Annihilator

Ten Years In Hell

SPV (2006)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 22/04/2006
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όπως φαίνεται οι δισκογραφικές εταιρίες μετά τον κατακλυσμό της αγοράς από DVD με περιεχόμενο video clips & ζωντανές εμφανίσεις των συγκροτημάτων τους ξεκινούν νέα μόδα με ένα καινούργιο κύκλο παραγωγών. Να σου λοιπόν τα ντοκιμαντέρ, τα οποία ως επί το πλείστον αποτελούνται από μια συρραφή συνεντεύξεων, τηλεοπτικών / ζωντανών εμφανίσεων και video clips ενός συγκροτήματος με τον απαραίτητο πάντα παρουσιαστή να μας διηγείται την ιστορία η οποία συνήθως έχει ως βάση τον εξής σκελετό:

Φτωχό παιδί από μικροαστική γειτονιά παίζει κιθάρα από μικρό και αφού κάνει μπάντα με συμμαθητές / γείτονες στέλνει ένα demo στον γνωστό dj της περιοχής ο οποίος αναγνωρίζει την αξία τους και παίζει το τραγούδι τους το οποίο σκαρφαλώνει στα ανεπίσημα charts και αυτό τους οδηγεί στην πρώτη τους μίνι περιοδεία σε γειτονικά μπαρ που στην αρχή βρίσκονται μόνο 30 θεατές αλλά σιγά - σιγά το μέρος σφύζει από κόσμο και έπειτα κάνουν το βήμα να πάνε στη μεγάλη πόλη όπου μένουν σε φτηνά δωμάτια άθλιων ξενοδοχείων, οι εταιρίες και οι managers τους κοροϊδεύουν μέχρι που βρίσκεται ένας σωστός άνθρωπος που τους προσφέρει ένα συμβόλαιο και ηχογραφούν το πρώτο δίσκο ο οποίος ανέλπιστα σκίζει και... μισό λεπτό να πάρω αναπνοή... ξεκινάνε περιοδεία support στη μπάντα που θαυμάζουν και είχαν poster στο δωμάτιο τους, η περιοδεία πάει καλά και μπαίνουν έπειτα κατευθείαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν αλλά τα προβλήματα έχουν αρχίσει αφού ο τραγουδιστής πίνει, παίρνει ναρκωτικά και θέλει να γυρίσει στο χωριό του που τον περιμένει η γυναίκα του και το παιδί του ενώ το υπόλοιπο συγκρότημα επίσης βουτηγμένο στο αλκοόλ και λοιπές ουσίες βρίσκεται υπό διάλυση (άλλος σε κλινική αποτοξίνωσης, άλλος παρατάει τη μουσική βιομηχανία και γίνεται ασφαλιστής) και έτσι ο αρχηγός - κιθαρίστας τους απολύει όλους και ξεκινά ακροάσεις για νέα μέλη!

Η ιστορία από εκεί και πέρα συνεχίζεται με διάφορους τρόπους και δε θέλω να πλατειάσω (τουλάχιστον όχι περισσότερο!) ενώ ανάλογα με το συγκρότημα μπορείτε να προσθέσετε ή αφαιρέσετε διάφορα στοιχεία.

Το πόσο ενδιαφέρον θα βρείτε σε τέτοιες κυκλοφορίες εξαρτάται από δύο παράγοντες: Ο πρώτος είναι ο βαθμός αγάπης προς το συγκεκριμένο συγκρότημα και ο δεύτερος η ποιότητα και η ποσότητα (extra ή μη) υλικού που περιέχεται στο πακέτο που προσφέρει η εταιρεία σε σχέση πάντα με την τιμή.

Για το πρώτο δε χρειάζεται να πούμε πολλά, αν είσαι οπαδός το παίρνεις ότι και να είναι, το δεύτερο όμως ξεχωρίζει την τάδε κυκλοφορία από τη δείνα και τελικά μας οδηγεί στην απόφαση για το που θα ξοδέψουμε τα ωραία μας λεφτά.

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας το "Ten Years In Hell", διπλό 4ωρο DVD το οποίο μας παρουσιάζει την ιστορία των Annihilator από τη γένεση τους μέχρι το 1999 (για την υπόλοιπη ιστορία θα πρέπει να περιμένουμε να περάσει λίγος καιρός μέχρι να έρθει στο φως το "Another Ten Years In Hell"!).

DVD1: Εδώ έχουμε το περισσότερο αρχειακό υλικό τοποθετημένο χρονολογικά με σφήνες την εξιστόρηση από τον Jeff Waters, σχόλια από πρώην μέλη των Annihilator, video clips, συνεντεύξεις αλλά και κάποιο live υλικό τραβηγμένο όμως με ερασιτεχνική κάμερα είτε από μέλη του crew πίσω από τη σκηνή είτε από τον εξώστη κάποιου συναυλιακού χώρου, τραβηγμένο από κάποιο οπαδό. Η ποιότητα του υλικού είναι πολύ καλή μόνο στα video clips και στο μέρος που διηγείται ο Jeff Waters στο στούντιο. Στα υπόλοιπα μέρη η ποιότητα θυμίζει λίγο ελληνική βιντεοκασέτα με τον Τσάκωνα, ειδικά τα live στιγμιότυπα, ενώ και κάποια αρχειακά κομμάτια από τηλεοπτικές εμφανίσεις είναι κακής ποιότητας.

Τα videos που περιλαμβάνονται είναι τα "Alison Hell", "Stonewall", "Set The World On Fire", "King Of The Kill", "21", "Syn. Kill 1" και "Only Be Lonely".

Τέλος, βασική έλλειψη του πρώτου DVD είναι η παρουσία σοβαρού live υλικού από επαγγελματική λήψη ενώ για τον ήχο μπορώ να πω ότι είναι σε αρκετά καλό επίπεδο αλλά προσφέρεται μόνο σε stereo μορφή.

DVD2: Εδώ έχουμε την παρουσίαση της ιστορίας από τον Jeff Waters κυρίως αλλά και από μερικά πρώην μέλη του γκρουπ όπως ο Mike Mangini, ο Neil Goldberg και ο Coburn Pharr.

Όσον αφορά την εξιστόρηση από τον Jeff Waters, αυτή είναι πληρέστατη και καλύπτει πολλά και ενδιαφέροντα κομμάτια της πορείας των Annihilator. To πιο ενδιαφέρον όμως κομμάτι είναι οι αντιφάσεις στις οποίες πέφτει ο Waters προσπαθώντας να εξηγήσει διάφορες αποφάσεις του αλλά και οι εντελώς διαφορετικές απόψεις που παρουσιάζουν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Για παράδειγμα τον ακούμε να παραδέχεται τη φοβερή δουλειά που έκανε ο παραγωγός του "Never Neverland" και πως για τον ίδιο τον Waters αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος και αμέσως μετά μας αφήνει άφωνους όταν δηλώνει ότι η εμπειρία του από την ηχογράφηση αυτού του δίσκου τον οδήγησε στην απόφαση να κάνει μόνος του όλες τις παραγωγές από εκεί και πέρα! Επίσης όταν η εξιστόρηση φτάνει στο λεπτό σημείο που πρέπει ο ίδιος να εξηγήσει γιατί έδιωξε τον Coburn Pharr από το συγκρότημα ακούμε δύο εντελώς διαφορετικές απόψεις από τον Waters και τον ίδιο τον Pharr! Τιμή του πάντως που ο Waters δε μάσησε και πρόσθεσε τις δηλώσεις των άλλων μελών ακόμα και όταν σε κάποιες περιπτώσεις έρχονται σε αντίθεση με τις δικές του αναφορές πάνω σε συγκεκριμένα γεγονότα.

Το αρνητικό του 2ου δίσκου είναι η απουσία αρχειακού υλικού που θα έκανε πιο ευχάριστη την παρακολούθηση του πολύωρου ντοκιμαντέρ αλλά και η έλλειψη κάποιων extras.

Επίσης αν συγκρίνουμε τη συγκεκριμένη κυκλοφορία με αντίστοιχες που κυκλοφορούν στο εμπόριο ("Iron Maiden: The Early Years", "The Arsenal Of Megadeth") θα δούμε ότι είναι πολύ πίσω σε επίπεδα ποιότητας και παραγωγής, κάτι που μειώνει αρκετά τους Annihilator.

Συνολικά πρόκειται για απαραίτητη αγορά για τους οπαδούς του συγκροτήματος αλλά οι υπόλοιποι θα δυσκολευτούν να παρακολουθήσουν 4 ώρες από τις οποίες οι περισσότερες είναι εξιστόρηση και τηλεοπτικές συνεντεύξεις με πολύ περιορισμένο το χρόνο που έχει αφιερωθεί για τον πραγματικό λόγο που κάποιος θέλει να αγοράσει ένα μουσικό DVD. Τη μουσική!

  • SHARE
  • TWEET