Zero Chance Of Rain

Η κρίση, οικονομική και αξιών, είναι σίγουρα ένας από τους λόγους που έχει επηρεάσει την άνθηση της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας στην Ελλάδα. Στον τομέα της μουσικής, με τον οποίο άλλωστε ασχολούμαστε εδώ, οι πιθανότητες να πέσει κάποιος πάνω σε διαμαντάκι από την εγχώρια σκηνή έχουν αυξηθεί εκθετικά την τελευταία δεκαετία.

Ο πρώτος full length δίσκος των Αθηναίων Zero Chance Of Rain είναι μια δική τους παραγωγή, με τη μουσική να έχει σίγουρα ως πρώτη ύλη το punk, αλλά τελικά να αποτελεί ένα κράμα από alternative, punk και grunge επιρροές. Από τις πρώτες ακροάσεις ο ηχητικός τους προσανατολισμός φέρνει στον νου ένα ‘90s vibe, το οποίο στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά ακούγεται γνώριμο και φιλικό.

Ο δίσκος είναι με κιθαριστικός σε συντριπτικό ποσοστό, αλλά με λίγα μόνο κιθαριστικά solos. Το εναρκτήριο "Blood & Fire" θα θυμίσει ίσως ελαφρώς τους Deus X Machina, ενώ το "Red Bus" είναι το πιο κοντινό κομμάτι στο συνολικό ύφος του δίσκου. Στο αργό και ατμοσφαιρικό πρώτο μισό του "Out Of Reach" το μπάσο ξεδιπλώνει δικά του θέματα και μελωδίες, για να έρθει στο δεύτερο μισό να ευθυγραμμιστεί με τη ρυθμική κιθάρα σε διασταυρούμενα πυρά.

Φτάνοντας στο δεύτερο μισό του δίσκου, στο πιο εκλεπτυσμένο "Deus Of Narcissism" μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει ένα δυνητικό hit, καθώς το χορευτικό του riff είναι κολλητικό και τα lead μέρη ξεχωρίζουν και τραβάνε την προσοχή. Στο "39 Celsius" που ακολουθεί, ο ήχος της ρυθμικής κιθάρας είναι επιβλητικός, ενώ στο "One Step Away" ένα γρήγορο riff σαλπίζει επιθετικά για όλη σχεδόν τη διάρκεια του κομματιού.

Το κλείσιμο με το "A Life Into Pieces" μοιάζει σε δομή με το επίσης αργόσυρτο "Kill Your Klone" και φέρνει στο μυαλό τους Nirvana. Ύστερα από πολλές ακροάσεις, μόλις που κατάφερα να ξεχωρίσω το "Deus Of Narcissism" σε σχέση με τα υπόλοιπα, με τη συνοχή του δίσκου να είναι αξιοσημείωτη.

Το μπάσο είναι πάντα παρόν και στα περισσότερα κομμάτια, όπως για παράδειγμα στα "Red Bus", "Deus Of Narcissism" και "Stigma" είναι εναγκαλισμένο με την κιθάρα. Το ότι οι παραμορφώσεις δεν είναι τέτοιες που να ξυρίζουν, βοηθάει στη μεταφορά του βάρους σε αυτόν τον διπλά κρατημένο ρυθμό. Μάλιστα, συνειδητοποιεί κανείς ότι ακόμα κι αυτά τα φωνητικά δεν πρωταγωνιστιύν σε σχέση με το ρυθμικό ντουέτο κιθάρας και μπάσου.

Νομίζω πως οι Zero Chance Of Rain αναζητούν να προσθέσουν δεύτερο κιθαρίστα στη σύνθεσή τους. Βγάζοντας από την εξίσωση την παρανοϊκή κατάσταση που ζούμε οι αμετανόητοι συναυλιάκηδες με τον κορονοϊό, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει προετοιμασία για ζωντανές εμφανίσεις ή για κάποιο επόμενο δισκογραφικό βήμα.

Το ντεμπούτο των Zero Chance Of Rain υπάρχει διαθέσιμο στο bandcamp, με μηδενική μάλιστα αρχική τιμή, όμως το βινύλιο που διατίθεται επίσης από εκεί είναι μια επιλογή που ανοίγει την όρεξη. Ο δίσκος έχει μελωδίες, έχει ρυθμό, έχει γεμάτο ήχο, αλλά το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι έχει συνοχή και μια πρωτόγονη ορμή. Στην ουσία είναι αφτιασίδωτο rock ‘n’ roll φιλτραρισμένο και παιγμένο με punk αισθητική. Όποιος είναι οπαδός του alternative ήχου, όπως αυτός διαδόθηκε από τους θεούληδες - ακόμα ενεργούς - indie ήρωες Girls vs. Boys και έχει ροπή και προς punk ακούσματα, ας δώσει και μία και δύο και τρεις ευκαιρίες στον δίσκο των Zero Chance Of Rain. Η ανταμοιβή πιστεύω πως θα είναι καλή.