Sons Of Apollo

Αν υπήρχε κάτι που θαύμαζα περισσότερο στον Mike Portnoy όσο περνούσαν τα χρόνια - κι αφότου είχε αποχωρήσει από τους Dream Theater - ήταν αυτό το άγγιγμα του Μίδα που χαρακτήριζε τις κυκλοφορίες στις οποίες συμμετείχε. Ανεξαρτήτως του πόσο ενεργό ρόλο είχε στη διαμόρφωση του εκάστοτε τελικού αποτελέσματος, κάθε άλμπουμ του με τον Neal Morse, τους Transtlantic, τους Flying Colors, τους The Winery Dogs, ακόμα και με τους Avenged Sevenfold έμοιαζε να έχει ένα πιστοποιητικό ποιότητας που σφράγιζε ο ίδιος. Μέχρι που αυτό άρχισε να αλλάζει κάποια στιγμή με project όπως οι Metal Allegiance και κυρίως αυτό του supergroup των Sons Of Apollo που έδειξαν κάποια (απολύτως λογικά κι αναμενόμενα) τρωτά σημεία και σε αυτό το επίπεδο.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι για τον Mike, αφού ακόμα πολλές δουλειές των συγκροτημάτων του είναι στο υψηλότατο επίπεδο, ενώ παράλληλα έχει να κάνει με τις προσδοκίες που υπήρχαν από την επιστροφή του στα progressive metal λημέρια, ειδικά όταν τον συνοδεύουν τόσο ηχηρά ονόματα. Ειδικά, το γεγονός πως επανήλθε στο ιδίωμα μέσα από το οποίο έγινε διάσημος έχοντας δίπλα του τον Derek Sherinian δημιούργησε μια αναμονή που για τον γράφοντα δεν καλύφθηκε από το εν τέλει μάλλον ασύνδετο "Psychotic Symphony". Το επίπεδο μουσικών όπως ο Ron Thal, o Billy Sheehan κι ο Jeff Scott Soto (και των Del Fuvio Brothers φυσικά) κρατάει το άλμπουμ σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, όμως η τελική αίσθηση μου ήταν πως άκουγα ένα συνθετικά αδύναμο σύνολο, όπως συμβαίνει πολύ συχνά με τα supergroup.

Μετά το πρώτο άλμπουμ, οι προσδοκίες μειώθηκαν και για να είμαι ειλικρινής δεν έδωσα καν τη δέουσα προσοχή όταν τα δυο πρώτα δείγματα των "Goodbye Divinity" και "Fall To Ascend" δόθηκαν στη δημοσιότητα. Το πρώτο μου φάνηκε μια από τα ίδια και το δεύτερο πιο ενδιαφέρον ως προς την τεχνική του προσέγγιση, αλλά δεν τα εκτίμησα δεόντως μέχρι να φτάσει στα χέρια μου το σύνολο του δεύτερου στούντιο άλμπουμ της μπάντας, το "MMXX". Ναι, τώρα μιλάμε!

Μετά από πολλές ακροάσεις και δίνοντάς του τον απαραίτητο χρόνο, θεωρώ το "MMXX" ως ένα άλμπουμ απείρως καλύτερο από το ντεμπούτο άλμπουμ των Sons Of Apollo κι ένα άλμπουμ που δικαιολογεί τις προσδοκίες από αυτό το supergroup.

Να ήταν θέμα χημείας, η οποία χρειάστηκε ένα χρονικό διάστημα για να αναπτυχθεί; Πολύ πιθανό, καθώς όλοι φαίνεται να έχουν έναν πιο σαφή ρόλο στο νέο άλμπουμ, με πρώτο και καλύτερο τον Jeff Scott Soto που δεν σε κάνει να σκέφτεσαι ότι έγραψε default φωνητικές γραμμές αυτή τη φορά. Ειδικά όταν παίζει σε πιο «δικά του» χωράφια, όπως το "Desolate July" είναι εξαιρετικός.

Να ήταν θέμα έμπνευσης και δουλειάς; Δεν μπορεί να μην είναι! Ο Sherinian έχει δουλέψει πολύ περισσότερο με τους ήχους και τα μέρη που παίζει, διατηρεί τον trademark ήχο και τον επεκτείνει, όντας κατά την ταπεινή μου άποψη ο MVP του άλμπουμ. Από το κλασσικό θέμα της εισαγωγής του 9λεπτου "King Of Delusion", ως τους ήχους με τους οποίους ντύνει την εξαιρετική power ballad του "Desolate July" και τα επιμέρους ξεσαλώματα, με αποκορύφωμα αυτά στο 15λεπτο κλείσιμο του "New World Today" είναι ο πιο απολαυστικός Sherinian από την εποχή του (καταπληκτικού, μην ακούω βλακείες) "Falling Into Infinity".

Δεν είναι πως στη δεύτερη δουλειά τους οι Sons Of Apollo διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας. Παραδείγματος χάριν κάποιος μπορεί να ακούσει κάποιους παραλληλισμούς στο χτίσιμο του "Asphyxiation" με το "Just Let Me Breathe", το riff του "King Of Delusion" φέρνει έντονα στο νου αυτό του "Perry Mason" του Ozzy και η δομή έχει κάτι σε "Diary Of A Madman", ενώ το riff του "Resurrection Day" θυμίζει λίγο Rainbow. Παρόλα αυτά, δεν έκρυψαν ποτέ τις επιρροές τους και δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι τέτοιο άλλωστε. Αρκεί που τις αφομοιώνουν σωστά και σε κάθε τραγούδι που τις επικαλούνται καταφέρνουν εν τέλει να αποτυπώνουν ένα διαφορετικό χαρακτήρα.

Γενικά, οι συνθέσεις μοιάζουν πιο μεστές και πιο εστιασμένες, με ενδεικτικότερα παραδείγματα τα δυναμικά "Wither To Black" και "Asphyxiation", το (εν τέλει) αρκετά πιασάρικο, groovy "Goodbye Divinity" και φυσικά το “Desolate July”. Αυτό δεν σημαίνει πως έβαλαν σε δεύτερο πλάνο το πιο progressive πρόσωπο της μπάντας. Αντιθέτως, αφήνουν τις αδιαμφισβήτητες τεχνικές αρετές των μελών της μπάντας να αναδειχθούν στις περισσότερες συνθέσεις, με αποκορύφωμα το πιο άμεσο "Fall To Ascend" και κυρίως τα 15 λεπτά χώρο που δίνουν στο εντυπωσιακό "New World Today", το οποίο θα ικανοποιήσει τους πιο tech friendly progressive metallers.

Εν τέλει, τους πήρε ένα άλμπουμ αλλά οι Sons Of Apollo καταφέρνουν να δείξουν ότι έχουν θέση στο progressive metal ιδίωμα του σήμερα, με το πραγματικά πολύ καλό δεύτερο άλμπουμ τους "MMXX". Με τέτοιες δουλειές μπορούν να θεωρούνται μεταξύ των supergroup που δεν προσπαθούν να συμβιβάσουν εγωισμούς και να κεφαλαιοποιήσουν τις δουλειές του παρελθόντος, αλλά επιδιώκουν να δώσουν νόημα ύπαρξης στις δουλειές τους. Κι όσο το κάνουν αυτό μπορούμε να ελπίζουμε σε πολύ ωραία πράγματα από αυτούς. In Del Fuvio brothers we trust...