Weyes Blood

Ας μιλήσουμε ξανά για την τέχνη ως ένα μέσο θεραπείας. Σε μία εποχή όπου τα πάντα μπαίνουν με όρους επαύξησης της ζωής και της ποιότητάς της, η νοοτροπία του self-care και του wellness είναι τόσο αφομοιωμένοι όσο είναι και κακόηχοι. Η τέχνη δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να εκφράσει αυτήν την ίδια ανάγκη της απάλυνσης ενός πόνου που όλα αντιλαμβανόμαστε, αλλά ονοματίζουμε διαφορετικά. Ολοένα και περισσότερα έργα τέχνης εδώ και δεκαετίες εστιάζουν πια στην διαχείριση του χάους (εσωτερικού ή/και εξωτερικού), στην προειδοποίησή του, στην υπέρβασή του. Άλλοτε ως μήνυμα που ρητά μεταδίδεται, άλλοτε ως μέσο για τα ίδια τα καλλιτεχνά να υπερβούν μέσω της δημιουργικής διαδικασίας τα προσωπικά και συλλογικά εμπόδια, και άλλοτε με την αυτοπρόταση της τέχνης ως φάρμακο που μπορεί να γιατρέψει τραύματα και πληγές. Πέρα από το ρόλο του ως ένα εμπορικό προϊόν, ένα τεχνούργημα μπορεί εν ολίγοις να έχει και ένα ρόλο ψυχοθεραπευτικό.

Η Weyes Blood (κατά κόσμον Natalie Mering) ανήκει στον χώρο της indie pop και singer/songwriter, όπου η ενασχόληση με το προσωπικό βίωμα και τα βάρη του αποτελεί αξίωμα. Στα ξέφτια της προηγούμενης δεκαετίας κοίταξε κατάματα αυτήν την πλευρά της τέχνης της - που ποτέ δεν αρνήθηκε, εξάλλου - και κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό "Titanic Rising" για να μιλήσει για το υπαρξιακό άγχος, και την συναισθηματική ανάγκη επιστροφής σε ένα ειδυλλιακό παρελθόν. Ήταν το πρώτο μέρος μίας ειδικής τριλογίας, της οποίας το "And In The Darkness, Hearts Aglow" αποτελεί συνέχεια. Κι αν όλα τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα την εξώθησαν προς αυτήν την κατεύθυνση, η post-Covid πραγματικότητα δεν θα μπορούσε παρά να σιγουρέψει το βήμα της.

Στο κείμενό της που συνόδευε την ανακοίνωση του νέου της δίσκου γράφει αναλυτικά τις σκέψεις της για τα όσα ζούμε, την αποξένωση, την απομόνωση, την απόγνωση, αλλά και την πίστη ότι η αλλαγή δεν είναι πάντα κακή, ούτε και πλέον ανέφικτη. Σ’ αυτό το γράμμα προς το κοινό της καταλήγει: «Αυτά τα τραγούδια μπορεί να μην είναι μανιφέστα ή λύσεις, αλλά ξέρω ότι ρίχνουν φως στο νόημα της σύγχρονης παραίσθησής μας. Κι ίσως αυτό να είναι το ξεκίνημα του λεπτού ταξιδιού για την κατανόηση των φυσικών κύκλων της ζωής και του θανάτου, ξανά από την αρχή.»

Μεγάλα τα βάρη που ρίχνει η ίδια η δημιουργός στο έργο της, όμως όχι ασήκωτα, μιας και η θεματική ιδέα πίσω από κάθε σύνθεση είναι σαφής και ευδιάκριτη. Το "It’s Not Just Me, It’s Everybody" είναι το θριαμβευτικό εύρηκα! της εποχής μας, όπου κάθε άτομο αισθάνεται ως η (εν δυνάμει) εξαίρεση στον κοινωνικό κανόνα. Το "Grapevine" πραγματεύεται την αγάπη και τον έρωτα στα χρόνια της τεχνολογικής απομόνωσης, ενώ το "The Worst Is Done" είναι εκείνο το κομμάτι που δεν μιλάει απλώς και μόνο για την κοινωνική εξαθλίωση του 21^ου αιώνα, αλλά συγκεκριμένα για τα δύο τελευταία χρόνια της πανδημίας και του εγκλεισμού, όταν όλα έμοιαζαν να επιταχύνουν την επιτήρηση, τον διαχωρισμό, και την διαταξική βία. Επειδή, όμως, μέσα στο σκοτάδι είναι που μπορείς να διακρίνεις το πιο αμυδρό φως, το "…Hearts Aglow" δεν είναι ένας δίσκος που μεμψιμοιρεί, είναι το πρωινό μετά τη μεγάλη καταστροφή (ή τη μεγάλη συνειδητοποίηση), και από αυτή την άποψη μπορεί μόνο να είναι αισιόδοξο.

Η μουσική που κρύβεται στα σαράντα επτά λεπτά του δίσκου είναι ανάλαφρη, συνεπής με τις ‘60s καταβολές της Mering. Οι πλούσιες ενορχηστρώσεις, τα πολλαπλά ηχητικά επίπεδα και τα σταθερά αλλά διακριτικά ντραμς, οι πολυφωνίες, οι ηλεκτρονικές πινελιές, με προεξέχουσα την καθαρή και ευρύτατη φωνή της και το πιάνο, δείχνουν την ηχητική συγγένεια με την ως τώρα δισκογραφία της, αλλά και την συνθετική και οργανωτική της ωριμότητα που άγγιξε κορυφή με το "Titanic Rising". «Οι Beatles με το φωνητικό μέταλλο της Joan Baez, στο σήμερα», θα ήταν ένας τρόπος για να περιγράψω την ηχητική ταυτότητα της Natalie Mering, ωστόσο παραμένει φρέσκια, έχοντας αφομοιώσει την ατμόσφαιρα των σκοτεινών ‘80s, με ηλεκτρονικά arpeggios όπως στο "Movies" από τον προηγούμενο δίσκο της, ή με το αιθέριο και ελεγειακό "God Turn Me Into A Flower", που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε απαλά ηχοτοπία από πλήκτρα και στην φωνή της. Εκτός από ξεκάθαρο θεματικό επίκεντρο της νέας της δουλειάς, που προτάσει μία ταοϊκή σχεδόν φιλοσοφία εναρμόνισης με το σύμπαν μέσα από μία αποδόμηση του αρχαιοελληνικού μύθου του Νάρκισσου, είναι και μία από τις πιο συγκινητικές συνθέσεις που θα ακούσουμε φέτος από την Mering. Κληροδότημα των ατμοσφαιρικών ‘80s αποτελεί και το ρυθμικό μοτίβο του - ομολογουμένως παράταιρου - "Twin Flame", που ακούγεται ξεπατικωμένο από το "In the Air Tonight" του Phil Collins.

Μεγαλύτερες διάρκειες, συνθετική και κοινωνική εξέλιξη, και μία καλλιτεχνική αυτοπεποίθηση δικαίως κερδισμένη χαρακτηρίζουν το "…Hearts Aglow", και η Weyes Blood εδραιώνεται ακόμη περισσότερο ως μία σημαντική φωνή του είδους της. Το αμάλγαμα ‘60s, ‘70s και ‘80s, ωστόσο, ακούγεται μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του. Ακόμη κι αν το δεύτερο μέρος της αναστοχαστικής/θεραπευτικής τριλογίας της Mering δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον τιτάνιο προκάτοχό του, συνεχίζει με υψηλότατα στάνταρ ποιότητας, συναισθήματος, ειλικρίνειας και ύφους, καταφέρνοντας να διατηρήσει την προσωπικότητα της δημιουργού ως διακριτή, παρά τις στυλιστικές και ειδολογικές συγγένειες. Από τη μία ένα ζεστό κουκούλι στο οποίο μπορούμε να μοιραστούμε τα άχθη της παρανοϊκής εποχής μας, και από την άλλη ένας δροσερός κατευνασμός που μας καλεί να στραφούμε το ένα στο άλλο και να κάνουμε ξανά τις καρδιές μας μικρά φανάρια στα σκοτεινά νερά που μας κυκλώνουν. You can't control hearts aglow / I'm staring at that black water down below / Knowing I could fall if I let go / Hearts aglow…

YouTube Playlist
Spotify