Spidergawd

Μετά από δύο δίσκους που μπορεί να ικανοποίησαν αν όχι και να μεγάλωσαν το κοινό τους (αμφότερους τους προτείναμε και από τις σελίδες μας) αλλά είχαν εμφανίσει τους Spidergawd πιο στείρους στην προσπάθειά τους να γίνουν κάτι πιο μονοδιάστατο, κάτι που ναι μεν υπάρχει στα στοιχεία τους, αλλά όχι μόνο του, ο όγδοος (και άπειρος) δίσκος τους, επιτέλους θυμίζει σε όλους μας ότι έχουν και δική τους προσωπικότητα, δικό τους τρόπο να φτιάχνουν τραγούδια. Κοινώς, αφήνουν στην άκρη τους Iron Maiden και τους Judas Priest ή καλύτερα τους κρύβουν κάτω από στρώματα επιρροών, ξαναφέρνουν δίπλα τους τούς Thin Lizzy, τον Dio, τους WASP αλλά και τους Motorpsycho, για να συνδυάσουν όλους τους ήχους που έχουν αναπτύξει από το "IV" μέχρι και το "VΙΙ" και να δημιουργήσουν, ίσως για πρώτη φορά, κάτι τόσο μοναδικά δικό τους. Μπορεί το σαξόφωνο να μην είναι πλέον αναγνωρίσιμο στοιχείο τους, αλλά αυτός ο συνδυασμός ανελέητου, ταχύτατου (και τραχύτατου) hard rock, με καλπάζοντες ρυθμούς, ανθεμικά ρεφρέν και διαρκώς κλιμακούμενα φωνητικά τους ανήκει ολοκληρωτικά και κανείς δεν το κάνει καλύτερα από αυτούς.

H προσθήκη της δεύτερης κιθάρας στα "VI" και "VII" και η υποχώρηση του σαξόφωνου από την πρωταγωνιστική θέση που κατείχε μάλλον τους αποπροσανατόλισε και έχασαν ένα μελωδικό χαρακτηριστικό που έκανε τα τραγούδια τους να θες να τα φωνάξεις, προς χάριν μίας rock έντασης. Εδώ αυτό έχει βελτιωθεί. Παρότι το σαξόφωνο και πάλι είναι συνοδευτικό και μόνο, δεν παίρνει δηλαδή πλέον σόλο ή riff, παρότι οι διπλές κιθάρες έχουν καθιερωθεί, οι μελωδίες έχουν επιστρέψει και οι NWOBHM στιγμές δεν είναι τόσο εκνευριστικά γνώριμες. Η έμφαση στο εκνευριστικά, όχι στο γνώριμες. Βεβαίως κάποιος που είναι εξοικειωμένος με τα τραγούδια τους μπορεί να βρει επαναλαμβανόμενα μοτίβα, αλλά αυτό αποδίδεται περισσότερο σε μία δική τους ταυτότητα παρά σε στέρεψη ιδεών. Το βασικό είναι ότι είναι η πρώτη φορά που όλα τα στοιχεία που έχουν παρουσιάσει κατά καιρούς δημιουργούν κάτι πιο δικό τους, σα να επήλθε ξαφνικά μία ωρίμανση και βρήκαν τον τρόπο να τα ομογενοποιήσουν.

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε τραγούδια τόσα πολλά και υπέροχα που είναι. Ας πούμε όμως ότι το φοβερό "The Grand Slam" είναι το τραγούδι που βάζεις σε όποιον θες να εξηγήσεις ποιοι είναι και τι κάνουν οι Spidergawd, το "One In A Million" έχει ένα μελωδικό solo που περιμένει ένα συναυλιακό χώρο να το τραγουδήσει και το "Winter Song" ρίχνει ρυθμούς και θυμίζει ότι οι ρίζες των Spidergawd βρίσκονται στους Motorpsycho.

Δεν είναι ότι οι Spidergawd επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους στο "From 8 To ∞" όσο ότι τον βρίσκουν καλύτερα ίσως από ποτέ. Τα όρια μέσα στα οποία κινούνται ήταν πάντοτε σχετικά στενά και οι επιρροές τους εμφανείς (αναφέρθηκαν προηγουμένως) αλλά ο τρόπος που τις δουλεύουν και τις ενσωματώνουν διαμορφώνει την ποιότητα των κυκλοφοριών τους. Ανάλογα με το ποιες από αυτές τις επιρροές κρατάει πιο κοντά στην καρδιά του ο κάθε ακροατής εξαρτάται και το ποιος δίσκος των Spidergawd παίρνει το σκύπτρο. Για τον υπογράφοντα ήταν πάντα το "IV" αυτό, όμως η φετινή δουλειά όχι μόνο υποκειμενικά έρχεται να αμφισβητήσει αυτή την πρωτοκαθεδρία (ο χρόνος θα δείξει) αλλά και, κατά το δυνατόν, αντικειμενικά μοιάζει ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχουν φτιάξει ως τώρα.