Cabbage

Amanita Pantherina

Brassica (2020)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 04/01/2021
Μια εξαιρετική κυκλοφορία που βάζει δυναμικά το Manchester στο μουσικό χάρτη του Ηνωμένου Βασιλείου

Τρίτο άλμπουμ για τους Βρετανούς και νομίζω πως εδώ κατάφεραν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Το "Amanita Pantherina" είναι χωρίς αμφιβολία ένας post-punk στον οποίο όμως κυριαρχούν επίσης hardcore punk ξεσπάσματα ("Leon The Pig Farmer"), Happy Mondays επιρροές ("Get Outta My Brain"), alternative μπαλάντες ("Hatred"), brit-pop μελωδίες ("Direct-Dictate") και ψυχεδελικοί πειραματισμοί ("Piles Of Smiles").

Οι Cabbage φαίνεται πως ακολουθούν τα βήματα των Fat White Family, καταφέρνοντας να ακούγονται επικίνδυνοι αλλά, παράλληλα, και απολύτως cool. Μελωδία και θόρυβος ισορροπούν τέλεια ενώ, σε στιχουργικό επίπεδο, τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από αυτά που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στη σκηνή, καθώς το συγκρότημα αποφεύγει τα κηρύγματα κι επιλέγει έναν πιο δημιουργικό καλλιτεχνικό δρόμο.

Το "Amanita Pantherina" αποτελεί σίγουρα τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο των Cabbage καθώς εδώ το συγκρότημα δείχνει να έχει βρει επιτέλους τον ήχο του ενώ, συγχρόνως, πετυχαίνει να μας παραδώσει έντεκα πραγματικά καλά κομμάτια. Χωρίς αμφιβολία, σε επίπεδο εναλλακτικού ήχου, πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και διασκεδαστικές προτάσεις της χρονιάς.

  • SHARE
  • TWEET
  • Sainte Marie Des Loups

    Funerailles De Feu

    Amor Fati (2020)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 06/01/2021
    Ψυχωμένο, ωμό, βάρβαρο και ισοπεδωτικό black metal από ένα ενδιαφέρον project

    Ο δεύτερος δίσκος του γαλλικού one man black metal project ονόματι Sainte Marie des Loups, κυκλοφόρησε μακριά από τα φώτα ακομη και της περιστασιακής underground black metal επικαιρότητας. Σε επτά συνθέσεις και 38 λεπτά, ξεδιπλώνεται μια ωμή βαρβαρική ηχητική επίθεση, η οποία δεν αφήνει περιθώριο ανάσας στον ακροατή, καθώς δεν ενδιαφέρεται να χτίσει ατμόσφαιρες, ή να αποκαλύψει κάποιο κρυφό μυστικό. Αυτός ο δίσκος, μένοντας πιστός στην πρώιμη γαλλική σκηνή, στα "Transilvanian Hunger" και "Under A Funeral Moon", από τα οποία δανείζεται εμφανώς αρκετά σημεία, καθώς και από την θολή και πνιγηρή ατμόσφαιρα των πρώιμων Burzum, συνθλίβει.

    Είναι μεσαιωνικός, δίχως δείγμα ρομαντισμού ή μεγαλοπρέπειας, σε αντίθεση με τους παρόμοιας αισθητικής συμπατριώτες Cenotaphe. Είναι βάρβαρος χωρίς όμως να επαφίεται συνθετικά σε ρυθμικές εξάρσεις. Είναι ωμός χωρίς να παραμελεί να αναδεικνύει ατμόσφαιρες κάτω από την πανοπλία του. Κυρίως όμως, αυτός ο δίσκος είναι καυτός και αποπνικτικός χωρίς να παραμελεί να χρησιμοποιεί έναντι ξίφους λεπίδες πάγου, οι οποίες στην προκειμένη είναι τα καλά τοποθετημένα μελωδικά riff. Αν ενδώσετε σε αυτό το άλμπουμ, μην περιμένετε απλό αναμάσημα κλασικών τεχνοτροπιών. Να περιμένετε κάτι ουσιωδώς black metal.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Nova Twins

    Who Are The Girls?

    333 Wreckords Crew (2020)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 08/01/2021
    Κορίτσια, έχετε την προσοχή μας

    Στην εποχή που η πολιτική ορθότητα ζει και βασιλεύει, κάποιοι μόνο βλέποντας μια φωτογραφία του ντουέτου από το Λονδίνο θα γυρίσουν την πλάτη τους μουρμουρώντας κάτι για κατασκευάσματα και δισκογραφικές. Η αλήθεια δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πιο μακριά από αυτό. Οι Amy Love & Georgia South έκαναν τα πρώτα τους βήματα πίσω στο πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας και από τότε χτίζουν σταδιακά το όνομα τους. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν αισίως τέσσερα χρόνια πρωτοακούσαμε το όνομά τους δια στόματος Tom Morello, ενώ πριν περίπου δύο μιλούσαμε για αυτές στα πλαίσια του Street Mode Festival. Το ντεμπούτο του σχήματος είναι γεμάτο κέφι και νεύρο. Ο τρόπος που μπλέκουν hip-hop με μοντέρνο, εναλλακτικό rock ακούγεται φρέσκος σε υπερθετικό βαθμό. Ίσως σε κάποιους να θυμίσει την από 'κει μεριά του ατλαντικού γύρω στα 2000, αλλά αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν το "Taxi" ήδη σκίζει στα ραδιόφωνα. Το μέλλον τους ανήκει.

  • SHARE
  • TWEET
  • Wormhog

    Yellow Sea

    Self Released (2020)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 11/01/2021
    Στη heavy έρημο της Tρί-pro(g)-λης

    Αν κατάλαβε κανείς από το άθλιο λογοπαίγνιο του υπότιτλου, εδώ ακούμε μια εγχώρια μπάντα από την Τρίπολη που παίζει ένα ατμοσφαιρικό, λίγο hard rock, πολύ stoner/desert και αρκετά βαρύ αλλά ρυθμικά αργό, με ιδιαίτερες prog τάσεις, rock. Απευθύνεται λίγο περισσότερο σε metal οπαδούς! Οι εναλλαγές από σφυροκόπημα σε τεχνικές και προοδευτικές, αλλά πάντα βρόμικες, ρυθμικές περιπλανήσεις είναι αξιοθαύμαστες. Δεν είναι το stoner rock που έχεις συνηθίσει. Βγάζει κάτι πιο βαρύ. Βγάζει κάτι πιο groovy. Βγάζει κάτι πιο έξυπνο. Μην το προσπεράσεις. Έχει πολύ παλιά μόδα μέσα του (ειδικά στα φωνητικά) και μια απίστευτα έντεχνη και jazz διάθεση στα τύμπανα. Ήρθε τόσο καλοφτιαγμένο και προσεγμένο που μπορεί να σε κερδίσει. Το μπάσο τσακίζει. Αυτή η όμορφα ασαφής, ψυχεδελική, μαστουρωμένη και θορυβώδης παραμόρφωση με τεχνικές και αυθόρμητες πινελιές σε κάνει να εκνευρίζεσαι που ο δίσκος δεν ήρθε νωρίτερα για να ακουστεί και να μας φτιάξει πιο πολύ μέσα στο καταραμένο 2020! Θα βρεις κομμάτια που δεν θα το πιστεύεις ότι σου ‘σκασαν έτσι ξαφνικά στ’ αυτιά! Μικροί άκουγαν Mastodon σίγουρα!

    Bandcamp
    Spotify
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • White Ward

    Origins

    Self Released (2020)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 12/01/2021
    Μαρκετίστικη κίνηση για συλλέκτες

    Οι Ουκρανοί atmospheric blacksters χτίζουν σιγά-σιγά ένα δυνατό όνομα βασιζόμενοι σε κυκλοφορίες όπως το πάρα πολύ καλό "Love Exchange Failure" του 2019. Πριν όμως από αυτό και πρίν το ντεμπούτο τους το 2017 με το "Futility Report", είχαν δημιουργήσει μια συλλογή από demos με τίτλο "Origins" και ουσιαστικά τέσσερα χρόνια μετά την επανακυκλοφορούν σε φυσική μορφή με λουστραρισμένο ήχο και όλο το marketing πακετάκι από πίσω. Θα έλεγα ότι απευθύνεται σε fans των White Wards αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται να ακούσουν πώς εξέλιξαν εν τέλει τον ήχο τους ακούγοντας τα πρώιμα αυτά τραγούδια. Προσπερνώντας την κακή προφορά του Andrew Rodin, διαπιστώνουμε μια ποικιλία στα είδη που αγγίζει το κατά βάση ατμοσφαιρικό και τεχνικό black metal τους με τα καλύτερες στιγμές όταν «εισβάλει» το jazz στοιχείο ("Inhale My Despair"). Συνοχή αναμενόμενα δεν υπάρχει και γενικότερα το αποτέλεσμα είναι κάπως δύσκολο να λειτουργήσει περισσότερο από κάτι αποκλειστικά για συλλέκτες. Ξεχωρίζω το ρυθμικό ξέσπασμα του "Walls", τα ηλεκτρονικά μέρη στο "Depths Of Arcane" όπως και την εφιαλτική εισαγωγή στο πολύ δυνατό "Walls MMXV".

  • SHARE
  • TWEET
  • Honeybadger

    Pleasure Delayer

    Made Of Stone (2020)
    Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 13/01/2021
    Ποιοτική rock μουσική με οδηγό το σωστό groove!

    Δυνατή heavy rock γροθιά από την Αθήνα. Πολύ πολύ γενικά θα πω ότι θυμίζουν Truckfighters. Εξαιρετικό εξώφυλλο. Η ενορχήστρωση σε όλα τα κομμάτια μοιάζει. Αυτό όμως δεν το κάνει φτωχό, γιατί μπορεί οι αλλαγές και οι εναλλαγές, αλλά και τα riff να μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά το στιλ, το ύφος και η φωτιά που βγάζει ο ρυθμός τους, οι κιθάρες και το μπάσο σε κρατάνε δεμένο. Δεν είναι το stoner που έχεις βαρεθεί, είναι πιο hard rock. Δεν είναι το stoner που έχει χιλιοπαιχτεί στη χώρα μας, είναι πιο χαρακτηριστικό, πιο blues-άτο, πιο παλιομοδίτικο. Κάθε νότα ξεχωρίζει, είναι καθαρή, δεν είναι λασπωμένη και γεμάτη σκόνη έτσι για να είναι. Ακόμα και τα φωνητικά, ενώ έχουν τη γνωστή μυρωδιά που περιμένεις, κρατάνε κάτι πιο κλασικό, κάτι πιο prog (τα παραλέω;), κάτι πιο grunge που τα βγάζουν από το ράφι με τα ίδια και τα ίδια. Η παραγωγή έχει κάνει σωστή δουλειά! Απολαυστικό και κεφάτο.

    Bandcamp
    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Malakhim

    Theion

    Iron Bonehead (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 14/01/2021
    Ορθόδοξο σουηδικό black metal ντεμπούτο που τιμά εξαιρετικά τις επιρροές του

    Οι Σουηδοί Malakhim κυκλοφόρησαν έπειτα από πέντε χρόνια ύπαρξης πριν λίγες μέρες το ντεμπούτο τους, "Theion", και μας άρεσε τόσο πολύ που είπαμε να ξαναμιλήσουμε για αυτό. Ο underground χρυσοθήρας Καλαμούτσος είχε προειδοποιήσει να το ακούσετε, και καλά έκανε. Οι Malakhim, αν και πατάνε υπέρ του δέοντος πάνω στη σχολή των πρώιμων Watain και των Funeral Mist, εν τέλει επιτυγχάνουν να παραδώσουν σε 41 λεπτά έναν δίσκο που μπορεί να υποβάλλει τους ακροατές σε μια τελετουργική διάθεση.

    Η ικανότητά τους να συνθέτουν, με δανεισμένα υλικά μεν, εντέχνως δε, τραγούδια με σαφή λόγο ύπαρξης, σε συνδυασμό με την εξαιρετική παραγωγή, όχι όπως οι παρόμοιας αισθητικής Valkyrja, τους επιτρέπει να περηφανεύονται πως παραδίδουν έπειτα από καιρό ένα ενδιαφέρον άλμπουμ σε αυτή την κατεύθυνση. Σκεφτείτε Ondskapt, Ofermod, παλαιότερα άλμπουμ των Blaze Of Perdition, Merrimack, και αν ενσωματώσετε στον ήχο τόσο thrash metal περάσματα όσο και πιο «γερμανικές» επιρροές, τότε το "Theion" είναι το αποτέλεσμα. Ενδιαφέρον και εθιστικό άκουσμα, που μπορεί να μην πείθει εντελώς, αλλά μας γεννά με ελπίδες και αναμονή για το δισκογραφικό μέλλον των Σουηδών. Bonus η εξωφυλλάρα.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Karg

    Resilienz

    AOP (2021)
    Από την Ελένη Λιβεράκου Eriksson, 18/01/2021
    Ένας εκκωφαντικά σιωπηλός φίλος που τραγουδά τη θλίψη

    Όταν η μελαγχολική πλευρά τής ζωής βρίσκει τον κατάλληλο ερμηνευτή της (σε στίχους και μουσική) για να απλωθεί, τότε ξέρεις ότι βρέθηκες στο σωστό σημείο που ο Michael V. Wahntraum μόλις πέρασε κι άφησε την ψυχή του με το καινούργιο του δημιούργημα που έχει χαραγμένο πάνω του τη λέξη Resilienz. Η AOP Records μας φέρνει από την Αυστρία το E.P των Karg με δυο μόλις κομμάτια ("Abbitte" 14:44 και "Lorazepam" 20:26) που μετά την ακρόαση τους αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που μόλις άκουσες. Το "Resilienz" σφύζει από εξαγριωμένα φωνητικά που έρχονται πίσω από τα όργανα και τα κάνει να ηχούν απόγνωση, θυμό, λύπη. Με το black metal να κυλά σαν ακατέργαστος ορυκτός λίθος, πλάθει γύρω του ένα μείγμα από post rock, grunge, shoegaze και post punk και όλα αυτά τυλίγονται από μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που περιγράφει ότι σπάει και καταστρέφει μια ζωή. Διαλυμένες σχέσεις, χαμένες αγάπες, κατάχρηση ναρκωτικών, αποξένωση και απώλεια, αυτοκτονικές σκέψεις και κατάθλιψη μέσα σε μελωδίες που θα λατρέψεις. Το 20άλεπτο "Lorazepam" όμως κάνει (μέσα στα πολλά) ένα γύρισμα στο 17o λεπτό και ακούγεται σαν κάτι άλλο. Σαν να μην ήταν ποτέ μέρος τής ακραίας ψυχοσύνθεσης τού Wahntraum. Νιώθεις λες και τελικά κάπου υπάρχει μια μικρή ελπίδα φωτός που θα εισχωρήσει στα έγκατα τού μαύρου κόσμου του. Μικρή όμως.

    Από το 2006 με ambient black metal, στο 2021 με post-black metal και όλα τα παραπάνω. Μια one man band στο τέλος, αφού η απόφαση να σταματήσουν τις συναυλίες το 2014 και να παραμείνει ένα project που θα γράφει μόνο στο studio έκανε τον Wahntraum κυρίαρχο των ακραίων Αυστριακών Karg. Επτά studio albums, split, EP, demo μέσα σ’ όλα. Harakiri for the Sky, Lûs, Seagrave μεταξύ άλλων τα σχήματα που έχει συμμετάσχει σε πλήρη υπερδιέγερση και τις πιο πολλές φορές και με διαφορετικά ονόματα / ψευδώνυμα. Μια αδιόρατη αεικίνητη ανησυχία στη μουσική καριέρα τού Wahntraum που αν μη τι άλλο μας φέρνει μουσικές που θες να βουτήξεις μέσα τους. Αν στα 34 σου έχεις τόσα να μας πεις Michael, αναρωτιέμαι τι θα ακούσουμε από σένα σε μια 10ετία.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Oroboros

    Oroboros

    Self Released (2021)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 19/01/2021
    Ένα πολύ προσεγμένο ντεμπούτο που θα ανταμείψει το κοινό που αρέσκεται σε εναλλακτικές gothic αναζητήσεις

    Δυο ξένοι στην ίδια πόλη. Ο Steven Georgis των Sleepstream και ο Lef Germenlis των αγαπημένων Until Rain συναντήθηκαν κι έβαλαν μπροστά το project των Oroboros σε λονδρέζικο έδαφος, εξερευνώντας την κοινή τους αγάπη προς καθετί που έχει το gothic ως συστατικό. Η σχετική gothic αύρα που εκλύει το ομότιτλο ντεμπούτο τους δεν εγκαταλείπει ποτέ τα τραγούδια, με κύριο εκφραστή της τη βαθιά, ποτισμένη με αψέντι φωνή του Γεωργή. Από εκεί και πέρα, το ντουέτο έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στην ενορχήστρωση και στον μελωδικό σκελετό των συνθέσεων, τοποθετώντας εκλεκτικά στοιχεία από electro, rock και industrial ηχοτόπια, χωρίς όμως να προδίδει ποτέ τον dark χαρακτήρα του. Όσοι ονειρεύονται ακόμα τις μέρες που οι Paradise Lost έβγαζαν το "One Second" θα βρουν το ταίρι τους στο "Oroboros", χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το project ακούγεται νοσταλγικό ή αναχρονιστικό. Έχουν επίγνωση του σύγχρονου alternative και στηρίζονται στη δύναμη των τραγουδιών τους. Οι φίλοι αυτού του ήχου θα διαπιστώσουν ότι οι Oroboros τα καταφέρνουν περίφημα.

    Bandcamp 

  • SHARE
  • TWEET
  • Sithu Aye

    Senpai III

    Self Released (2021)
    Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 20/01/2021
    Χαριτωμένο anime soundtrack που προκαλεί ευφορία

    Η πρώτη μου κριτική στο Rocking ήταν για τον super-nerd βιρτουόζο κιθαρίστα Sithu Aye και τη δουλειά του "Homebound". Ούτε θυμάμαι πως βρέθηκε στα κιτάπια μου αλλά σίγουρα με ενθουσίασε ο ήχος και ο ενθουσιασμός της djent-prog κιθαριστικής του δουλειάς και η τελευταία του δουλειά, η τρίτη με τίτλο "Senpai" (δηλαδή κάτι σαν σοφός μέντορας), σίγουρα δεν με έπιασε ανυποψίαστο. Η μουσική είναι ενθουσιώδης, είναι γεμάτη ενέργεια αλλά έχει και ένα νόημα βαθύτερο που για το πιάσεις καλό θα ήταν να διαβάσεις και την συνοδευτική νουβέλα που εξιστορεί την anime ιστορία τεσσάρων κοριτσιών που αποφοίτησαν και ψάχνονται τί θα κάνουν στη ζωή τους. Και αν κρίνω από το video για το "Different Paths" μάλλον και ο ίδιος ο Sithu ψάχνεται. Η ζωή σου κρίνεται από μερικές σελίδες χαρτί και καθώς ξεφυλλίζουμε τις επιλογές αυτές ("Choices On A Piece Of Paper") επικρατεί ενθουσιασμός, αγωνία, κομφούζιο που ο Sithu μετατρέπει σε νότες με τη κιθάρα του. Πολύ καλή δουλειά στα drums σε όλο το άλμπουμ και γενικά η ενορχήστρωση είναι άψογη όπως και η παραγωγή. Δεν είναι σοβαρός όσο ο Plini αλλά σαν μουσική προσωπικά μου φέρνει περισσότερο χαρά. Πρόκειται για ένα album γεμάτο από ριφάρες, χωρίς υπερφίαλα σόλο και υπερβολές, με pop αισθητική και κυρίως χαρά! Το soundtrack ενός φανταστικού anime με έξυπνους εφηβικούς χαρακτήρες από έναν ιδιοφυή καλλιτέχνη.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • George Tossikian

    Tiersen: La Plage, Arrangements For Guitar

    Brilliant Classics (2021)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 22/01/2021
    Οι γλυκόπικρες μελωδίες του Tiersen συναντούν την εκφραστική μαγεία ενός χαρισματικού κιθαριστή

    Ο Γιώργος Τοσσικιάν είναι ένας από τους κορυφαίους κλασικούς κιθαρίστες της νεότερης γενιάς. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η κλασική κιθάρα είναι - αδίκως - παραγκωνισμένη από την σύγχρονη pop κουλτούρα, ίσως δεν φαίνονται αρκετά για μια μικρή παρουσίαση του έργου του, η οικειότητα του κοινού με την μουσική του Tiersen όμως, κάνει το έργο αυτό να φαίνεται περισσότερο «δικό μας». Πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωμένη συλλογή συνθέσεων του Tiersen προσαρμοσμένη για κλασική κιθάρα. Και πραγματικά, η δεξιοτεχνία και η έκφραση του Ελληνοαρμένιου μουσικού είναι τέτοια που σύντομα ξεχνάς ολοσχερώς ότι έχεις ακούσει αυτά τα θέματα (άπειρες φορές) πάνω στο πιάνο ή το βιολί. Ο Τοσσικιάν μεταφέρει με άνεση και δημιουργικότητα τις πολυφωνίες στην ταστιέρα του, προσθέτοντας ταυτόχρονα μια δική του λυρική αίσθηση στην ερμηνεία. Το αέρινο του άγγιγμα, σε συνδυασμό με μια προσωπική σφραγίδα στις δυναμικές και την αυξομείωση των tempo, αναδεικνύει νέα στοιχεία σε συνθέσεις ήδη γλυκόπικρες. Γίνονται σχεδόν δραματικές, συναγωνιζόμενες σε συναίσθημα ακόμα και τις αυθεντικές εκτελέσεις. Για τους εραστές του λυρισμού αλλά και για τους φίλους της μουσικής του Yann Tiersen, το "La Plage" είναι ένα έξοχο έργο, ή αλλιώς, ένα προσβάσιμο εξάχορδο ποίημα. Ένας δίσκος τόσο αέρινος κι αλαφροΐσκιωτος όσο κι η φίλη μας η Amelie!

    Spotify

  • SHARE
  • TWEET
  • Suad

    Waves

    Svart (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 25/01/2021
    Ένα καθαρτικό dark pop ντεμπούτο από τη Φινλανδία θέλει να σε συντροφεύσει αρκεί να ενδώσεις

    Η Φινλανδή καλλιτέχνιδα Suad κυκλοφορεί αυτές τις μέρες το ντεμπούτο της μέσω της Svart. Έπειτα από ένα EP και κάμποσα singles, η ποικιλόμορφη δισκογραφική αποτέλεσε στέγη της μουσικού, ώστε να ξεδιπλώσει στην πρώτη της ολοκληρωμένη προσπάθεια, παρουσιάζοντας εννέα συνθέσεις που κινούνται σε dark pop πεδία. Με τη φωνή της μουσικού σε πρώτο πλάνο, τα 38 λεπτά του δίσκου φαντάζουν επαρκή ώστε να παρασυρθεί κανείς στα ονειρικά τοπία που ξεδιπλώνονται. Ο δίσκος όμως, δεν είναι ευδιάθετος ή απόμακρα αιθεροβάμων. Το "Waves", μπορεί να διαθέτει μεν κολλητικά singles όπως το εναρκτήριο "Faces", αλλά η υφολογική του ποικιλία το μετατρέπει σε άκρως ενδοσκοπικό.

    Η παραγωγή και η ενορχήστρωση από καταξιωμένους συμπατριώτες της Suad, επιτρέπει στο άλμπουμ να διαθέτει πιο κιθαριστικές στιγμές όπως το "Sleep The Nights", κομμάτια όπως το "Streets" που θα ζήλευε και η Bjork, έναν μελαγχολικό συνδυασμό πιάνου και φωνητικών στο ομότιτλο, ο οποίος θα μετατραπεί σε μια νότα (και ένα synth-pop ρυθμό) αισιοδοξίας στο "The Door". Το τελευταίο, είναι και το μεγαλύτερο κέρδος του άλμπουμ. Τόσο οι συνθέσεις όσο και οι φωνητικές γραμμές, δεν μένουν στάσιμες, ούτε ηχητικά, ούτε ψυχολογικά. Στην τελική, και περαστικοί να είστε με το ιδίωμα, αν σας γοήτευσε η περσινή δισκάρα των Ulver, μόνο να κερδίσετε έχετε με το "Waves".

  • SHARE
  • TWEET
  • Dragony

    Viribus Unitis

    Napalm (2021)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 26/01/2021
    Κάποια βιβλία κρίνονται κι απ' το εξώφυλλο

    Στον μουσικό μικρόκοσμο δεν υπάρχουν πολλά υπό-είδη με ιστορία τόσο πονεμένη όσο το ευρωπαϊκής κοπής power metal. Από τις χρυσές ημέρες μέχρι την πτώση του, η απόσταση μοιάζει χαώδης ακόμα και για τον πιο αποστασιοποιημένο παρατηρητή. Τα ψυχρά δεδομένα δεν λένε πάντα αλήθειες. Το γεγονός ότι οι Dragony έκαναν την εμφάνισή τους στο κατηφορικό-αλλά-όχι-χαμένο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000 μοιάζει με μικρό καμπανάκι. Οι θητείες των συμμετεχόντων σε Sabaton, Visions Of Atlantis και Serenity παρομοίως. Το μπάσιμο με Γαλάζιο Δούναβη, "Gods Of War" και λοξές ματιές στο ένδοξο παρελθόν του ύφους είναι σωστά διαλεγμένο. Από εκεί και πέρα όμως ο δρόμος είναι γεμάτος σκαμπανεβάσματα και η υπέρ-φορτωμένη προσέγγιση στις ενορχηστρώσεις δεν βοηθά. Το "Viribus Unitis" μοιάζει κομμένο και ραμμένο για να μιλήσει στους εν contemporary power πιστούς. Οι υπόλοιποι μπορούν να αρκεστούν σε μία ματιά στο εξώφυλλο για να αποφασίσουν αν θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους.

  • SHARE
  • TWEET
  • Sven Gali

    3

    RFL (2020)
    Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 27/01/2021
    Άμα το 'χεις, ποτέ δεν είναι αργά

    Μετά από δύο πολύ καλά άλμπουμ στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '90 και δύο γεμάτες δεκαετίες απουσίας, οι Καναδοί hard rockers επέστρεψαν στην κανονική δισκογραφία με ένα EP τεσσάρων τραγουδιών, συνολικής διάρκειας δεκαπεντέμισι λεπτών. Μόλις ένα τέταρτο του αιώνα μετά, το ανανεωμένο κατά τα τρία πέμπτα σχήμα καταφέρνει να συνδυάσει ιδανικά την εμπειρία δεκαετιών με την απαιτούμενη φρεσκάδα, πετυχαίνοντας και πάλι με άνεση την παραμονή στο κλίμα της σύγχρονης εποχής. Με απλά και γερά παιξίματα, ελαφρά κατά τόπους προοδευτική διάθεση και το σημαντικότερο, πιασάρικες συνθέσεις σε βαθμό που ουδένα εκ των "Kill Τhe Lies", "You Won't Break Me", "Now" και "Hurt" δεν είναι λιγότερο άξιο αναφοράς, οι Sven Gali φαίνεται πως έχουν όλα τα φόντα για μια αξιολογότατη δεύτερη καριέρα, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά πως ο Καναδάς έχει άλλη χάρη και αξίζει πάντοτε την προσοχή μας ανεξαρτήτως είδους και έτους.

     

  • SHARE
  • TWEET
  • Miserable

    Esclavo Miserable

    Self Released (2021)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 29/01/2021
    Βαρβάτο περουβιανό power/thrash από τα έγκατα του βαθέος underground

    Από τη Lima, πρωτεύουσα του Περού, μας συστήνονται οι Miserable, με το λατινοαμερικάνικο κουαρτέτο να επιστρέφει στη δισκογραφία μετά από τρία χρόνια. Και πάλι με μια δουλειά που αυτοπροσδιορίζουν ως EP αλλά άνετα θα μπορούσε να λογίζεται και ως full length (καθώς ξεπερνά τη μισή ώρα σε διάρκεια), οι ίδιοι θέλουν να θεωρούν εαυτούς ως εκπροσώπους του πιο πρόσφατου thrash revival - και ποιοι είμαστε εμείς για να τους φέρουμε αντίρρηση; Ουσιαστικά, μιλάμε για ένα βαρβάτο power/thrash στα πρότυπα των Keator (με ολίγη από Sodom της "Agent Orange" περιόδου), στίχους στη μητρική τους γλώσσα και συγκεκριμένα ξεσπάσματα προς το στιβαρό αμερικανικό US metal των mid/late ‘80s (βλέπε Metal Church, όχι τσιρίδες και «δαντέλα»). Όχι κι άσχημα, λοιπόν, για ένα σχήμα με αυτοχρηματοδοτούμενη παρουσία, ελάχιστη προοπτική προβολής σε παγκόσμια κλίμακα (αφού, καλώς ή κακώς, η στιχουργική στη μητρική τους αποτελεί εμπορικό deal breaker) και εξώφυλλα που από EP σε EP ολοένα και χειροτερεύουν. Στηρίζουμε και ας μην βγουν από τα έγκατα του βαθέος underground ποτέ.

    Spotify

  • SHARE
  • TWEET