσο δύσκολο, αλλά οι διαφορές μεταξύ της μουσικής μου και του Steve είναι πραγματικά αξιοσημείωτες στο στυλ του παιξίματος και απαιτεί τρομερή επαγγελματική πειθαρχία για να μπορείς να αλλάζεις από το ένα πίσω στο άλλο, κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Ο Steve και εγώ δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κανέναν καλύτερο για να καλύψει αυτόν τον ρόλο από τον Kenny Aronoff. Παίζω μαζί του εδώ και 15 χρόνια, με τους Chickenfoot. Έχουμε κάνει δύο ή τρία άλμπουμ μαζί, και έχουμε μια υπέροχη σχέση και πάνω στη σκηνή και εκτός αυτής

Ο Marko Mendoza μου συστήθηκε από έναν φίλο και γνώριζα τις εμφανίσεις του με διάφορες μπάντες και πιο πρόσφατα με τον φίλο μου, τον Neal Schon. Ήταν η τέλεια επιλογή, γιατί έψαχνα έναν μπασίστα που να μπορεί να παίξει rock, να αποδώσει επίσης το progressive στυλ μουσικής του Steve Vai, αλλά και να τραγουδάει rock. Και αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό. Και είναι πραγματικά δύσκολο να τα βρεις όλα αυτά σε ένα πακέτο. Αλλά ο Marco το κάνει αυτό, με πολλούς καλλιτέχνες, εδώ και πολλά χρόνια. Οπότε, αποδείχθηκε ότι ήταν ο τέλειος άνθρωπος. Επίσης, αυτός και ο Kenny ταίριαξαν πολύ καλά μαζί. Ξέρεις, η σχέση μεταξύ μπασίστα και ντράμερ πρέπει να είναι απόλυτα συγχρονισμένη. Τα groove που βγάζουν είναι υπέροχο κάθε βράδυ, διότι οι δυο τους συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον πολύ καλά.

Και τέλος, ο Pete Thorn... η συμμετοχή του προέκυψε επειδή ο πληκτράς μας Ray Thistlethwaite δεν ήταν διαθέσιμος, καθώς είχε ήδη κλείσει ένα ολόκληρο χρόνο πριν περιοδεία με την μπάντα του Thirsty Merc, οι οποίοι είναι πολύ μεγάλοι στην Αυστραλία. Έτσι, ο Steve και εγώ σκεφτήκαμε «καλά, δεν πρόκειται να βρούμε άλλον πληκτρά», διότι απλά δεν μπορείς να αντικαταστήσεις κάποιον σαν τον Ray. Παίζουμε παρέα με τον Ray και στο συγκρότημα του Sammy Hagar κι όλοι όσοι παίζουν με τον Ray ξέρουν πόσο σπουδαίος είναι. Είναι πραγματικά αναντικατάστατος. Οπότε σκεφτήκαμε «εντάξει, δεν θα προσπαθήσουμε να τον αντικαταστήσουμε με έναν πληκτρά, αλλά βρούμε έναν κιθαρίστα και ίσως αυτό είναι κάτι που δεν είχαμε ποτέ πριν». Οπότε, αρχίσαμε να ψάχνουμε για κιθαρίστα και ήθελα να βρω κάποιον που όχι μόνο θα είχε αντίληψη των 50-60 χρόνων της rock κιθάρας, αλλά που θα μπορούσε να χειριστεί τη μουσική, την τεχνική και τον εξοπλισμό που απαιτείται για να την εκπροσωπήσει σωστά. Και αυτή είναι στην πραγματικότητα μια δύσκολη αποστολή αν το καλοσκεφτείς, το να συγκεντρώσεις όλα αυτά τα στοιχεία σε ένα άτομο που μπορεί να σταθεί στη σκηνή και να το κάνει να φαίνεται διασκεδαστικό. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που πρέπει να κάνει από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης, παίζοντας μέρη της ρυθμικής κιθάρας και μέρη των πλήκτρων που καλύπτουν πάνω από 40 χρόνια μουσικής του Vai και του Satriani. Ήταν πραγματικά Θεόσταλτος! Είναι σπουδαίος για να παίζεις μαζί του, σπουδαίο προσόν για να τον έχεις στη μπάντα.

Η πρώτη φορά που τον συνάντησα τον Steve ήταν το 1971, όταν ήρθε στο σπίτι μου ζητώντας μαθήματα κιθάρας

Ας πάμε πίσω στο χρόνο τώρα. Θα ήθελα να μάθω πότε ήταν η πρώτη φορά που συνάντησες τον Steve και τι θυμάσαι από εκείνη την πρώτη συνάντηση; Σύμφωνα με τη Wikipedia, ήταν το 1973 και σε προσέγγισε για να του κάνεις μαθήματα κιθάρας. Σωστά;

Δεν θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά, αλλά θα πρέπει να ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '70. Νομίζω ότι ήταν το 71. Όσο το σκέφτομαι… πρέπει να ήταν το 71. Ο Steve ήταν 12 ετών. Ήταν αρχάριος. Πηγαίναμε στο ίδιο γυμνάσιο και έτσι γνωριστήκαμε. Δίδασκα μερικούς από τους φίλους του και μερικούς από τους δασκάλους του σχολείου. Αλλά κι εγώ έπαιζα τότε μόλις έναν ή ενάμιση χρόνο, οπότε δεν ήμουν τόσο προχωρημένος. Ήμουν, όμως, μπροστά από αυτόν, γιατί μπορεί να ήμουν μόλις 15 ετών, αλλά η διαφορά μεταξύ 15 και 12 ετών ήταν αρκετά μεγάλη σε εκείνη την ηλικία. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που τον συνάντησα. Ήρθε στο σπίτι μου ζητώντας μαθήματα κιθάρας.

Και που να ξέρατε τότε ότι και οι δύο σας στην πορεία θα θεωρούσασταν από τους σημαντικότερους κιθαρίστες όλων των εποχών και από τους πιο επιδραστικούς...

Ξέρεις, απολάμβανα το να τον διδάσκω. Ήταν πάντα αφοσιωμένος, πάντα μάθαινε ό,τι του έδειχνα και είχε περιέργεια να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα. Αυτό κάνει πάντα τη δουλειά του δασκάλου πολύ εύκολη.

Δεν ξεχάσαμε ποτέ το ταπεινό μας ξεκίνημα… Χωρίς ποτέ να χρειαστεί να το πούμε πραγματικά, αποφασίσαμε ότι θα παραμείνουμε φίλοι και ότι θα βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον να επιτύχουμε αυτό το τρελό, γυμνασιακό, εφηβικό όνειρο του να γίνουμε ροκ σταρ κάποια μέρα

Ναι, αλλά τι πραγματικά σας κράτησε κοντά τόσο ως φίλους όσο και ως καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια;

Νομίζω ότι δεν ξεχάσαμε ποτέ το ταπεινό μας ξεκίνημα. Προερχόμασταν και οι δυο από Ιταλοαμερικάνικες οικογένειες και μοιραζόμασταν το ίδιο όνειρο. Κι όταν παίζαμε μαζί, υπήρχε μια σύνδεση που ήταν δύσκολο να εκφραστεί με λόγια. Ξέραμε ότι ήταν μοναδικό και ξεχωριστό το γεγονός ότι μπορούσαμε να επικοινωνούμε παίζοντας κιθάρες, χωρίς να χρειάζεται να μιλάμε. Και νομίζω ότι αυτή η πρώιμη σχέση διατηρήθηκε επειδή αποφασίσαμε - χωρίς ποτέ να χρειαστεί να το πούμε πραγματικά - ότι θα παραμείνουμε φίλοι και ότι θα βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον να επιτύχουμε αυτό το τρελό, γυμνασιακό, εφηβικό όνειρο του να γίνουμε ροκ σταρ κάποια μέρα. Ακόμα κι αν δεν ξέραμε τι ακριβώς σήμαινε αυτό... (γέλια)

Όταν ο Steve και εγώ πηγαίναμε στο γυμνάσιο δεν υπήρχαν βιντεοκασέτες, δεν υπήρχε το internet, δεν υπήρχαν DVD. Δεν υπήρχε κανένας τρόπος να ακούσεις rock κιθάρα εκτός αν πήγαινες εκεί που παιζόταν... Σήμερα, μπορείς να δημοσιεύσεις κάτι στο instagram και κάποιος θα το αντιγράψει στην άλλη άκρη του κόσμου μέσα σε 12 ώρες και θα δημοσιεύσει τη δική του εκδοχή

Και ποιος αλήθεια ξέρει όταν ξεκινάει; Νομίζω κανείς! Τώρα, μιλάμε για μια μακρά ιστορία στο παίξιμο της κιθάρας, από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Και αν κάποιος κοιτάξει την εξέλιξη του κιθαριστικού παιξίματος ανά τα χρόνια και τις δεκαετίες, ακόμα και αν κάποιος κοιτάξει τους κιθαρίστες ως πρότυπα, τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Πόσο διαφορετικά ήταν λοιπόν τα πράγματα για έναν βιρτουόζο κιθαρίστα σαν εσένα τη δεκαετία του '70, τη δεκαετία του '80 και τη δεκαετία του '90 και στη συνέχεια από το 2000 μέχρι σήμερα;

Λοιπόν, νομίζω ότι κάθε γενιά βασίζεται στην προηγούμενη και αποφασίζει να επαναστατήσει με διάφορους τρόπους. Αν δεις τη γενιά των κιθαριστών που γεννήθηκαν τη δεκαετία του '40, αυτοί ουσιαστικά εφηύραν τη rock μουσική. Δεν εφηύραν το rock n’ roll, αλλά μεγάλωσαν ακούγοντας rock n’ roll. Και η αντίδρασή τους ήταν να μάθουν όλα αυτά και στη συνέχεια να δημιουργήσουν rock. Και έτσι αποκτήσαμε τον Hendrix, τον Jimmy Page, τον Eric Clapton, τους Who και τους Beatles και τους Rolling Stones και όλα αυτά. Κάπως έτσι, ο Steve και εγώ μεγαλώσαμε με αυτούς τους τύπους και κάναμε κάτι που πιστεύαμε ότι ήταν επαναστατικό, βασιζόμενοι σε αυτό που είχαν κάνει. Κάθε γενιά έρχεται και λέει «Ω, αυτό είναι πραγματικά σπουδαίο, αλλά εμείς θα κάνουμε κάτι διαφορετικό». Κι αυτό είναι κάτι που θέλεις να συμβαίνει, θέλεις αυτή τη συνεχή αλλαγή, η οποία επέρχεται κάθε πέντε ή έξι χρόνια περίπου.

Σίγουρα έχει επιταχυνθεί λόγω του internet και της δυνατότητας των ανθρώπων να μοιράζονται ιδέες τόσο γρήγορα. Όταν ο Steve και εγώ πηγαίναμε στο γυμνάσιο δεν υπήρχαν βιντεοκασέτες, δεν υπήρχε το internet, δεν υπήρχαν DVD. Δεν υπήρχε κανένας τρόπος να ακούσεις rock κιθάρα εκτός αν πήγαινες εκεί που παιζόταν! Να ένα τέλειο παράδειγμα κι ένας άλλος τρόπος να το δεις... Το 1900, αν ήθελες να ακούσεις μουσική, έπρεπε να πας να δεις έναν μουσικό να παίζει ζωντανά. Και μετά ήρθαν οι δίσκοι και το ραδιόφωνο και ξαφνικά δεν χρειαζόταν να πας εκεί που ήταν οι μουσικοί. Μπορούσες απλά να ανοίξεις το ραδιόφωνο. Υπάρχουν λοιπόν αυτές οι τεράστιες αλλαγές στην κοινωνία και την τεχνολογία που συνδυαστικά έρχονται για να δημιουργήσουν κάτι διαφορετικό.

Σήμερα, μπορείς να δημοσιεύσεις κάτι στο Instagram και κάποιος θα το αντιγράψει στην άλλη άκρη του κόσμου μέσα σε 12 ώρες και θα δημοσιεύσει τη δική του εκδοχή. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στο παρελθόν. Και η θετική παρενέργεια αυτού είναι ότι οι κιθαρίστες ξεκινούν με μια καλύτερη πλατφόρμα, κατανοώντας τι είναι δυνατόν να κάνουν με την κιθάρα. Εκεί μπορείς να δεις ότι το επίπεδο της τεχνικής του μέσου κιθαρίστα είναι πολύ υψηλότερο από ό,τι ήταν ποτέ στην ιστορία, απ' όσο γνωρίζουμε. Και αυτό είναι πραγματικά σπουδαίο. Τώρα το αν αυτό θα αρέσει στην κοινωνία να το ακούει, κανείς δεν το ξέρει. Αυτό είναι ένα ξεχωριστό θέμα. Αλλά, όσον αφορά την τεχνολογία, πρόκειται μια συναρπαστική τροπή των γεγονότων για τους κιθαρίστες και για τους ανθρώπους που αγαπούν να μελετούν το όργανο. Είναι πραγματικά συναρπαστικό το πόσο σπουδαίες είναι οι νεότερες γενιές και τι μπορούν να επιτύχουν σε μια κιθάρα με 6 χορδές ή με 7-8-10 χορδές.

Δεν είμαι σίγουρος ότι το internet είχε αρνητική επίδραση στην ποιότητα… Θα ήταν άδικο να πούμε ότι, ας πούμε το 1969, όλοι οι κιθαρίστες είχαν συναίσθημα και ήταν μοναδικοί. Θα έλεγα πως όχι, δεν ισχύει αυτό

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου σχετικά με το τεχνικό τους επίπεδο και τις ικανότητές τους, αλλά μήπως υπάρχει ίσως μια έλλειψη προσωπικότητας ή συναισθήματος; Ξέρεις, είναι πάρα πολλές οι πληροφορίες και πολύ λίγος χρόνος για να τις απορροφήσει κάποιος. Όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα. Μερικές φορές δεν έχεις χρόνο να χωνέψεις τη μουσική που παράγεται....

Νομίζω ότι αν γυρίσουμε πίσω στο 1960 και το σκεφτείς πως ήταν τα πράγματα τότε... Τουλάχιστον, εγώ ήμουν παιδί τότε κι άκουγα ραδιόφωνο όταν είδα ένα περιοδικό Rolling Stone για πρώτη φορά... Υποθέτω ότι ήταν το 1969... Παρόλα αυτά, η έκθεση, όσον αφορά στον αριθμό των κιθαριστών ήταν ελάχιστη σε σχέση με σήμερα. Μπορούσες να περάσεις όλη τη μέρα περιοδικό με ένα περιοδικό και να διαβάσεις μόνο για δέκα κιθαρίστες. Και ξέρουμε ότι υπήρχαν περισσότεροι από δέκα κιθαρίστες που έπαιζαν μουσική εκείνη την εποχή. Αλλά δεν υπήρχε κανένας τρόπος να μάθουμε πού βρίσκονταν ή τι έκαναν. Σήμερα, απλά ξέρουμε πού βρίσκονται επειδή έχουν ένα μέρος για να δημοσιεύουν τι κάνουν. Οπότε, δεν είμαι σίγουρος ότι το internet είχε αρνητική επίδραση στην ποιότητα. Νομίζω απλώς ότι μας εκθέτει σε μια ποσότητα που είχαμε αντιληφθεί ποτέ πριν πως υπάρχει. Και πάλι, η αναλογία είναι ότι το 1900 ή το 1500, οι άνθρωποι στην Αμερική δεν ήξεραν τι έκαναν οι άνθρωποι στην Ευρώπη. Απλά δεν ήξεραν. Οι άνθρωποι εδώ στην Ιταλία δεν ήξεραν τι συνέβαινε στη Σουηδία ή καν ότι λεγόταν Σουηδία. Θέλω να πω, απλά δεν ήξεραν. Δεν υπήρχε επικοινωνία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνέβαιναν πράγματα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Οι άνθρωποι έπαιζαν μουσική για χιλιάδες χρόνια και απλά δεν ξέραμε πως ακουγόταν, επειδή δεν υπήρχε τρόπος επικοινωνίας. Οπότε, νομίζω ότι θα ήταν άδικο να πούμε ότι, ας πούμε το 1969, όλοι οι κιθαρίστες είχαν συναίσθημα και ήταν μοναδικοί. Θα έλεγα πως όχι, δεν ισχύει αυτό. Υπήρχαν εξίσου ποζεράδες, όπως υπάρχουν και σήμερα, απλά δεν ήμασταν εκτεθειμένοι σε αυτούς όπως είμαστε σήμερα... (γέλια)

Έχεις δίκιο, υποθέτω... Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι τα πιο επιτυχημένα - ή ίσως θα έπρεπε να πω εμβληματικά - άλμπουμ σας είναι τα "Surfing With The Alien", "Flying In A Blue Dream" και "The Extremist" τα οποία κυκλοφόρησαν από το 1987 έως το 1992...

Ναι!

Αν και το προσωπικό μου, το προσωπικό μου αγαπημένο είναι το "Crystal Planet" που κυκλοφόρησε το 1998...

(γέλια) Ω, σας ευχαριστώ!

Η επιτυχία ενός καλλιτέχνη έγκειται στο ότι έκανε κάτι, κι όχι στο πώς έγινε αποδεκτό

Αναρωτιόμουν, βλέποντας πόσο διαφορετικά είναι αυτά τα άλμπουμ το ένα από το άλλο, είναι κάτι που ένας καλλιτέχνης σήμερα θα μπορούσε να κάνει και να έχει την ίδια επιτυχία με εσάς τότε; Εννοώ, να έχει όλη αυτή τη δημιουργική ελευθερία και ευελιξία χωρίς να αποξενώνει τη βάση των οπαδών του σήμερα;

Ναι, καταλαβαίνω... αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Τείνω να πιστεύω ότι, πρώτα απ' όλα, κανείς δεν ξέρει τι θα θέλει το αυριανό κοινό. Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να το προβλέψει αυτό. Και κάθε σούπερ σταρ έχει ένα δίσκο που με κάποιο τρόπο δεν αγκαλιάζεται από τους οπαδούς του ή τους κριτικούς. Οπότε, νομίζω ότι είναι φυσιολογικό να υποθέσουμε ότι κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις με τις καλλιτεχνικές σου επιλογές. Αλλά, αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει την καλλιτεχνική σου προσέγγιση. Νομίζω ότι είναι καλύτερο για έναν καλλιτέχνη να αντιληφθεί ότι θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και πως η επιτυχία έγκειται στο ότι έκανε κάτι, κι όχι στο πώς έγινε αποδεκτό. Ακόμα κι αν αυτό μπορεί να φαίνεται αντιφατικό από επιχειρηματικής άποψης. Και είναι... διότι για τη δισκογραφική εταιρεία, σίγουρα δεν είναι καλό πράγμα να συμβαίνει αυτό. Αλλά για έναν καλλιτέχνη το να πιστεύει ότι πρέπει να επαναλαμβάνει τον εαυτό του, δεν είναι σωστό. Το κοινό δεν το θέλει αυτό. Πραγματικά δεν το θέλει. Χρειάζεται κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν, αλλά θα το καταλάβουν όταν το ακούσουν. Και νομίζω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει απλά να είναι καλλιτέχνης και όταν τα πράγματα πάνε καλά να το γιορτάζει και όταν δεν πάνε καλά να λέει απλά «ναι, αλλά έκανα αυτό που ήθελα να κάνω και άφησα τα πράγματα να αποφασίσουν πως θα εξελιχθούν». Αυτό είναι και το προνόμιό τους, να ξέρεις.

Αλλά, στην πραγματικότητα δεν μπορώ να έχω άποψη, γιατί δεν είμαι πια νέος καλλιτέχνης. Δεν ξέρω ποιες είναι οι πιέσεις που δέχονται. Ξέρω, όμως, πως κάθε λίγους μήνες βλέπεις ένα νέο πρόσωπο, ακούς μια νέα φωνή και αυτό με κάποιο τρόπο ενθουσιάζει τους πάντες. Οπότε, δεν νομίζω ότι υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσουν τα πράγματα ή να μην λειτουργούν πια. Πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να εξακολουθούν να είναι καλλιτέχνες. Αυτό είναι το κυριότερο, να μην ανησυχούν τόσο πολύ για το business κομμάτι.

Για εμένα τα 90s ήταν μια ανακούφιση. Γιατί δεν έπαιζα metal… Παρόλα αυτά, η κοινότητα αυτή με αποδέχτηκε ως είχα και βοήθησε στη διάδοση του μουσικού μου μηνύματος, ενώ ο παραδοσιακός τύπος όχι, επειδή δεν ταίριαζα πραγματικά σε έναν συγκεκριμένο ήχο

Εντάξει! Θα ήθελα να μείνω λίγο περισσότερο σε εκείνη την περίοδο από το 1987 έως το 1992... Επειδή, υπάρχει μια κοινή πεποίθηση ότι γύρω στο 1992, όταν βγήκε το Grunge, αυτό το είδος μουσικής σκότωσε το παραδοσιακό παίξιμο κιθάρας στη rock μουσική. Όμως, αν κοιτάξουμε πίσω τη μουσική που βγήκε εκείνη την περίοδο και τους κιθαρίστες που πρωταγωνιστούσαν… Εσύ, ο Steve, ο Slash, ο Nuno Bettencourt, ο Zakk Wylde, ο John Petrucci... Όλοι τους κυριαρχούσαν και ενέπνευσαν μια νέα γενιά οπαδών και μουσικών να ακολουθήσουν τα βήματά τους. Ήταν λοιπόν τόσο άσχημα τα πράγματα στα μέσα της δεκαετίας του '90 και οι αρχές της δεκαετίας του '00 για την παραδοσιακή κιθάρα;

Κατά κάποιο τρόπο, για μένα, ήταν μια ανακούφιση εκείνη η περίοδος. Επειδή, ποτέ δεν ταίριαξα στον τρόπο με τον οποίο παρουσιαζόταν ο κιθαρίστας των 80s. Θέλω να πω, ήμουν ευγνώμων που με κάλυπταν το Metal Hammer και το Young Guitar και όλα τα heavy rock περιοδικά. Αλλά, δεν έπαιζα metal. Δεν υπήρξα ποτέ σε καμία heavy metal μπάντα. Και έτσι ένιωθα μια απροθυμία κάθε φορά που κυκλοφορούσα ένα άλμπουμ όπως το "The Extremist", ή ακόμα και το "Flying In A Blue Dream" που ήταν τόσο εκλεκτικό και όχι τόσο heavy metal. Παρόλα αυτά, η κοινότητα αυτή με αποδέχτηκε ως είχα και βοήθησε στη διάδοση του μουσικού μου μηνύματος, ενώ ο παραδοσιακός τύπος όχι, επειδή δεν ταίριαζα πραγματικά σε έναν συγκεκριμένο ήχο. Ξέρεις, ο Slash πέρασε πιο εύκολα από εμένα, γιατί έπαιζε ένα πολύ καλά καθορισμένο είδος.

Νομίζω, πάντως, ότι έχεις δίκιο ότι υπήρχαν πολλοί εξαιρετικοί κιθαρίστες και από τον εναλλακτικό κόσμο, όπως ο Tom Morello που επινόησε το δικό του στυλ για να αντιμετωπίσει τους περιορισμούς του, και αποδείχθηκε ότι έκανε κάτι που ο κόσμος λάτρεψε πραγματικά. Επίσης, υπήρχαν οι country κιθαρίστες στις ΗΠΑ που αναδείχθηκαν και που νομίζω ότι αποτέλεσαν μια πραγματικά σπουδαία τροπή των πραγμάτων, λόγω του ότι οι κιθαρίστες στις ΗΠΑ που παίζουν country μουσική έχουν μια καταπληκτική πειθαρχία. Παίζουν πολύ καλά. Αντίθετα, στον κόσμο του grunge, υπήρξε μια αποδοχή ενός πιο «αδέξιου» (σ.σ.: sloppier) τρόπου παιξίματος. Υπήρχαν ελάχιστοι κιθαρίστες που ήταν σούπερ σταρ, σε αυτό το είδος. Ήταν σπουδαίοι συνθέτες και σπουδαίοι ερμηνευτές και τραγουδιστές, αλλά δεν υπήρχαν πραγματικά πολλοί σούπερ σταρ κιθαρίστες, όχι λόγω του τρόπου που έπαιζαν ή του ταλέντου τους, απλά λόγω του στυλ τους. Για κάποιο λόγο, το στυλ τους εμπόδιζε από το να τελειοποιήσουν κάποια πράγματα. Αντίθετα, στον κόσμο της country που υπήρχε μια αισθητική που επίτασσε το να παίζουν καλά, να παίζουν καθαρά, να παίζουν με την μπάντα, να προσαρμόζονται… και η τεχνική τους νομίζω ότι τελικά άρχισε να περνάει στο rock στυλ παιξίματος. Και νομίζω ότι το κοινό τους, ειδικά στις ΗΠΑ, ανταποκρίθηκε πραγματικά σε αυτή την ποιότητα παιξίματος κιθάρας, και μέχρι να φτάσουμε στο τέλος εκείνης της δεκαετίας, νομίζω ότι ο κόσμος περίμενε από τους κιθαρίστες να είναι όντως καλοί σε αυτό που κάνουν. Ήταν, λοιπόν, μια καλή δεκαετία, όπως είπες κι εσύ. Ήταν πραγματικά μια πολύ καλή δεκαετία.

Το G3 ήταν μια απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να ανήκεις μόνο στον κόσμο της country ή στον κόσμο του heavy metal ή στον κόσμο των blues και να περιορίζεσαι μόνο στο να παίζεις ένα συγκεκριμένο στυλ

Επίσης, υπήρξε ένα άλλο ορόσημο για την κιθαριστική μουσική. Ήταν το πρώτο άλμπουμ των G3 που κάνατε. Θυμάμαι να βλέπω την βιντεοκασέτα τότε, με τον Eric Johnson παρέα σας. Έχω την αίσθηση ότι ενέπνευσε πολλά παιδιά να προσεγγίσουν την κιθάρα με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που επικρατούσε λόγω το grunge και του διαφορετικού στυλ που είχαν οι περισσότεροι μουσικοί εκείνη την εποχή...

Ναι, ναι! Αυτό που αγαπώ τόσο πολύ σε αυτό το άλμπουμ ήταν ότι υπήρχαν αυτοί οι δύο κιθαρίστες που θεωρούσα πραγματικά μνημειώδεις: ο Eric Johnson και ο Steve Vai. Πραγματικά ένιωθα ότι ηγούνταν του κιθαριστικού παιξίματος και παρουσίαζαν τεχνικές που είχαν ξεχαστεί κάπως. Και το έκαναν έναν με τόσο διαφορετικό τρόπο. Ο Eric Johnson και ο Steve έγραφαν μουσική τόσο μοναδική, αλλά παράλληλα μπορούσαν να την ερμηνεύσουν υπέροχα. Και το πιο ωραίο πράγμα από όλο αυτό το γεγονός ήταν ότι και οι τρεις μας μπορούσαμε να παίξουμε μαζί. Και αυτό ήταν σαν μια απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να ανήκεις μόνο στον κόσμο της country ή στον κόσμο του heavy metal ή στον κόσμο των blues και να περιορίζεσαι μόνο στο να παίζεις ένα συγκεκριμένο στυλ. Γιατί αυτοί οι μουσικοί που, παρόλο που είχαν το μοναδικό τους στυλ, μπορούσαν να σταθούν δίπλα σε κάποιον σαν εμένα και να παίξουμε μαζί οποιοδήποτε τραγούδι και να περάσουμε καλά.

Έσπασε το στερεότυπο που είχε δημιουργηθεί στα τέλη της δεκαετίας του '80, όπου οι κιθαρίστες έπρεπε να έχουν μακριά μαλλιά, να φοράνε αστεία ρούχα και να παίζουν πολύ γρήγορα arpeggios όλη την ώρα. Έπρεπε να είναι όλοι τόσο ίδιοι, που είχε καταντήσει αστείο

Κατά κάποιο τρόπο, έσπασε το στερεότυπο που είχε δημιουργηθεί στα τέλη της δεκαετίας του '80, όπου οι κιθαρίστες έπρεπε να έχουν μακριά μαλλιά, να φοράνε αστεία ρούχα και να παίζουν πολύ γρήγορα arpeggios όλη την ώρα. Έπρεπε να είναι όλοι τόσο ίδιοι, που είχε καταντήσει αστείο. Οπότε, κοιτάζοντας τους τρεις μας έλεγες «παρόλο που είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, με κάποιο τρόπο συνεργάζονται και παίζουν σπουδαία μουσική παρέα». Οπότε, πολλά σπουδαία πράγματα προέκυψαν από αυτό, κάπου το 1996-1997.

Με εμπνέει πολύ αυτή η πτυχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Θεωρώ ότι από τεχνικής άποψης έχει θετική επίδραση στον κόσμο

Υπάρχουν αμέτρητοι κιθαρίστες εκεί έξω που σας έχουν κατονομάσει ως επιρροή τους. Αισθάνεσαι κάποια ευθύνη απέναντι σε αυτή την κληρονομιά όταν κυκλοφορείς νέα μουσική; Επίσης, από όλους αυτούς, υπήρχε κάποιος που άκουσες να παίζει και σκέφτηκες «Θεέ μου, αυτός είναι πραγματικά ξεχωριστός»;

(γέλια) Λοιπόν, κάθε μέρα, όταν χαζεύω το Instagram, βλέπω κάποιον που παρακολουθώ τον τελευταίο χρόνο, ο οποίος κάνει καταπληκτικά πράγματα, και μετά βλέπω κάποιον καινούργιο που δεν είχα ακούσει ποτέ πριν, ο οποίος κάνει επίσης καταπληκτικά πράγματα. Αυτό είναι υπέροχο, είναι κάτι που με εμπνέει συνεχώς να εξασκούμαι.

Ένα από τα πολύ ωραία στοιχεία που έχουν να κάνουν με το οπτικό κομμάτι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι ότι μπορείς να παρακολουθείς κάποιον να παίζει σαν να ήσουν σε ένα ιδιωτικό μάθημα κιθάρας μαζί του. Ξέρεις, η κιθάρα είναι ένα πραγματικά παράξενο όργανο και όλοι έχουν ένα μοναδικό σώμα, η φυσική στάση του καθενός είναι μοναδική. Οπότε δεν μπορείς να πεις σε κάποιον «να κρατάς πάντα την πένα έτσι ή να βάζεις έτσι στο χέρι σου». Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσεις ανάλογα με το πως γεννήθηκες. Και όταν βλέπεις κάποιον από κοντά που σου δείχνει κάτι, σκέφτεσαι «Πώς μπορείς και το παίζει αυτό κρατώντας την πένα με έναν τρόπο που εγώ δεν το κάνω συνήθως;». Και τότε λες «Θα το δοκιμάσω κι εγώ αυτό». Και αυτό μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις έναν νέο τρόπο να παίξεις κάτι, ίσως κάτι διορθώσεις κάτι που σε ενοχλεί, είτε όταν παίζεις ζωντανά σε μια συναυλία, είτε όταν γράφεις κάτι… Οπότε, με εμπνέει πολύ αυτή η πτυχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Θεωρώ ότι από τεχνικής άποψης έχει θετική επίδραση στον κόσμο.

Και αν ψάξεις αρκετά, θα βρεις ανθρώπους να παίζουν όλα τα είδη μουσικής. Υπάρχει ένας λογαριασμός στο IG που ονομάζεται Dust To Digital. Λατρεύω αυτό τον λογαριασμό. Αυτός που τον διαχειρίζεται δημοσιεύει μουσικούς από όλο τον κόσμο να παίζουν μουσική σε όποιο περιβάλλον μπορείς να φανταστείς... σε ένα πάρκινγκ, σε μια αίθουσα συναυλιών, μπροστά στην οικογένεια τους, με φίλους σε ένα κλαμπ... Και να παίζουν τα πιο μοναδικά όργανα που θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς. Αυτό πραγματικά ζεσταίνει την καρδιά σου, γιατί βλέπεις ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να εκφραστούν μουσικά και το κάνουν με ό,τι έχουν στα χέρια τους. Μερικοί από αυτούς τους πολιτισμούς το κάνουν αυτό εδώ και χιλιάδες χρόνια και είναι κάτι τόσο πλούσιο και τόσο διαφορετικό, ειδικά για κάποιον σαν εμένα που μεγάλωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Νέα Υόρκη, κι ο οποίος δεν είχε ποτέ εκτεθεί σε αυτού του είδους τις μουσικές. Όταν ήμουν πολύ νέος, υπήρχαν ίσως jazz και κλασική μουσική και rock και blues και τέτοια πράγματα, αλλά σίγουρα όχι όλα αυτά που υπάρχουν στον λογαριασμό Dust To Digital στο Instagram. Αν ήμουν στη θέση σου θα τον τσέκαρα αυτό τον λογαριασμό.

Εντάξει, θα το κάνω. Το υπόσχομαι. Τελευταία ερώτηση. Από το να είσαι ο κιθαρίστας του Mick Jagger στην ακμή του, στο να δημιουργήσεις μια σούπερ μπάντα όπως οι Chickenfoot, και από το να παίζεις με τους Deep Purple στο να σχηματίσεις την εμβληματική περιοδεία G3 και φυσικά με μια τόσο σπουδαία σόλο δισκογραφία, ποιο θα διάλεγες ως το υψηλότερο σημείο ή ίσως η αγαπημένη σου στιγμή μιας τόσο λαμπρής καριέρας;

Ουάου! Μου αρέσει ο τρόπος που το θέτεις. Το κάνει να ακούγεται πολύ ενδιαφέρον... (γέλια)

Μια καλλιτεχνική πρόκληση, η αντιμετώπισή της, η εκπλήρωση και το αναπτύσσεσαι μέσα από αυτήν, αυτό είναι το μέτρο της επιτυχίας για έναν καλλιτέχνη

Μα, είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον...

Θα σου πω το εξής... Ο Sammy Hagar και ο Michael Anthony και ο Kenny Aronoff, ο Ray Thistlethwaite και εγώ μόλις τελειώσαμε μια περιοδεία στο Λας Βέγκας πριν από λίγους μήνες. Και αυτό ήταν κάτι πραγματικά συναρπαστικό. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να προσπαθήσω να καταλάβω πώς να εκπροσωπήσω με τον καλύτερο τρόπο πολλά από τα απίστευτα κομμάτια μουσικής που έγραψε ο Eddie Van Halen, όπως και το πως να ταιριάξω με τον Sammy Hagar και τον Mike Anthony σε μια διαφορετική μπάντα και να εκπροσωπήσω σωστά τη μουσική. Αυτό ήταν πραγματικά αρκετά συναρπαστικό και μάλιστα υπάρχει ένα live άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει σε περίπου ένα μήνα από αυτές τις συναυλίες. Το άκουγα τις προάλλες και σκέφτηκα «Πω! Αυτό ήταν πραγματικά το κάτι άλλο».

Θυμάμαι, μόλις έξι μήνες μετά τον θάνατο του Ed, να δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον Alex και τον Dave για τη δημιουργία μιας tribute μπάντας για αυτόν, κι ένιωθα τρόπο στην προοπτική του να προσπαθήσω να γίνω αυτός ο τύπος. Πάντα πίστευα ότι δεν ήμουν ο κατάλληλος και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με κάλεσαν. Αλλά, εν τέλει, η όλη διαδικασία κατανόησης αυτής της μπάντας και αυτών των μουσικών αποδείχθηκε μια πραγματικά σπουδαία διαδικασία ανάπτυξης για μένα ως μουσικό.

Και για να απαντήσω ευθέως στην ερώτησή σου, οι άνθρωποι μερικές φορές βλέπουν τις πωλήσεις ως μέτρο της επιτυχίας ή τα βραβεία ως μέτρο της επιτυχίας. Πάντα ένιωθα ότι μια καλλιτεχνική πρόκληση, η αντιμετώπισή της, η εκπλήρωση και το αναπτύσσεσαι μέσα από αυτήν, αυτό είναι το μέτρο της επιτυχίας για έναν καλλιτέχνη. Αυτό είναι το πιο σημαντικό γιατί κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει την αξία του. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Μπορείς να σπάσεις τα ρεκόρ πωλήσεων, τα ρεκόρ σε βραβεία. Ε, κάποια στιγμή κάποιος θα κερδίσει περισσότερα βραβεία, κάποιος θα πουλήσει περισσότερα εισιτήρια τελικά, οπότε όλα αυτά είναι κάπως κενά

Ναι...

Όλα τα άλλα, κάθε άλλο ρεκόρ... Μπορείς να σπάσεις τα ρεκόρ πωλήσεων, τα ρεκόρ σε βραβεία. Ε, κάποια στιγμή κάποιος θα κερδίσει περισσότερα βραβεία, κάποιος θα πουλήσει περισσότερα εισιτήρια τελικά, οπότε όλα αυτά είναι κάπως κενά... Αλλά, αν ανταποκριθείς σε μια πρόκληση και κάνεις καλλιτεχνικά το καλύτερο που μπορείς, αυτό είναι κάτι το ωραίο.

Έχω πραγματοποιήσει πολλές συνεντεύξεις με μουσικούς και νομίζω πως αυτή ήταν μία από τις πιο εμπνευσμένες και ενδιαφέρουσες που έχω κάνει. Οπότε, σε ευχαριστώ πολύ!

Ω, αυτό είναι πολύ ωραίο! Σε ευχαριστώ!