Trial

Ομολογουμένως, οι Trial αποτελούν ένα από τα πλέον ανερχόμενα σχήματα της γενιάς τους σε ό,τι αφορά τον NWOTHM χώρο, στρέφοντας τα βλέμματα των ακροατών του είδους πάνω τους για όλους τους σωστούς λόγους. Βλέπετε, αυτό το σκοτεινό Mercyful Fate/King Diamond worshipping του ντεμπούτου τους και του εξαιρετικού "Vessel" συνέβαινε με τρόπο ελκυστικό και συνάμα προσωπικό, πιο κοντά στην αντίστοιχη προσέγγιση των In Solitude παρά σε εκείνη των Attic ή των Them στο ίδιο θέμα. Η συνέχεια με το "Motherless" ομολογουμένως υπήρξε περίεργη έως και αποπροσανατολισμένη, εντασσόμενη σε ένα πιο doom - ψυχεδελικό πλαίσιο πειραματισμών που ενίοτε τους πήγαινε, αλλά κυρίως προβλημάτιζε τόσο εμάς όσο και τους ίδιους, για να φτάσουμε στο φετινό άλμπουμ, στο οποίο έχουμε ακόμη μια δημιουργική αλλαγή πλεύσης.

Με νέο τραγουδιστή τον Arthur W. Anderson (που είχε εμφανιστεί και στο δεύτερο άλμπουμ των Air Raid) και μια στροφή στο πιο straight forward heavy/power metal, οι Σουηδοί επιχειρούν να σώσουν τα προσχήματα και να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Το αν τα καταφέρνουν είναι μια άλλη συζήτηση, αφού ανάμεσα στις φανταστικές κιθάρες του υλικού τους, τις υψίφωνες ακροβασίες του νέου τραγουδιστή (που φέρνουν στο νου τον Samuel Nyman των ομοεθνών τους Manimal) και την όντως πιο άμεση συνθετική προσέγγιση, βρίσκουμε μια ποιοτική ανισότητα που προβληματίζει.

Προφανώς, συνθέσεις όπως το επικότροπο "The Faustus Hood" ή το μακροσκελές καταληκτικό "The Crystal Sea" δεν γράφονται κάθε μέρα και από τον καθένα, αλλά την ίδια στιγμή αυτό το αβέβαιο βήμα σε μια άλλη δημιουργική σκοπιά θέλει ακόμη δουλειά για να τελειοποιηθεί πλήρως. Ορισμένες άνευρες στιγμές δεδομένα θα μπορούσαν να λείπουν, κάνοντας τη συνολική διάρκεια του άλμπουμ μικρότερη κατά 2-3 τραγούδια (στα όρια του λειτουργικού μισάωρου), ενώ η μπάντα σίγουρα καλείται να αποφασίσει και να υποστηρίξει σε ποιο ύφος θέλει και σε ποιο μπορεί να δημιουργήσει πιο αποδοτικά.

Άλλωστε, αυτή η αστάθεια και οι υφολογικές μεταβολές από δίσκο σε δίσκο φανερώνουν μια έλλειψη προσωπικότητας, με ούτε την ίδια την μπάντα να μην είναι σίγουρη για την προσέγγιση που θέλει να ακολουθήσει συνθετικά, ούτε - προφανώς - ο πυρήνας ακροατών που προσπαθούν να χτίσουν να μπορεί να ενστερνιστεί και ακολουθήσει απόλυτα αυτές τους τις μεταπτώσεις. Είτε μιλάμε για κλασικό heavy με occult αύρα και Mercyful Fate αέρα, είτε για πιο πειραματικό heavy/doom, είτε για ‘90s heavy/power, το ζήτημα είναι η μπάντα να σταθεροποιηθεί για λίγο σε μια της επιλογή, ώστε να διαπιστώσει και η ίδια πόσο μπορεί να την εξελίξει ή όχι.

Θαρρώ πως το επόμενο άλμπουμ θα καθορίσει εν πολλοίς που μπορούν να φτάσουν οι Trial, με το "Feed The Fire" να κρίνεται ένα μάλλον άνισο, αλλά δεδομένα ενδιαφέρον άλμπουμ με συγκεκριμένες εξαιρετικές στιγμές κατά τη ροή του. Φτάνει αυτό για το επόμενο βήμα που ίσως επιδιώκει η μπάντα; Ομολογώ πως όχι, αφού καμιά φορά αυτό που ξεχωρίζει τον φαινομενικά αξιόλογο από τον πραγματικά άξιο λόγου είναι η συνέπεια - και οι Trial ακόμη εμφανίζονται συνεπείς μονάχα στο να την αναζητούν.