Η αφορμή αυτής της κυκλοφορίας δεν είναι ευχάριστη, καθώς συνδέεται με πρόβλημα υγείας του Παναγιώτη Ματεμτζή (Therthonax), με τα έσοδα να διατίθενται για την αποκατάσταση αυτής. Οι ευχές μας είναι μαζί του, να είναι και πάλι σύντομα γερός και δυνατός. Περιέχει τρεις συνθέσεις από τον επερχόμενο δίσκο, και αν κρίνουμε από αυτές, θα συνεχίσει το φοβερό σερί των τελευταίων δίσκων. Ορμή, οργή και ένταση τις συνοδεύουν, με το ομώνυμο εναρκτήριο να αποτελεί άλλο ένα πετράδι στο στέμμα του ήχου τους και να φέρει το εξής παράδοξο: Ο Porphyrion να τραγουδά για τον αφανισμό τού συνονόματού του και των ομοίων του. Οι κραυγές, ευγενική χορηγία του Jim Mutilator. Ο Τειρεσίας και οι προφητείες του ακούγονται άκρως απειλητικοί, με τον ρυθμό να μη χαλαρώνει, αλλά να αυξάνεται ως ένταση, και το black metal πρόσωπο της μπάντας να κυριαρχεί. Τα πλήκτρα στην εισαγωγή από τους Εκατόγχειρες στάζουν μεγαλείο και απειλή σαν και αυτά τα μυθολογικά πλάσματα, τους φύλακες των Ταρτάρων, με τη βοήθεια των οποίων οι Θεοί κατατρόπωσαν τους Τιτάνες. Αναμένουμε με ανυπομονησία τον νέο δίσκο και τα καλά μαντάτα για τον ιδρυτή της μπάντας.

Bandcamp

Θα 'θελα ο υπότιτλος να αντικατοπτρίζει αυτόν εδώ το δίσκο. Είναι όμως πολύ δύσκολο να το περιγράψεις. Αυτό το σκοτεινό, βιομηχανικό και θορυβώδες rock που αγγίζει ζόρικα όρια noise μουσικών και drone metal παραμορφώσεις που θα ζήλευαν οι Sunn 0))) είναι πραγματική παράνοια. Δεν είναι προφανώς καθόλου εύκολο άκουσμα. Απευθύνεται σε φίλους των Godflesh, Melvins, Sunn 0))), Merzbow, Corrupted, Lingua Ignota και The Body. Η βασική κολόνα είναι o σάπιος θόρυβος από πολλά στρώματα παραμορφώσεων. Μετά παραδίπλα έρχονται πολύ αποκρουστικά τύμπανα (και drum machines) που αφήνουν μια βιομηχανική αίσθηση. Τέλος τη μαυρίλα κλείνει αυτός ο αργός έως σάπιος βηματισμός που σε λιώνει. Ο βασικός καλλιτέχνης του οποίο όχημα είναι αυτή η μπάντα, Craig Clouse, πειραματίζεται κοντά είκοσι χρόνια και αξίζει τον κόπο να αναζητήσετε τη δισκογραφία του (και κάποια side project του, προτιμήστε τους Todd και τους USA/Mexico) καθώς θα ακούσετε πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα.

Bandcamp
Spotify

Έρχεται μετά το εξαιρετικό "The Loser" το οποίο φλερτάρει με μια θέση πολύ ψηλά στους δίσκους της χρονιάς. Αν και αυτή η σύνθεση διάρκειας 22 λεπτών, την οποία είχαν συνθέσει κάποια στιγμή ανάμεσα στο 2005 και 2006, είναι όπως αντιλαμβάνεστε πολύ παλιότερη. Αποτυπώθηκε και καταγράφηκε τελικά χάρη στη συμβολή των Kurt Ballou (Converge) και Magnus Lindberg (Cult Of Luna). Πρόκειται για ένα άκρως συναυλιακό, ψυχεδελικό, προοδευτικό και πολύ τεχνικό, αλλά όμορφο κομμάτι, το οποίο δεν έλειπε από τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας παρότι δεν υπήρχε σε καμία κυκλοφορία τους. Κρατάει μια The Mars Volta αισθητική και αυτό είναι καλό. Έχει μια απίθανη τεχνική. Έχει πολλές αλλαγές, δυνατά και πιασάρικα riff και πολλές prog ιδέες. Τα φωνητικά αν και αραιά είναι εκπληκτικά. Τα ουρλιαχτά αυτά είναι τόσο δυνατά που αγγίζουν. Το κομμάτι είναι γεμάτο, ολοκληρωμένο και απολαυστικό. Το ανέβασμα και το ξέσπασμα του είναι εντυπωσιακά.

Bandcamp
Spotify

Για τον γράφοντα, η συνεργασία ανάμεσα στους Σουηδούς θεούς της free jazz με τον εγκέφαλο των Sunn O))) και τον ντράμερ των Refused ήταν, χωρίς πολλά-πολλά, η πιο αναμενόμενη συνεργασία της χρονιάς, κι ας ήταν απλώς για ένα μεμονωμένο τραγούδι 21 λεπτών που παρουσιάζεται επιτέλους σε μορφή EP. Άξιζε την αναμονή; Απαντώ περιγραφικά: Μια καμπάνα προστάζει αυστηρά κι ο Gustafsson οδηγεί το άρμα του αυτοσχεδιασμού πότε με το σαξόφωνο, πότε με το organ του, ενώ ο O'Malley προσθέτει drones και πονηρά αρπίσματα. Οι δύο ντράμερ απλώνουν σταδιακά τα ρυθμικά τους layers σαν να πετάς χρώμα σε άδειο καμβά. Το μπάσο γεμίζει τα κενά με darkwave κατάλοιπα. Και πριν το καταλάβεις, η σύνθεση τελικά απλώνει τα φτερά της σαν ένα αρπακτικό πουλί, με την σκιά τους να μοιάζει σαν να σκεπάζει την πλειοψηφία των γκρουπ που δηλώνουν πως παίζουν post-punk ή noise rock. Το "Requiēs" αφορά λίγους - σίγουρα τους χίλιους που πρόλαβαν να εξαντλήσουν το βινύλιο. Πέραν όμως από καταδικασμένο να γίνει collector's item, το "Requiēs" είναι ένα κομψοτέχνημα άρρωστης και δαιμονικά ελεύθερης πειραματικής τέχνης, αόριστο στους σκοπούς του μα και ανάγλυφο στην αίσθηση του.

Rune Grammofon

Γύρω από δύο γυναίκες περιστρέφεται το νέο EP των - δε σταματάμε να γράφουμε νέα μουσική - Witnesses. Πρόκειται για τις Mina & Lucy, κεντρικές φιγούρες στον Δράκουλα του Bram Stoker, η ιστορία των οποίων αποτυπώνεται από μια διαφορετική οπτική γωνία, γέννημα της φαντασίας του Greg Schwan. Ίσως για πρώτη φορά, ο δημιουργός ενώνει όσο ποτέ άλλοτε τα δύο πρόσωπα της μπάντας (doom - ambient/electronic), τα οποία διαχώριζε επιμελώς έως τώρα. Ο κινηματογραφικός χαρακτήρας που προσδίδει ο Greg στις συνθέσεις του βρίσκεται και εδώ, μόνο που αυτή τη φορά αφήνει τα ηνία στην Gabbi Coenen, και όχι σε άντρα ερμηνευτή. Μάλλον το αναζητούσε η θεματική των τραγουδιών. Σχεδόν funeral doom ρυθμοί στις δύο συνθέσεις, με την τρίτη να είναι ουσιαστικά ένα ακουστικό outro. Λάτρης της δημιουργίας ατμόσφαιρας και εικόνων, μας κάνει συμμέτοχους σε ένα οδοιπορικό μέσα από σκιές και ομίχλη, δίχως να αυτό να είναι απαραίτητα επικίνδυνο. Κάτι μου λέει ότι σύντομα θα ξαναέχουμε νέα τους.

Bandcamp

Πρέπει να είναι η πρώτη και μοναδική κυκλοφορία που έρχεται στο φως με το όνομά του. Μόνο. Σόλο. Ίσως τον ξέρετε από τις μπάντες που μεγαλουργεί. Alexander Hawkins Ensemble, Melt Yourself Down, Shabaka And The Ancestors, Sons Of Kemet και The Comet Is Coming. Ο Λονδρέζος σαξοφωνίστας και κλαρινίστας είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης jazz σκηνής της Βρετανίας. Εδώ ο Shabaka παρουσιάζει μια μοναχική, διαλογιστική μουσική που προσπαθεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον. Τα υπερβολικά ήσυχα και χαλαρωτικά κομμάτια του δίσκου πέρα από το κλαρινέτο, έχουν φλάουτο,  kalimba, ένα γιαπωνέζικο φλάουτο από μπαμπού που ονομάζεται shakuhachi και σκόρπια εφέ και κρουστά. Σε αναγκάζει να μυρίσεις τον τόπο που φαντάζεται φτιάχνοντας αυτές τις ambient jazz μελωδίες. Μπορεί να μην είναι απόλυτα συνδεδεμένο με τις μουσικές του, αλλά είναι ένα ενδιαφέρον και ευχάριστο άκουσμα. 

Spotify

Η προηγούμενη και παρθενική τους κυκλοφορία ήταν 46 λεπτά διάρκειας. Το φετινό είναι κοντά στα 42. Δεν ξέρω γιατί φέτος η δισκογραφική το πλασάρει σαν EP!; Είναι ένας κανονικότατος δίσκος. Ο Gareth Liddiard (Tropical Fuck Storm, The Drones), ο Jim White (Dirty Three, Xylouris White) και ο Chris Abrahams (The Necks) λοιπόν φτιάχνουν punk blues κομματάρες θανάτου, καταστροφής, επιθυμίας και αφοσίωσης. Τραβώντας στα άκρα τον πειραματισμό και τον θόρυβο φέρνουν στον ήχο τους επιπλέον στοιχεία. Μιλάμε για πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Το κομμάτι "The Radicalisation Οf D" είναι ουσιαστικά μια ανανέωση του κομματιού που είχε ο Gareth στον σόλο δίσκο του πριν 12 χρόνια. Το τρίτο "Penumbra" είναι ένας live αυτοσχεδιασμός που ηχογραφήθηκε από ζωντανή τους εμφάνιση. Όλα είναι ένα experimental rock που σε πολλά σημεία θα σου φέρει στο μυαλό post-rock ιδέες, αλλά πρακτικά στέκεται σε έναν ακραίο αυτοσχεδιασμό και μια παράφωνη αλλά ποιητική μελωδία που δύσκολα θα βρεις όμοια της. Είναι μαγικό. Είναι κι αυτό αδέξιο. Αλλά είναι προσεγμένα σπαστικό. Είναι επίτηδες επίπονο. Είναι όμορφο όπως αυτό μπορεί να γοητεύσει.

Bandcamp

Την γυμνή αλήθεια οι κοινοί θνητοί την αποφεύγουν και οι άνθρωποι της τέχνης συχνά την επικαλούνται. Ο σπουδαίος τρομπετίστας Avishai Cohen ίσως και να θεώρησε ότι θα καταφέρει να την αιχμαλωτίσει, μαζί με τους Barak Mori (μπάσο), Ziv Ravitz (τύμπανα) και Yonathan Cohen (πιάνο), ενώ το κουαρτέτο αυτοσχεδιάζει, σχεδόν εξ ολοκλήρου, πάνω σε μια σουίτα αποτελούμενη από εννέα υπέροχα μέρη. Η εκπληκτική ροή της μουσικής διατηρεί πάντα μια ονειρική υπόσταση ενώ η τρομπέτα διυλίζεται σε μελαγχολικές μελωδίες, με την υπόλοιπη μπάντα να ακολουθεί σαν την άμπωτη. Δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια του Cohen, ξέρω όμως τις εικόνες που γεννάει η ακρόαση της, τη νύχτα που πέφτει στην πόλη, τις πορτοκαλί λάμπες κάτω από την βροχή, τις μεγάλες ξύλινες μπάρες με τα θολά υγρά, την φιγούρα της μέσα στο ημίφως. Εικόνες προσωπικές μα και οικουμενικές, εικόνες που συνοδεύουν και υποτάσσονται σε ένα, πέρα ως πέρα, θαυμάσιο jazz άλμπουμ.

Spotify