Γιάννης Αγγελάκας και οι 100 °C

Έχω Κέφια

Ogdoo Music Group/Alltogethernow (2022)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 27/09/2022
Ένας απολογισμός πορείας με σταθερή ματιά στο μέλλον
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είμαστε πολύ τυχεροί σε αυτή τη χώρα που έχουμε έναν Γιάννη Αγγελάκα να προσπαθεί να σώσει τη συλλογική μας αξιοπρέπεια μόνο και μόνο διά της ύπαρξης του. Μακριά από κάθε έννοια lifestyle, star system, και mainstream κιτσαριού, και χωρίς καμία διάθεση εξαργύρωσης ή ξεπουλήματος σε κρατικούς ή ιδιωτικούς πολιτισμικούς φορείς και λοιπούς τσαρλατάνους, ο Αγγελάκας, είτε στις δημόσιες τοποθετήσεις του, είτε μέσα μέσα από τις κυκλοφορίες του, σε πείσμα των καιρών, παλεύει ακόμη να αποδείξει πως "υπάρχει και αυτή η Ελλάδα".

Φυσικά, δεν έχει, δεν θέλει, και δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Και όχι μόνο επειδή υπήρξαν οι Τρύπες, αν και αυτό θα έφτανε για χίλιες ζωές. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το ότι ήταν το μόνο συγκρότημα με τρεις δίσκους στη λίστα μας με τα 100 καλύτερα ελληνόφωνα rock άλμπουμ. Όμως, μετά τις Τρύπες υπήρξε το "Από Εδώ και Πάνω", ο σημαντικότερος ελληνικός, κατά τη γνώμη του γράφοντος πάντα, δίσκος των ‘00s, οι ιδιαίτερες κι ενδιαφέρουσες, συνεργασίες του με τον Νίκο Βελιώτη, το, μικρό και ευέλικτο σχήμα των Γιάννης Αγγελάκας 3, και, τέλος, οι 100°C που τον πλαισιώνουν μέχρι σήμερα, και με τους οποίους θα κάνει και την τελευταία του καλοκαιρινή εμφάνιση στην Αθήνα για φέτος την Τετάρτη 28/09 στο Θέατρο Βράχων.

Ο δεύτερος δίσκος μαζί τους, αφού είχε προηγηθεί το "Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια" του 2016, κυκλοφόρησε φέτος και ονομάζεται "Έχω Κέφια". Οι προσδοκίες για κάθε νέα δουλειά του Γιάννη Αγγελάκα είναι πάντα υψηλές καθώς ο ίδιος δεν μας έχει συνηθίσει σε απογοητεύσεις. Θυμάμαι όταν είδα το σχήμα για πρώτη φορά στο An Club όπου, αν κάτι είχε γίνει σαφές, ήταν πως η μετάβαση από το λιτό σχήμα των Αγγελάκας 3 στους 100°C ήταν μια σωστή, αν όχι αναγκαία, επιλογή. Η στροφή προς πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις, με ηλεκτρικές πινελιές ήταν εξάλλου κάτι απολύτως αναζωογονητικό για τον ίδιο, αλλά και για το κοινό που τον ακολουθεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Το "Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια" μπορεί να μην δικαίωσε πλήρως τις προσδοκίες μας αλλά μας χάρισε μερικά σπουδαία τραγούδια και, παράλληλα, έδειξε προς τα που πάει το πράγμα.

Η νέα τους δουλειά όμως, όχι απλά ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας, αλλά σε πολλά σημεία καταφέρνει να τις ξεπερνάει, αφού πετυχαίνει να ξαφνιάσει και να παρασύρει τον ακροατή σε μια μουσική διαδρομή που συνδυάζει το rock, την ψυχεδέλεια και την ηλεκτρονική μουσική με την ελληνική παράδοση. Δηλαδή, επί της ουσίας, συμπυκνώνει όλη την πορεία του Γιάννη Αγγελάκα μέσα σε 11 νέα τραγούδια που καταφέρνουν να μοιάζουν οικεία και συγχρόνως "φρέσκα". To "Ακόμη Περπατάω", εμπνευσμένο από τους στίχους του "Uzun Ince Bir Yoldayim" του Τούρκου τροβαδούρου Aşık Veysel, μας εισάγει στο δίσκο μέσα από μια ενδοσκοπική νοσταλγική ματιά που όμως ατενίζει προς τα εμπρός το μέλλον, φέρνοντας στο μυαλό μας φράσεις που μας έχουν σημαδέψει όπως το "όλα είναι δρόμος" και αυτό το "ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει".

Το "Ακούω τον Ουρανό να Γελάει" που ακολουθεί είναι πιστό στο κλίμα των δύο προηγούμενων δίσκων του Γιάννη Αγγελάκα και ανήκει σε αυτή την κατηγορία κομματιών που είναι βέβαιο ότι θα ξεχωρίσει συναυλιακά και θα μείνει για καιρό στο setlist του συγκροτήματος. Στο "Πάνω στ’ Αφρισμένο Κύμα" όμως τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν, καθώς οι κιθαριστικές μελωδίες που παραπέμπουν στις Τρύπες, τις οποίες ο δημιουργός έδειχνε να προσπαθεί να αποφύγει τα τελευταία 20 χρόνια, επιστρέφουν μέσω του Αλέκου Κόντζογλου, ο οποίος υπογράφει και τη μουσική και την ενορχήστρωση του κομματιού "Ορυκτό Φως" που κλείνει τον δίσκο μέσα σε μια έντονα Tom Waits-ική ατμόσφαιρα.

Ακολουθεί το "Οι Άνθρωποι Που Ζούνε Σαν Νεκροί" όπου κυριαρχούν τα ηλεκτρονικά στοιχεία, τα οποία οριακά φλερτάρουν με το big beat, προτού το "Σαν Φύλλο Στον Αέρα" να ρίξει τους τόνους με ένα άρωμα από το "Ω! Δεσποινίς μου Ουτοπία", που κάποιοι λατρέψαμε πριν αρκετά χρόνια, ενώ λίγο αργότερα το "Δεντράκι στη Σελήνη" θα συνεχίσει στο ίδιο κλίμα. Στο ενδιάμεσο, ο "Νεοφιλελεύθερος Προφήτης" ξεχωρίζει ως μία από τις δυναμικές συνθέσεις του δίσκου και, πιθανά, μια από τις κορυφαίες της προσωπικής δισκογραφίας του Αγγελάκα. Κάτι αντίστοιχο βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί για την "Άσπρη Νύχτα", κομμάτι-υπόδειγμα της ικανότητας ενορχήστρωσης του συγκροτήματος, ή για το ξέφρενο "Ο Λύκος Που Κατάπια", στο οποίο ο δίσκος χρωστάει και τον τίτλο του.

Ακούγοντάς τον βέβαια να τραγουδάει δυνατά "Έχω κέφια", ομολογώ ότι στον δίσκο μάλλον μου έλειψαν αρκετά οι δυνατές ερμηνείες του, αυτές που σε ξεσηκώνουν και σε αναγκάζουν να τραγουδήσεις μαζί του, αφού ερμηνευτικά ο Αγγελάκας χρησιμοποιεί στα περισσότερα τραγούδια τη χαρακτηριστική του βραχνάδα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αποτέλεσμα επιλογής ή αναγκαιότητας, αλλά, προσωπικά, θα ήθελα λίγο περισσότερα καθαρά φωνητικά καθώς το στυλ που χρησιμοποιεί εδώ νομίζω ταιριάζει πιο πολύ σε αυτά που κάνει με τον Βελιώτη.

Επιστρέφοντας όμως στα κομμάτια του δίσκου, ομολογώ πως κόλλησα πολύ με το "Μόνο Τα Πουλιά" όπου ο δημιουργός πετυχαίνει να δέσει τα πάντα. Η εισαγωγή φέρνει στο μυαλό κάτι από τους πειραματισμούς του "Υπέροχο Τίποτα", το riff παραπέμπει στη solo δισκογραφία του, ενώ, από την ώρα που μπαίνουν οι στίχοι, ανακαλύπτεις σίγα-σιγά πως αυτή η "ήρεμη δύναμη" είναι και το κομμάτι που φωνάζει περισσότερο Τρύπες στον δίσκο.

Και αυτή είναι και η καινοτόμα διαφορά των κυκλοφοριών του με τους 100°C σε σχέση με τις προηγούμενες και, ειδικά, με τη νέα του δουλειά. Το ότι δηλαδή, μετά από 20 χρόνια και κάτι ψιλά, ο Αγγελάκας αγκαλιάζει όλη τη μουσική του πορεία, έχοντας δίπλα του σπουδαίους μουσικούς, ικανούς να αποδώσουν τέλεια το ηχητικό του όραμα. Φυσικά, ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην ομάδα παραγωγής (Γιάννης Αγγελάκας, Ηλίας Μπαγλάνης, Αλέξης Αρχοντής, Γιώργος Ταχτσίδης), καθώς και στον Coti-K που, αυτή τη φορά, έκανε το mastering του δίσκου. Για τους στίχους του, προφανώς δεν υπάρχει κάτι να πω. Ο Αγγελάκας είναι ο κορυφαίος στιχουργός της γενιάς του κι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές των καιρών μας και το αποδεικνύει περίτρανα κι εδώ.

Παίζοντας ελαφρώς με την τύχη μου λοιπόν, θα κλείσω αυτό το κείμενο με μια αναφορά στο Σαββόπουλο. Πώς το έλεγε ο Νιόνιος πριν κάποιες δεκαετίες; Μην πετάξεις τίποτα. Αυτή ακριβώς είναι και η αίσθηση που κυριαρχεί στο "Έχω Κέφια", που βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για ελληνόφωνος δίσκος της χρονιάς, κι εκτιμώ ότι αποτελεί και το κορυφαίο καλλιτεχνικό πόνημα του Γιάννη Αγγελάκα από την εποχή του "Από Εδώ και Πάνω". Σε καιρούς που όλα δείχνουν να σκοτεινιάζουν επικίνδυνα, ο Αγγελάκας και οι 100°C μας προσφέρουν έναν δίσκο που μας θυμίζει πως η κοινωνική κριτική και η πρόταση για μια άλλη ζωή μπορεί -ή μάλλον οφείλει- να γίνει παράλληλα και τέχνη, ικανή να παρασύρει τους πάντες και τα πάντα στο διάβα της.

  • SHARE
  • TWEET