Το "In Wastelands" αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια των Thought Leaders. To σχήμα, που στις τάξεις του έχει μέλη από μπάντες όπως οι Totimoshi, The Mass και Lower Forty-Eight, επιχειρεί στα 38 λεπτά του ντεμπούτου του να ξεδιπλώσει την αγάπη του για το ‘80s post-punk. Συγκεκριμένα, οι εννέα συνθέσεις του "In Wastelands", υπό ένα εντελώς μεταλλικό πρίσμα, βρίσκουν τους Thought Leaders να αντλούν επιρροές από σχήματα όπως οι Siouxsie, Echo And The Bunnymen, πρώιμους Cult, Mission Of Burma, καθώς και από τη βαρύτητα του ντεμπούτου των Killing Joke. Κοινώς, σκεφτείτε πως αν το "Mana" των Idle Hands, αφαιρούσε εντελώς τις κλασικές διδαχές του, και εμβάθυνε σε μελωδικές διαστρεβλωμένες κιθάρες, έχοντας ως επικεφαλής μια φωνή που μεταδίδει μια τοξικότητα, η οποία όμως δεν συνάδει διαρκώς με τις ενορχηστρώσεις, θα ηχούσε κάπως έτσι. Είτε όμως ακουστεί το "Come Evening" είτε το "Shallows" είτε απλώς αφεθείτε στα χέρια και στα ερημωμένα τοπία του δίσκου, είναι σίγουρο πως η αφοσίωση του σχήματος στο ταγμένο ηχόχρωμα που υπηρετούν θα γίνει άμεσα αποδεκτή. Ντεμπούτο με προοπτικές για έναν πιο προσωπικό ήχο.

Bandcamp

Είναι εκπληκτικό πως το "Hagbulbia" υφίσταται ως κυκλοφορία. Την ίδια μέρα που παρέδωσαν το κτήνος του "Avow" στα κεφάλια ημών των ταπεινών θνητών, οι Αυστραλοί δίχως να προετοιμάσουν το έδαφος αποκάλυψαν ένα κομμάτι της παρανοϊκής έμπνευσης που κοχλάζει μες τα θυμικά τους. Έφτασαν στα άκρα, και για τα δικά τους δεδομένα. Πήραν τις ambient/industrial/noise πτυχές του υποβάθρου του black/death metal τους και με επικύρωση από την τοξική ερμηνεία του The Curator, τους έδωσαν ηχητική σάρκα και οστά. Το αποτέλεσμα είναι εφιαλτικό, όχι απλώς ως αυθύπαρκτο άλμπουμ αλλά και συγκριτικά με την εξωπραγματική ατμόσφαιρα των «τυπικών» τους κατηγοριών.

Σε 38 λεπτά και πέντε συνθέσεις το "Hagbulbia" βρίσκει το κορυφαίο σχήμα να υπερβαίνει εσκαμμένα και εαυτούς. Οι τύποι θεώρησαν εφικτό να προσδώσουν σε ό,τι είχαν στο κεφάλι τους αυτήν την ηχητική μορφή. Το φιλοσόφησαν και έκριναν πως το τεστ αντοχής που είναι στιγμές όπως το αδυσώπητο φινάλε του "Hexodeus" οφείλουν να ακουστούν. Στην πραγματικότητα όμως, πέρα από τον διαχωρισμό του από το κύριο δισκογραφικό σώμα της μπάντας και την υποκειμενική του πρόσληψη, το συνοδευτικό στο κολοσσιαίο "Avow" άλμπουμ είναι ένας δίσκος που υπενθυμίζει πως στην τέχνη το όριο μερικές φορές είναι για τους λιπόψυχους.

YouTube
Bandcamp

Όσοι έχουν αλλεργία στο σύγχρονο εμπορικό ροκ της από κει μεριάς του ατλαντικού, και για κάποιο λόγο δεν πήραν σήμα από το εξώφυλλο, τον τίτλο ή τον υπότιτλο, παρακαλούνται να αποχωρήσουν άμεσα. Δεν χρειάζεται πάνω από δέκα δευτερόλεπτα του ομώνυμου άσματος για να καταλάβει κι άνιωθος πού μπαίνει. Τραγούδια σαν το "Ghost Myself" ή το "Serves You Right" θα μπορούσαν εύκολα να σταθούν ως παραδείγματα δίπλα στον ορισμό του λήμματος 'single material'. Ο ήχος είναι τίγκα ραδιοφωνικός. Η παραγωγή έχει αυτή την γυαλάδα που μπορεί να ζαλίσει κάποιον μη συνηθισμένο. Το επιδεικτικό κλείσιμο ματιού στο "I Love Myself For Hating You" και η συνεργασία με τους Breaking Benjamin στην διασκευή του "Iris" (βλ. Goo Goo Dolls) λειτουργούν κάτι παραπάνω από απλά καλά. Ποιοτικά σκαμπανεβάσματα φυσικά και υπάρχουν, σε τελική ανάλυση όμως το σύνολο στέκεται ένα σκαλί πάνω από το "Coming In Hot".

Τα αρχικά τζαμαρίσματα των Φινλανδών περιελάμβαναν Danzig και Black Sabbath, βάση γερή για τα μελλοντικά τους σχέδια. Δισκογραφούν εδώ και μια δεκαετία, έχοντας παρουσιάσει έως τώρα δύο ντέμο, τρεις δίσκους και το φετινό EP δύο συνθέσεων. Η μπάντα με το σχεδόν cult όνομα, ίσως η δική τους ερμηνεία για τον θάνατο, τοποθετείται στο heavy/doom, από το καλύτερο που θα ακούσετε φέτος. Το εναρκτήριο/βασικό ριφ του Weightless, το σφυράς και ξεκινάς air guitar. Το σφυράς επίσης όταν θες να αγνοήσεις τον πρήχτη που έχεις απέναντί σου. Το εμβατηριακό αρχικά Of Pastures Across, ξεδιπλώνεται σε έναν ύμνο Cathedral κοπής και φορτίζεται συναισθηματικά έως το τέλος του. Στέκομαι στα πολυδιάστατα φωνητικά του Taito Halonen, αξίζει να ακουστούν χωρίς περαιτέρω πληροφορίες. Όπως και να διαβαστούν οι «μαύροι» στίχοι. Ζημιά που πάθαμε μες στο (σ)κατακαλόκαιρο.

Bandcamp

Το Sankofa είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ από τον Βραζιλιάνο πιανίστα Amaro Freitas. Δεν φαίνεται να τον γνωρίζουν και αν ακούγεται καθόλου στη χώρα του. Όσοι, όμως, καταφέρουν να δώσουν μια ευκαιρία και να ακούσουν αυτόν τον δίσκο, πιστεύω ότι μπορούν να τον εκτιμήσουν και να αντιληφθούν ότι έχει μπροστά του πολύ μέλλον και πιθανότατα λαμπρό. Το μείγμα της ακεραιότητας, του πάθους και της τεχνικής γνώσης είναι σαγηνευτικό. Διακρίνεις πολύ εύκολα το ταλέντο του και τον μοναδικό του τρόπο στο παίξιμο. Το τι παράγεται από τα δάχτυλα του, που χαϊδεύουν τα πλήκτρα, είναι επιεικώς εντυπωσιακό. Πρόκειται για έναν προχωρημένο και αρκετά πειραματικό, αλλά απαλό και όμορφο jazz δίσκο.

Spotify
Bandcamp
Apple Music

Άποψη. Μερικές φορές, η αίσθηση που αφήνεται από ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα, προκύπτει ως ένωση των επιμέρους τεχνικών και μη. Το ομώνυμο ντεμπούτο EP των Nexus Imperium, αποτελεί μια σχετική περίπτωση. Στα 28 λεπτά του, το άλμπουμ βρίσκει τους εγχώριους black metallers να ξεκινούν ένα αστρικό ταξίδι έχοντας ως σκάφος μια συγκεκριμένη ηχητική οπτική. Ένα άλλο EP σατανικής τέχνης καθοδηγεί, καθώς οι κιθάρες ακολουθούν ένα υπερηχητικό ταξίδι σε μια άλλη διάσταση, αστρική. Τα φωνητικά, αντλούν τόσο από την ουγγρική σχολή όσο και από την παρανοϊκή, την νορβηγική.

Πίσω από τα synths και τις ambient/industrial επιρροές, κρύβεται ένα ατμοσφαιρικό έργο το οποίο ηχεί ως οφείλει, επικίνδυνο. Σκεφτείτε τους Battle Dagorath, αν εμβάθυναν στη διαστροφή, όπως αυτή του φινάλε του "Εxpansion". Πριν την ομαλή προσεδάφιση του φινάλε διαμέσου του καταιγιστικού "Seeds", το στίγμα έχει μείνει μέσω του πυρετώδους "Thermal Perfection". Αν το ντουέτο στην πορεία συμπυκνώσει την ηχητική του πρόταση, το, εγγύς ελπίζω, μέλλον προμηνύεται δυσοίωνα λαμπρό.

Bandcamp

Τους είχα αγαπήσει το 2010 με τον δίσκο "16[485]" γιατί είχα βρει στο black metal τους κάτι πολύ προοδευτικό. Ήταν μελωδικοί, ατμοσφαιρικοί, με αρκετό θόρυβο και πολύ μελαγχολία. Το επόμενο "Aetas Cineris" δεν με βρήκε τόσο κοντά τους, κυρίως γιατί χάθηκε ο πειραματισμός και ο θόρυβος. Του έδωσα όμως το χρόνο που απαιτούσε και δεν με απογοήτευσε. Το 2018 ήρθαν με δύο δίσκους τα "Pavor Νocturnus" και "Grenzgænger" τα οποία προσπέρασα με ελάχιστες ακροάσεις καθώς μου ακούστηκαν αρκετά επίπεδα και μονοδιάστατα, με έμφαση στο παλιό και το παραδοσιακό, χωρίς κάτι φρέσκο να με κρατήσει. Φέτος επανέρχονται με μια δουλειά που φέρνει στο μελωδικό black metal κάτι επιβλητικό, κάτι ανώτερο και μια δόση τρέλας που τουλάχιστον σε κρατάει. Έχει όλη τη δύναμη, την αγριάδα και τη metal αισθητική που πρέπει. Δεν είναι κακό. Τίμιο και σκληρό!

Spotify
Bandcamp