Weyes Blood

Weyes Blood σημαίνει Natalie Mering πίσω από τη συνολική δημιουργία του δίσκου. Μία μουσικός η οποία εμφανίστηκε στην underground μουσική σκηνή πριν δέκα χρόνια, έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με ονόματα όπως ο Ariel Pink και οι Jackie-O Motherfucker, ενώ ως Weyes Blood έχει κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους.

Η μουσική της Mering σε ταξιδεύει σε άλλο τόπο και χρόνο, στις δυτικές ακτές της California γύρω στα '60s-'70s. Δεν το κάνει, όμως, με νοσταλγικό τρόπο. Οι επιρροές χρησιμοποιούνται ώστε να δώσουν ένα άλμπουμ μοναδικό, το οποίο δεν επιδέχεται θέματα σύγκρισης ή ομοιότητας με παλαιότερα. H ζεστή φωνή της Joan Baez και λίγο Nico των Velvet Underground ενσωματωμένη στους ήχους των Tim Buckley και Donovan. Το κάθε τραγούδι από τα εννιά αποτελεί ένα βήμα προς την κορύφωση.

Ο δίσκος ξεκινάει εντυπωσιακά με το "Diary". Ένα επαναλαμβανόμενο πιάνο riff πάνω στο οποίο στηρίζονται τα φωνητικά, με το όλο σκηνικό να μοιάζει με μια αρχαία μυστικιστική τελετή. Το "Used To Be" συνεχίζει ιδανικά τη ροή, ενώ η εισαγωγή του "Be Free" με την ακουστική κιθάρα και το φλάουτο αποκαλύπτει αυτή την αγνότητα που χαρακτήριζε τα '60s. Πρόκειται για μια τραγουδίστρια την οποία άνετα φαντάζεται κανείς να εμφανίζεται στο Woodstock, μεσημέρι. Αν έχετε δει το κλασσικό ντοκιμαντέρ, σίγουρα καταλαβαίνετε τι εννοώ.

"Do you need me the way I need you? Let's be true for a change" διερωτάται στο "Do You Need My Love". Στους στίχους, η Mering ανησυχεί, την ανησυχία της την κάνει απορία, την οποία λύνει μέσω της ελπίδας, ελπίδα την οποία εκφράζει στο "Generation Why". "Carry Me Through The Waves Of Change" ζητάει από την αγάπη της την οποία αναμένει. To "Can’t Go Home" πιο χαλαρό με τις χορωδίες και κάποια ηλεκτρονικά samples να συνοδεύουν τα φωνητικά, μια παύση πριν από το, ίσως, πιο πιασάρικο κομμάτι του άλμπουμ, "Seven Words". Εφτά λέξεις, μία και μία για να εκφράσει την αγάπη της στον φίλο της. Εδώ τα strings και το μπάσσο έχουν τον πρώτο λόγο με τα υπόλοιπα όργανα να μπαίνουν για να απογειώσουν το τραγούδι. Το a cappella ξεκίνημα του "Away Above" εξελίσσεται σε ethnic μουσικές και ο δίσκος κλείνει με το "Front Row Seat", ένα soundtrack κλασσικής μουσικής με την τρομπέτα να ολοκληρώνει την ακρόαση μιας γεμάτης, ολοκληρωμένης κυκλοφορίας.

Πολύ καλός δίσκος για μία άγνωστη στα μέρη μας καλλιτέχνιδα. H Mering, πριν ασχοληθεί εξ ολοκλήρου με το εν λόγω folk κατά γενικές γραμμές προσωπικό της πρότζεκτ, είχε πειραματιστεί αρκετά μέσω των συνεργασιών της με noise rock, industrial φόρμες. Αυτό την οδηγεί ένα βήμα παραπέρα από τις '60s-'70s επιρροές της, σε μονοπάτια όπου εν έτει 2016 ακούγεται φρέσκια και επίκαιρη.