Van Canto

Η δύσκολη θέση να γράψεις για κάτι που δεν «νιώθεις» ή δεν απολαμβάνεις καθόλου είναι πάντοτε επίφοβη. Επίφοβη στο να εκτεθείς με κάτι που θα αναφέρεις, ή να αδικήσεις μια προσπάθεια που έχει μια κάποια αντικειμενική αξία. Στην περίπτωση των Van Canto, βέβαια, δεν ξέρω αν μπορεί να ειπωθεί οτιδήποτε από τα παραπάνω στα σοβαρά, αφού το a cappella metal τους, με αυτό το ιδιαίτερο rakkatakka φωνητικό στύλ που αναπληρώνει κάθε όργανο στις συνθέσεις τους, είναι μια κατηγορία μόνο του, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Πάνε δεκαπέντε χρόνια από τότε που αυτό το εγχείρημα ξεκίνησε, με οκτώ να είναι πλέον τα άλμπουμ που φέρουν τη σφραγίδα τους. Από μια πλευρά, η όλη τους μουσική πρόταση είναι μοναδική, μιας κι αυτό που επιχειρούν τους καθιστά μοναχικούς εκπροσώπους ενός είδους που δημιούργησαν και κανείς δεν τόλμησε να ακολουθήσει στα σοβαρά και με συνέπεια - κανείς εκτός από τους ίδιους. Και μόνο για αυτό αξίζουν σεβασμό, αφού κατάφεραν να είναι επιτυχημένοι και δραστήριοι σε ένα ύφος που πολλοί θεωρούν ως ένα κακόγουστο αστείο, ένα kitsch ανοσιούργημα που απευθύνεται ως επί το πλείστον στον μέσο κεντροευρωπαίο μεταλλά που επισκέπτεται τα υπαίθρια φεστιβάλ της κεντρικής Ευρώπης με σκοπό να μεθύσει και να περάσει καλά - δίχως ιδιαίτερη μουσική εκλεκτικότητα.

Δεν το κρύβω πως δεν βρίσκομαι από την πλευρά των υπερμάχων της μπάντας, αφού τους θεωρώ ένα αυστηρά συναυλιακό act, με καθαρά υποστηρικτικό μουσικό ρόλο. Τα όσα άλμπουμ τους έχω ακούσει ήταν από καθαρή περιέργεια και μόνο, θέλοντας περισσότερο να δω ποια θα είναι η εξέλιξη ενός ύφους που έμοιαζε πεπερασμένο ήδη από τον πρώτο τους δίσκο, με το συνθετικό επίπεδο να φαντάζει έτσι κι αλλιώς αμφιλεγόμενο εξ αρχής. Τα πράγματα δεν μοιάζουν, λοιπόν, καλύτερα (ή χειρότερα, αν θέλετε) και στο νέο άλμπουμ, με τη διαφορά να έγκειται στο κατά πόσο η μπάντα ξέρει ακριβώς τι κάνει πλέον, οπότε και το κάνει αβίαστα και δίχως κόπο.

Από εκεί και πέρα, είναι γεγονός ότι κάποιες φωνητικές γραμμές και συγκεκριμένα refrains θα μπορούσαν να σταθούν σε ένα μέσο/ενδιαφέρον power metal άλμπουμ, αλλά αυτό μοιάζει η κορυφή ενός παγόβουνου αντιδράσεων που μπορεί να έχει κανείς ακούγοντας το "To The Power Of Eight". Ένα άλμπουμ που στην πραγματικότητα διαφέρει ελάχιστα από τα προηγούμενα πονήματα της μπάντας, του οποίου το μόνο πραγματικά ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι κι εκείνο που το κάνει τόσο δύσκολο στις ακροάσεις του, δεν ξέρω πόση τύχη μπορεί να έχει εκεί έξω. Από την άλλη, οι Van Canto έχουν διαψεύσει haters κι επιφυλακτικούς σαν και του λόγου μου μέχρι στιγμής και δεν βλέπω το λόγο να μην συνεχίσουν να το κάνουν, με τις ευλογίες των οπαδών τους.