The Pretty Reckless

Death By Rock And Roll

Century Media Records (2021)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 18/03/2021
Η εμπορικότητα δεν είναι ο εχθρός
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι πολύ εύκολο το τσουβάλιασμα σε οτιδήποτε εμπορικό. Από την μουσική μέχρι την τηλεόραση κι από την λογοτεχνία μέχρι τον κινηματογράφο, δεν υπάρχει πιο προφανής στόχος από ένα όνομα που στέκεται στην πρώτη γραμμή. Με τον τρόπο που λειτουργεί η βιομηχανία της τέχνης τα τελευταία πολλά χρόνια, οι πιθανότητες το φτυάρι να χτυπήσει κάπου που αξίζει δεν είναι λίγες. Ανάμεσα στα φθηνά διαφημιστικά τρικ και τα δημιουργήματα κενού περιεχομένου ωστόσο υπάρχουν και περιπτώσεις που έχουν πραγματικά κάτι να δώσουν. Οι Pretty Reckless είναι μια από αυτές.

Όποιος περιμένει κάτι βαθυστόχαστο προφανώς αρμενίζει στραβά. Από τα όχι- τόσο-δειλά πρώτα βήματα, η Taylor Momsen με την παρέα της κινούνταν σε ευθείς rock κατευθύνσεις, και ποτέ δεν άφησαν την παραμικρή υπόνοια για κάτι διαφορετικό. Η προσέγγισή τους άλλοτε βρισκόταν πιο κοντά στα χωράφια που εδώ τριγύρω χαρακτηρίζουμε ως modern hard & heavy, άλλοτε κοιτούσε προς ένδοξες περασμένες δεκαετίες, αλλά ο κεντρικός άξονας πάντα ήταν ο απλός, λιτός σκληρός ήχος. Όσοι έχουν έτοιμο σχόλιο για τις δύο τελευταίες λέξεις της προηγούμενης πρότασης, παρακαλούνται να βγουν για λίγο από τον μικρόκοσμό τους.

Δίπλα στην πιο καλλιτεχνική και την πιο true πλευρά της κιθαριστικής μουσικής, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει η πιο απλοϊκή εκδοχή της. Εκείνη με τις μελωδίες για αρένες και τα ρεφραίν για ραδιόφωνα. Ακριβώς εκεί κάθεται το κουαρτέτο. Κι αν το "Who You Selling For" έμοιαζε με απόπειρα αλλαγής πλεύσης προς ένα λιγότερο σύγχρονο ύφος, στο άλμπουμ #4 οι ισορροπίες επανέρχονται σε πιο λογικά επίπεδα. Οι τσιτωμένες κιθάρες και το 'Jenny died of suicide' για καλησπέρα του ομώνυμου βάζουν κατευθείαν τις βάσεις. Πριν προλάβει να πέσει στο τραπέζι το εύκολο «ναι μεν αλλά», το riff του "Only Love Can Save Me Now" σταματάει τα πάντα.

Η αγάπη της Momsen για τη σκηνή του Seattle, και δη για τον Chris Cornell, είναι δεδομένη. Ακόμα και ο πιο αισιόδοξος ωστόσο δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί ότι η σύμπραξη με τους Kim Thayil και Matt Cameron θα πετύχαινε τόσο κέντρο. Κάτι αντίστοιχο ισχύει για το κολλητικότατο "And So It Went" με το πέρασμα του Tom Morello, και ανάμεσα στα μικρά υφολογικά άλματα από κομμάτι σε κομμάτι κάτι αντίστοιχο ισχύει για ολόκληρο τον δίσκο. Στις απλές συνταγές τα υλικά είναι που μετράνε, κι εδώ δεν υπάρχει τίποτα από τα κάτω ράφια. Ερμηνείες, παραγωγή, ολίγη θεατρικότητα, όλα τοποθετημένα σωστά, χωρίς να μοιάζουν αποστειρωμένα.

Το "Death By Rock And Roll" είναι το ηχητικό αντίστοιχο μιας μεγάλης ταινίας του Χόλυγουντ που έχει ψυχή και ουσία. (Ναι, κυκλοφορούν ακόμα τέτοιες.) Προς απογοήτευση των πολυεθνικών, για κάθε χιτάκι υπάρχει ένα εξίσου όμορφο αλλά λιγότερο εμπορεύσιμο τραγούδι. Προς τέρψιν των πολυεθνικών, το εξώφυλλο και το blockbuster video του "25" είναι ό,τι πρέπει για μάρκετινγκ. Για όσους δεν μείνουν στην επιφάνεια, η αλήθεια βρίσκεται στο 'Welcome back to the days of old/ where the men are men and the women are sold' του "Witches Burn", στο γλυκόπικρο ραβασάκι του "Rock And Roll Heaven" και στα παρασκήνια με Soundgarden.

  • SHARE
  • TWEET