Bury Tomorrow

Μέσα στον ορυμαγδό των νέων κυκλοφοριών, της άπειρης μουσικής που μας περιτριγυρίζει, είναι αρκετά δύσκολο να συγκεντρωθείς και να επικεντρωθείς σε κάτι συγκεκριμένο, να δώσεις τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεται για να αφομοιώσεις όλα αυτά τα ακούσματα. Οπότε είναι σημαντικό και ξεχωριστό όταν αυτό που φτάνει στα αυτιά σου εκτός από ηχητικά ωραίο να συνοδεύεται και από ένα backstory, από μια φιλοσοφία που διέπει τον καλλιτέχνη, από κάτι πιό προσωπικό που εν τέλει σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά το μουσική αποτέλεσμα και ανάγει μια κυκλοφορία σε κάτι σημαντικότερο.

Φυσικά η έκτη κυκλοφορία των Βρετανών Bury Tomorrow δεν αποτελεί κάτι ρηξικέλευθο ή την επιτομή του νοήματος μουσικά για το 2020 αλλά συνοδεύεται από μια ενδιαφέρον φιλοσοφία και στάση ζωής και είναι και λυρικά ένα έντονα προσωπικό album που συνδυάζεται όμως ιδανικά με το εκρηκτικό melodic metalcore που με συνέπεια παραδίδουν εδώ και χρόνια τώρα. Ο frontman Dani Winter-Bates είναι το επίκεντρο των Bury Tomorrow και ο κύριος αυτός παρά το full-time πρόγραμμα με το συγκρότημα δεν παράτησε τη δουλειά του στο NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας) οχι επειδή έχει ανάγκη τα λεφτά αλλά επειδή θέλει να συνεισφέρει με τον τρόπο του και πιστεύει στο σκοπό του NHS και ιδιαίτερα σε ότι έχει να κάνει με mental health, τη ψυχική υγεία. Είναι μάλιστα ιδιαίτερα εκδηλωτικός με άρθρα και συνεντεύξεις για το θέμα και ιδιαίτερα για τον ρόλο των social media και το πόσο πρέπει να αποδεχόμαστε τα ψεγάδια μας και να είμαστε περήφανοι για την ατομικότητα μας. Επικροτούμε αυτό τον άκρως ενδιαφέρον τύπο λοιπόν και ας μιλήσουμε για μουσική.

Το "Cannibal" συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Black Flame" εκμεταλλευόμενο πλήρως το momentum του group κάτι που φαίνεται και από το πόσο κοντά είναι αυτές οι δύο κυκλοφορίες. Έντεκα κομμάτια που ακούγονται με τη μία χωρίς ποτέ να πέφτει η ένταση ή η συνοχή με στιγμές συναυλιακές με έντονα choruses και κομμάτια για άφθονο moshing. Στίχοι πολύ κοντά στα συναισθήματα του Dani στο "Choke" με έντονο μαύρο για το πώς νιώθει η καρδιά σου όταν νιώθεις να πνίγεσαι σε μια κατά τα άλλα κομματάρα με ένα ηλεκτρικό κιθαριστικό τοίχος να μπουκώνει τα αυτιά σου. Το "Imposter" έχει απίστευτα «χορευτικό» ριφ και υπέροχες εναλλαγές στα φωνητικά του Dani και του Jason Cameron (κιθάρα, καθαρά φωνητικά). Και αυτός ο συνδυασμός φωνητικών είναι ένα ακόμα στοιχείο που κρατάνε σταθερό αφού η συνταγή δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια αλλά τελειοποιείται με κάθε κυκλοφορία. Το headbanging που κορυφώνει το "The Agonist" συνδυάζεται αρμονικά με τις μελωδίες του "Better Below" και τα υπέροχα καθαρά φωνητικά για ακόμα μια φορά ενώ το χαοτικό φινάλε του "Dark, Infinite" ολοκληρώνει με τρόπο ιδανικό τη metalcore πανδαισία.

Και έχοντας τελειώσει την ακρόαση τί μένει; Αυτόματα πατάς το repeat γιατί πέρασες τέλεια ακούγοντας το και θέλεις κι άλλο γιατί σου φάνηκε λίγο. Εύπεπτο, δυναμικό, μελωδικό και σύγχρονο metal που ναι μεν δεν προχωρά σε καινοτόμες ιδέες και πειραματισμούς αλλά αυτό που με συνέπεια κάνουν οι Bury Tomorrow από το 2006 και μετά το πάει ένα μικρό βηματάκι παραπέρα με την ίδια ακριβώς πετυχημένη συνταγή. Το μεγαλύτερο όμως συν του album είναι το μήνυμα για το ψυχική υγεία που είναι ειλικρινές όσο είναι και η ηθική που διέπει τα μέλη του group. Αξιέπαινοι.