Jan Van De Engel & Φώτης Σιώτας

Θα μου κάνει εντύπωση αν μάθω ότι ο τίτλος του δίσκου δεν είναι ένα λογοπαίγνιο που θέλει να εννοήσει ότι η μουσική που περιέχει παρουσιάζει την παραδοσιακή (folk) μουσική του σήμερα ή τέλος πάντων με σύγχρονη ματιά. Αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν σκόπιμο, είναι σίγουρα ταιριαστό, αφού αυτό ακριβώς κάνει, φιλτράρει με μέσα και ήχους σύγχρονους μελωδίες που παραπέμπουν σε παραδοσιακή μουσική. Παραδοσιακή ποιου λαού ρωτάτε; Κοιτάξτε Ελλάδα, σαφώς, αλλά και προς Βαλκάνια και την Ανατολή. Γιατί μπορεί να είναι η Βόρεια Ελλάδα η γεωγραφική αφετηρία σύμφωνα με τους ίδιους του δημιουργούς, αλλά από τα ινδικά raga μέχρι τους ανατολίτικους αμανέδες, πιστεύω επεκτείνεται πέρα από τέτοια, ηλίθια έτσι κι αλλιώς όταν μιλάμε για Τέχνη, σύνορα.

Παίρνοντας όμως τα πράγματα με μία σειρά, μία μικρή εισαγωγή για τους δημιουργούς. Ο Φώτης Σιώτας είναι πιθανόν ο γνωστότερος των δύο λόγω των συνεργασιών του με τα κορυφαία, κυριολεκτικά, ονόματα του ελληνικού rock και έντεχνου. Δηλαδή τους Αγγελάκα και Παυλίδη από τη μία και (κυρίως) Θ. Παπακωνσταντίνου και Μάλαμα από την άλλη. Είναι ο βιολιστής που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σχεδόν παντού όπου χρειάζεται ποιοτικό βιολί στην ελληνική δισκογραφία. Ο Γιάννης Αγγελόπουλος από την άλλη, που δισκογραφεί υπό το όνομα Jan van de Engel, είναι ένας drummer που επίσης έχει κάνει αίσθηση με τις δουλειές του τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα πιθανότατα την προσωπική του δουλειά "Streams" (στην οποία επίσης συνεργάστηκε με τον Σιώτα) ενώ έχει κι αυτός μία συνεργασία με τον Παυλίδη στο βιογραφικό του.

Από τους δύο, εκ του αποτελέσματος, θα λέγαμε ότι είναι ο Σιώτας που κυρίως φέρνει το παραδοσιακό στοιχείο στο δίσκο αφού αυτός είναι που με τις μελωδίες και τις κλίμακες που χρησιμοποιεί μας παραπέμπει διαρκώς σε γνώριμες ή λιγότερο γνώριμες μουσικές που έχουν ελάχιστη σχέση με τον «δυτικό κόσμο» . Αυτό δε σημαίνει βεβαίως ότι και αυτός δε συνεισφέρει στον εκσυγχρονισμό τους, κάθε άλλο μάλιστα. Τα εφέ, οι λούπες και οι ήχοι που παράγει με το βιολί του, ο χώρος στον οποίο απλώνεται μουσικά, φέρνουν το αποτέλεσμα σε μία σημερινή πραγματικότητα, μία ευθεία (μεν) αντανάκλαση (δε) της παράδοσης, όπου εκεί συναντάει τα κρουστά (κυρίως) αλλά και τα σύνθια του Αγγελόπουλου. Τόσο ηχητικά, όσο και ρυθμικά, ο Αγγελόπουλος εξερευνεί που μπορεί να φτάσει την παραδοσιακή μουσική, χωρίς να χάνει την ουσία της ή να αποδομεί και να απορρίπτει το μήνυμά της, αντίθετα προσθέτοντας ή ενισχύοντας χαρακτηριστικά της . Κάπου εδώ θα πρέπει να πούμε ότι και σε επίπεδο παραγωγής η δημιουργικότητα και η φαντασία είναι κομβική, αφού ο δίσκος είναι εξαιρετικά ηχογραφημένος και με σκοπό να συνεισφέρει στο αποτέλεσμα και όχι απλώς να «συλλάβει» αυτό που οι μουσικοί παράγουν.

Από το πρώτο και ίσως καλύτερο κομμάτι του δίσκου ("Watching It From Distance") αλλά και για αρκετά ακόμα κατά τη διάρκειά του φαίνεται ότι αυτή η δουλειά μπορεί να είναι απόλυτα ενδιαφέρουσα να την εξερευνήσει κάποιος, όσο και μία που ο ακροατής θα επιστρέφει σε αυτήν συχνά για να την απολαύσει ξανά και ξανά. Όμως κάπου στην πορεία φαίνεται να εκπληρώνει κυρίως το πρώτο από τα δύο μέρη της. Είναι ένα μουσικά πάμπλουτο έργο, ένα που σε κάνει να εμβαθύνεις σε κάθε στοιχείο του (σύγχρονο ή προερχόμενο από τα βάθη του χρόνου) και να το μελετήσεις για να σου ανοίξει τους ορίζοντες και να σε αφήσει πλουσιότερο από ό,τι σε παρέλαβε. Ταυτόχρονα όμως δε βρήκα το στοιχείο αυτό που αφού ανακαλύψω τα μυστικά του θα με κάνει να το επισκεφθώ στο σύνολό του και στο μέλλον με την ίδια λαχτάρα. Προσοχή, δεν εννοώ με αυτό ότι είναι ένα πείραμα με αυτοαναφορική αξία, κάθε άλλο. Είναι ένα ολοκληρωμένο έργο που όμως μόνο ένα εκλεκτικό κοινό θα το βάλει στην καθημερινότητά του. Δεν είναι λίγο αυτό σαν αποτέλεσμα, δεν είναι μικρό, είναι αξιέπαινο και κόσμημα στη δισκογραφία και των δύο μουσικών.