Διονύσης Τσακνής

Εδώ και 25 χρόνια ο Διονύσης Τσακνής είναι ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους δημιουργούς και ερμηνευτές της ελληνικής σκηνής. Έντονα πολιτικοποιημένος και με κοινωνικά ευαίσθητα τραγούδια, διατηρεί χαμηλό προφίλ, χωρίς όμως να είναι ποτέ απών. Μετά τον τελευταίο έντονα προσωπικό δίσκο με τίτλο "Τι Γυρεύεις Στον Ύπνο Μου Πατέρα" επανέρχεται στη δισκογραφία με ένα δίσκο που ήδη από τον τίτλο μας προδιαθέτει για το τι θα ακούσουμε.

Για πρώτη φορά στη μουσική του πορεία επιλέγει να παίξει κυρίως το ρόλο του ερμηνευτή, σε τραγούδια που γράφουν για εκείνον μερικοί από τους καλύτερούς του φίλους - και ταυτόχρονα επιφανείς καλλιτέχνες της ελληνόφωνης σκηνής. Περιορίζει τη δική του δημιουργία σε δύο μόλις τραγούδια, ενώ τα υπόλοιπα έντεκα υπογράφουν μεταξύ άλλων οι Φ. Πλιάτσικας, Λ. Μαχαιρίτσας, Στ. Κραουνάκης, Ν. Ζούδιαρης, Λίνα Δημοπούλου, Ίρις Λουκά. Το αποτέλεσμα είναι μεν πολυσυλλεκτικό στο ύφος, αλλά η μοναδική ερμηνεία του Διονύση Τσακνή καταφέρνει να δέσει το υλικό του με ιδανικό τρόπο.

Το πρώτο τραγούδι του δίσκου, "Βουτιά", είναι διασκευή του γαλλικού "Un Autre Nom" και σε παρασέρνει μαζί του από την πρώτη στιγμή. Το συγκεκριμένο μάλιστα έχει ήδη γίνει ραδιοφωνική επιτυχία, προσελκύοντας το κοινό. Η συνέχεια με το "Φεγγάρια Σκοτεινά" και το "Να Πληρώνω", των Κραουνάκη και Πλιάτσικα αντίστοιχα, διαψεύδει τις προσδοκίες μας, ειδικά στην πρώτη ακρόαση, λόγω της εναλλαγής των δημιουργών, που όπως είπαμε είναι κάτι πρωτόγνωρο στη δισκογραφία του Διονύση Τσακνή.

Πάνω που είμαι έτοιμος να απογοητευτώ έρχονται τα επόμενα δύο τραγούδια των ίδιων δημιουργών. Τα "Κι Εσύ Αργείς" του Φ. Πλιάτσικα και "Λήσταρχος Νταβέλης" του Στ. Κραουνάκη αποτελούν ίσως τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, με εμφανές το στίγμα των δημιουργών τους. Εξαιρετική μπαλάντα το πρώτο, ενώ το δεύτερο εξιστορεί την ιστορία του διάσημου λήσταρχου μέσα από τα δικά του μάτια.

Τη σκυτάλη παραλαμβάνει ο ίδιος ο Δ. Τσακνής με τα μόνα δικά του τραγούδια, τα οποία κινούνται μουσικά και υφολογικά στα γνωστά για εκείνον επίπεδα, χωρίς να κάνουν την έκπληξη όμως. Παρότι ο Δ. Τσακνής με τον Λ. Μαχαιρίτσα συνδέονται με φιλία δεκαετιών και έχουν συνεργαστεί πολλές φορές επί σκηνής, ομολογώ ότι το "Έλα, Ε" σε μουσική του δεύτερου μου ξένισε πολύ όταν το άκουσα με τη φωνή του Τσακνή, σαν κάτι να μην κόλλαγε καλά. Από τα τραγούδια που απομένουν μέχρι να τελειώσει ο δίσκος, το μόνο που με κερδίζει είναι το "Κρυμμένο Μυστικό (Το Χαρτομάντηλο)".

Ακούγοντας το δίσκο δεύτερη και τρίτη φορά, σίγουρα εκτιμάει κανείς καλύτερα την προαναφερθείσα πολυσυλλεκτικότητα, η οποία δεν είναι απαραίτητα καλή ή κακή. Για τον Διονύση Τσακνή αποτελεί κάτι το πρωτοποριακό, οπότε είναι αναμενόμενο για τους φαν του αυτός ο δίσκος να μην ανταποκρίνεται τόσο στις προσδοκίες τους. Ωστόσο, θεωρώ ότι με την ισχυρή του προσωπικότητα που βγάζει όταν τραγουδάει, καταφέρνει να συγκροτήσει το δίσκο σε ένα ενιαίο σώμα, χαρίζοντάς μας μερικά εξαιρετικά τραγούδια.