Estradasphere ονομάζεται το μέσο με το οποίο μια παρέα από την California, εν έτει 1999, αποφάσισε να χτυπήσει ορισμένες ευαίσθητες χορδές, πράττοντας κάτι το οποίο ακόμα και σήμερα θα προκαλούσε. Είχαν λοιπόν τη φαεινή ιδέα, μιας και όλα τα μέλη είχαν διαφορετικό μουσικό παρελθόν, να παντρέψουν τα ακούσματα όλων σε ένα. Έλα όμως που, αν και παρέα, τα γούστα αυτά απείχαν μεταξύ τους τόσο, ώστε η ένωση τους να περικλείει ένα μεγάλο κομμάτι της μουσικής όπως την ξέρουμε. Βλέπετε, ο ήχος των Estradasphere περιέχει μεταξύ άλλων στοιχεία από tango, jazz, swing, ηλεκτρονική, ambient, κλασσική, ανατολίτικη, τσιγγάνικη, funk, progressive, folk και φυσικά rock και metal μουσική, στην ευρεία τους έννοια. Και κάπου εδώ σταματάει η ανάγνωση για τους έχοντες ανοιχτά τα ώτα αλλά κλειστάς τας ψυχάς.
Ο τελευταίος τους δίσκος, ο οποίος και ονομάστηκε "Palace Of Mirrors", κυκλοφόρησε τέλη του 2006 και σχεδόν ένα χρόνο μετά ήρθε στα χέρια μου το πρώτο dvd των Estradasphere, άμεσα συνδεδεμένο με την τελευταία τους κυκλοφορία.
Έχουμε και λέμε λοιπόν, το περιεχόμενο του dvd είναι μια ζωντανή εμφάνιση του συγκροτήματος στη γενέτειρα του Santa Cruz της California. Το setlist βασίζεται στο "Palace Of Mirrors", το οποίο παίζεται σχεδόν ολόκληρο, συμπληρωμένο από μερικές διασκευές σε κομμάτια από Nino Rota, Bernard Hermann, Camille Saint Saens, Chopin, Bud Powell, Sam Cooke And The Soul Stirrers. Τα ονόματα και μόνο φανερώνουν ορισμένες από τις επιρροές των μελών της μπάντας. Τέλος, περιλαμβάνεται και ένα μικρό documentary, σχετικό με την ηχογράφηση του τελευταίου τους δίσκου.
Ηχητικά το όλο σύνολο, αν και λιγάκι πολύπλοκο, μου ακούγεται πολύ ευχάριστο και καθόλου μα καθόλου παράταιρο. Ίσως το ότι το κάθε τραγούδι στηρίζεται κυρίως σε ένα είδος και γεμίζει από την προσθήκη λοιπών στοιχείων να συντελεί στη διατήρηση της ομοιογένειας του ακούσματος. Πολλές και έντονες οι βαλκανικές επιρροές στη μουσική τους, θυμίζοντας Goran Bregovic αλλά και πιο νότια, γνώριμά μας ακούσματα από μια μικρή χώρα με πλούσιο μουσικό παρελθόν και αβέβαιο μέλλον. Πολύ ενδιαφέροντα και πρωτότυπα τα δικά τους κομμάτια, αλλά αξίζει να αναφερθεί και η εξαιρετική εκτέλεση των διασκευών, πράγμα το οποίο με τράβηξε πιο εύκολα, ακούγοντας γνώριμες στο αυτί μελωδίες. Είναι ιδέα μου ή το "Valse D'Amelie" του Yann Tiersen είναι βασισμένο στο "Scene D'Amour" του Hermann;
Επί σκηνής βλέπουμε να παρελαύνουν πιο πολλά όργανα και από την ορχήστρα των Haggard, με πιο ιδιαίτερη «παρουσία» αυτή του shamisen (γιαπωνέζικο άταστο όργανο με 3 χορδές) και κυρίαρχο το ρόλο του βιολιού, των drums, του ακορντεόν, της τρομπέτας, του μαντολίνου, της κιθάρας, του πιάνου. Ενίοτε παρεμβάλλονται και φωνητικά, αν και ουσιαστικά η μπάντα έχει έναν πιο instrumental χαρακτήρα.
Το όλο project της σκηνοθεσίας του dvd στηρίχτηκε σε ένα concept (Horse Coffin), με ένα τρόπο παρόμοιο με αυτόν του "Metropolis 2000: Scenes From New York" των Dream Theater, παρεμβάλλοντας διάφορες εικόνες ανάμεσα αλλά και κατά τη διάρκεια των κομματιών, λογικά συσχετιζόμενων με την ιστορία και την εξέλιξη της.
Το "Palace Of Mirrors Live" είναι μια άκρως δελεαστική πρόταση σε κάποιον που δέχεται να ακούσει (δει) ένα δίσκο (dvd) να συνδυάζει πολλά και διαφορετικά πράγματα, βρίσκοντας ενδιαφέρον μέσα σε αυτό που προκύπτει ανάλογα με το προσωπικό του γούστο. Σίγουρα δεν είναι κάτι ανάλαφρο και χρήζει προσοχής, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να δράσει καταλυτικά στην απαλλαγή από άγχος με απώτερο στόχο την ολοκληρωτική χαλάρωση. Μια μικρή δόση μπορείτε να βρείτε εδώ: http://www.estradasphere.com/video.php?id=1 και εδώ: http://www.myspace.com/estradasphere .
Άλλοι θα σκότωναν για μια γουλιά από το μυστικό ζωμό των Γαλατών, όχι όμως οι Estradasphere, γιατί όταν ήταν μικροί είχαν πέσει μέσα στη μαρμίτα και οι ιδιαίτερες δυνάμεις τους δεν τους εγκατέλειψαν ποτέ από τότε. Αναμένω με μεγάλη αγωνία τη νέα τους δουλειά. Σημαντικό επίσης θεωρώ να αναφέρω πως πέραν της εταιρίας που στεγάζονται εδώ και ένα δίσκο (βλέπε The End Records), η οποία έχει δημιουργήσει μια παράδοση στη στρατολόγηση ιδιαίτερων συγκροτημάτων, είναι η επιλογή τους από την Amanda Palmer των Dresden Dolls για συναυλίες και γενικότερη συνεργασία. Για όποιους λέει κάτι αυτό το όνομα.
