Swartzheim

Οι Swartzheim έρχονται από τη Δανία με ένα πολύ συγκεκριμένο μουσικό προσανατολισμό. Παίζουν thrash! Πολύ δυναμικό, με μια crossover hardcore/punk αίσθηση και αρκετά riff που παραπέμπουν στο πρώτο άλμπουμ των The Haunted.

Οι κιθάρες έχουν κυρίως πολύ γρήγορα, επιθετικά μέρη, αλλά που και που καταφέρνουν, σε μεμονωμένα πάντως κομμάτια που θα τα πούμε πιο «γκρουβάτα», να κατεβαίνουν και σε mid tempo ρυθμούς, αξιοποιώντας τις κάποιες λίγες ανάσες που τους δίνει η αδιάκοπη ροή. Ο τραγουδιστής από την άλλη, δεν αυξομειώνει καθόλου τις δυναμικές της φωνής του. Όλο το άλμπουμ χτυπάει κόκκινα μονοκόμματα. Προσωπικά αυτό λίγο με κούρασε, αλλά thrash είναι, συμβαίνει. Κάποια αντίθετα θα γουστάρουν πολύ με αυτό το χαρακτηριστικό. Έχει μια hardcore-blackίλα ο τρόπος που ουρλιάζει που θα κερδίσει αυτιά.

Το δεύτερο θέμα που λίγο με δυσκόλεψε στο να ξαναβάζω αρκετές φορές το άλμπουμ είναι η παραγωγή. Έχω την αίσθηση ότι όλη την ώρα οι κιθάρες κάνουν peak στις καμπύλες. Ξυρίζουν χωρίς έλεος. Νιώθω ότι αν ανεβάσω ένταση θα πονέσω. Στην πράξη απέφυγα τελικά να ακούω με ακουστικά το δίσκο και όταν τον έβαζα, κράταγα σχετικά χαμηλά τα ηχεία.

Η δύναμη του "Wounds" όμως βρίσκεται καθαρά στα late 90s riff που φωνάζουν σουηδικό thrash. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το "Execute" δεν υπάρχει, το οποίο υποθέτω ότι live ειδικά θα σκοτώνει. Γενικά τα vibe που παίρνω από το δίσκο είναι ότι έχει φτιαχτεί για να παίζεται ζωντανά κι ότι εκεί θα θερίζει. Σε ένα μικρό, σφιχτό σετ μάλιστα, είμαι σίγουρος πως θα το κάνει. Υπάρχουν και κάποια σημεία μελωδίας ευτυχώς, δες ας πούμε την κιθάρα του "No One To Blame", που φέρνουν χαμόγελα, και κάπου κάπου σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι θα πέσουν κι οι παλμοί, παράδειγμα στο "Discarded". Αλλά πού, στιγμιαίο είναι.

Συνολικά η δεύτερη δουλειά των Swartzheim έχει πολύ συγκεκριμένη λογική και την υποστηρίζει πλήρως σε όλη τη διάρκεια. Τα τριάντα λεπτά που κρατάει, είναι τριάντα λεπτά επίθεσης χωρίς καθόλου σχεδόν διαλείμματα κι ανάσες. Όποιο ψάχνει ανελέητο crossover thrash ξύλο με riff βγαλμένα από εποχές είκοσι πέντε με τριάντα χρόνια πριν, εδώ θα περάσει καλά.