The Flight Of Sleipnir

Πραγματικός διάλογος μεταξύ φίλων:

• Άκουσες τίποτα ενδιαφέρον πρόσφατα ρε συ;
• Ναι αμέ, The Flight Of Sleipnir. Τους ξέρεις;
• Ακουστά μόνο, δεν έχει τύχει να ασχοληθώ
• Σοβαρά; Πώς κι έτσι;
• Βρχμλρδφξθ ή αλλιώς απάντηση προέδρου του Εδεσσαϊκού

Κάποιες φορές και χωρίς συγκεκριμένο λόγο, προσπερνάμε μπάντες, αν και η διάθεσή μας απέναντι τους είναι θετική. Με την ίδια σχεδόν απουσία επιχειρημάτων, θα συμβεί να ασχοληθούμε εν τέλει, αποφεύγοντας την ύστατη στιγμή το αυτομαστίγωμα. Πλέον είναι στο χέρι μας να βρούμε την κατάλληλη ώρα για την ακρόαση. Στην προκειμένη περίπτωση είναι η νύχτα, γιατί τον κόσμο της πραγματεύεται η μπάντα από το Κολοράντο.

Όντας μουσικά "παρθένος οργανισμός" από τους Αμερικάνους, η περιέργεια και η αγωνία για το τί θα ακουστεί από τα ηχεία, ήταν έντονες. Τα ελάχιστα δείγματα του παρελθόντος δεν αρκούσαν ούτε στο ελάχιστο για γνώμη/εντύπωση. Και κάπως έτσι, η παρουσίαση του έβδομου δίσκου τους δε σηκώνει συγκρίσεις ή αναφορές με τους προηγούμενους.

Συγκρότημα που ταλαιπωρεί τους λάτρεις κατηγοριοποίησης, όσον αφορά το είδος που παίζουν. Τα "πηγαδίσια" φωνητικά του ντράμερ David Csicsely και στιγμιαία riff παραπέμπουν στο black, το doom είναι εμφανές σε όλο τον δίσκο και τα post/black σημεία διάχυτα παντού. Μικρή ανάσα και συνεχίζουμε: Διακριτικά folk περάσματα, απαραίτητα για τους Σκανδιναβικούς τόπους και τρόπους των στίχων τους. Μόνο τυχαίο δηλαδή δεν είναι το όνομά τους, το οχτάποδο άτι που μετέφερε τον Όντιν στον ουρανό και στον κόσμο των νεκρών. Τέλος, για γαρνιτούρα και προερχόμενοι από το Κολοράντο, δίνουν και μια western χροιά στη μουσική τους, όχι τόσο έντονη πάντως όσο οι συντοπίτες τους Wayfarer.

Λογικό να αναρωτηθεί κανείς τί είδους συνοχή υπάρχει και πώς όλα αυτά τα στοιχεία αποτυπώνονται στον δίσκο. Η λέξη που βγαίνει αβίαστα, είναι η ροή. Από το εναρκτήριο Voland έως και τον επίλογο του Servitude, σε παρασέρνει ο όγκος, οι εναλλαγές ρυθμών, τα ήρεμα περάσματα, οι επικές στιγμές, τα ελάχιστα καθαρά φωνητικά, οι ήχοι της κιθάρας και του πιάνου. Κάθε σύνθεση έχει δυο-τρία σημεία που θα σε συνεπάρουν και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η επανάληψη της ακρόασης. Θαρρώ πως μετά από τόσες κυκλοφορίες έχουν δαμάσει όλα τα επί μέρους χαρακτηριστικά τους και αυτός είναι ο λόγος που η συνοχή είναι αδιάτρητη.

Αξίζουν και με το παραπάνω τέτοιες στιγμές, όταν η γνωριμία με μια μπάντα έρχεται κατά την ενηλικίωσή της και όχι από τα γεννοφάσκια της. Θυμάσαι και τα νιάτα σου, τότε που έμαθες π.χ. τους Metallica από το "...And Justice For All" και όχι από το "Kill 'em All". Παρεμπιπτόντως, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον μια πιθανή σύνδεση αυτών των τίτλων, ως ο πρώτος 20άρηδων και ο τέταρτος 25άρηδων. Κλείνοντας, το Eventide μέσα στην ποικιλία του, είναι πολύ προσιτό. Ανταμείβει εξίσου και τους νέους ακροατές της μπάντας και τους πρωτοδισκάκηδες. Ένα υπέροχο εξώφυλλο αρκεί μερικές φορές να πατήσεις το play που δίσταζες τόσο καιρό. Αλάνθαστοι οι ρούνοι και σε αυτή την περίπτωση.

Bandcamp