Slipknot

Ας ξεκαθαρίσουμε καταρχάς μερικά πράγματα για να μην ανησυχούν (όσοι ανησυχούν) για το αν αυτός ο τίτλος ή το τραγούδι "Finale" σημαίνουν κάτι για το τέλος των Slipknot. Οχι. Απλά είναι ο τελευταίος δίσκος που βγάζουν με τη Roadrunner και με ένα λογοπαίγνιο θέλουν να δείξουν το τέλος αυτής της σχέσης. Αλλά ποιόν πραγματικά θα παραξένευε αν όντως ήταν ο τελευταίος δίσκος τους; 2022 με 1995 είναι 27 χρόνια διάολε. Μεγάλωσαν -όχι τόσο όσο να θεωρούνται βετεράνοι βέβαια- πέρασαν χίλια κύματα και απώλειες που στιγμάτισαν τη ψυχή των μελών της μπάντας αλλά αγαπήθηκαν όσο λίγοι και γιγαντώθηκαν τόσο πολύ που το όνομα πολλές φορές ξεπέρασε την καλλιτεχνική αξία των δημιουργιών τους.

Το "The End, So Far" είναι το μόλις έβδομο album τους και ακολουθεί το πολύ καλό "We Are Not Your Kind" που μετά από πολλές ακροάσεις τα τελευταία αυτά τρία χρόνια μας έχει κερδίσει περισσότερο από όταν κυκλοφόρησε. Είναι ίσως από τις πιό αναμενόμενες κυκλοφορίες των τελευταίων δύο ετών στη σκληρή μουσική. Εδώ και δυό χρόνια ακούμε για το πόσο έτοιμο υλικό έχουν, για το πόσο κορυφαίος θα είναι, πόσο σκληρός, πόσο θεϊκή μουσική γράφουν (δικά τους λόγια). Λογικό να υπάρχει μια ολόκληρη μηχανή marketing από πίσω που δουλεύει υπερωρίες για να ανεβάσει τις προσδοκίες μας. Ο ίδιος ο Jay Weinberg σε συνέντευξη που μας έδωσε το καλοκαίρι έδωσε μια διαφορετική οπτική, πιό ειλικρινή: ‘ίσως να είναι το πιο φιλόδοξο και πειραματικό υλικό που έχει δημιουργήσει ποτέ το συγκρότημα΄. Η καταραμένη αυτή πανδημία φυσικά επηρέασε και τους Slipknot και αυτό φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα. Προφανώς έδωσε χρόνο για περισσότερο ενδοσκόπηση, πειραματισμό και φυσικά υπήρχαν και challenges στην παραγωγή/μίξη κάτι καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να ραφινάρει -ενίοτε στα όρια του υπερβολικά γυαλισμένου- ο φημισμένος παραγωγός Joe Barresi. Οπότε το άκουσμα του album πρέπει να γίνει με τον αστερίσκο στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι οι τύποι έχουν κερδίσει το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν, όπως θέλουν και σε όποιον αρέσει. Πάντα έτσι λειτουργούσαν οι Slipnot και έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν κάτι τελείως δικό τους, κάτι αυθεντικό που βρίσκει απίστευτη ανταπόκριση.

Το "The End, So Far" υψώνει ένα τεράστιο μεσαίο δάχτυλο λοιπόν σε οποιοδήποτε συμβιβασμό και σε ότι μπορεί να ήθελες ή περίμενες από την εννιάδα (με τον Michael Pfaff νέο μέλος να αντικαθιστά τον Chris Fehn). Ούτε Stone Sour είναι, ούτε σαν το "Iowa" ούτε σαν το "Vol:III – (The Subliminal Verses)" που λέει ο Taylor. Είναι 100% Slipknot, τόσο ασυμβίβαστο και δικό τους όσο το "Mate. Feed. Kill. Repeat" demo του 1996. Καλές οι συγκρίσεις αλλά αδικούν το τελικό αποτέλεσμα. Τις αφήνουμε στην άκρη και κρίνουμε το τώρα και το πώς αυτό μας κάνει να νιώθουμε ακούγοντας το. Το "Adderall" μας το γνωστοποιεί αυτό από την αρχή. Ποιός περίμενε μια τέτοια -πανέμορφη- μελωδική smooth εισαγωγή με το υπέροχο funky μπάσο του Alessandro Venturella και το όμορφα basic drum παίξιμο του Weinberg; Και αυτό είναι το γαμάτο του πράγματος. Καταφέρνουν πάντα να μας εκπλήσσουν ακόμα και σε αυτό το απλό μελαγχολικό intro.

Η τριπλέτα της συνέχειας είναι λίγο πολύ γνωστή αφού τα "The Chapeltown Rag", "The Dying Song (Time To Die)" και "Yen" έχουν ήδη κυκλοφορήσει εδώ και καιρό. Έξυπνα ίσως αφού είναι τα πιό Slipknot κομμάτια από τα δώδεκα του album και λειτουργούν καθησυχαστικά πρός τους hardcore οπαδούς, ότι παιδιά κοιτάξτε εδώ είμαστε δεν αλλάξαμε και πολύ. Γραμμένο με αφορμή τον serial killer Peter Sutcliffe αλλά στόχο τα social media, το ""The Chapeltown Rag" είναι όσο χαοτικό και άγριο θέλεις και περιμένεις, σε αντιδιαστολή με το ανθεμικό "The Dying Song" που θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά τις παλιές μέρες και το "(sic)". Ευχάριστο πόσο χρόνο και έμφαση παίρνουν όλα τα όργανα από το τρομερό μπάσο μέχρι το κάθε χτύπημα του Clown. Προβλέπω να είναι σταθερή προσθήκη στα live τους. Για το "Yen" να σημειώσουμε ότι ο Corey βρίσκεται σε τρελή φόρμα και το κομμάτι είναι επιπέδου "Vermillion" με το απίστευτα κολλητικό chorus, τα σκρατσαρίσμα του Sid Wilson και τις εναλλαγές συναισθημάτων σε αυτό το δραματικό κομμάτι.

Αυτά τώρα που ακούσαμε για πρώτη φορά, αποδείχτηκε ότι θέλανε το χρόνο τους. Η πρώτη ακρόαση τα αδίκησε και ίσως βιαστούν κάποιοι να τα κρίνουν. Οχι πως θέλει πολλές ακροάσεις μπας και βρείς κάτι να σου αρέσει. Αλλά κρύβουν κάτι που πρέπει να τους δωθείς με προσοχή για να το εκτιμήσεις και αυτό κατατάσσεται στα θετικά. Οκ το "Hivemind" χτίστηκε γύρω από τις ικανότητες του Weinberg στα δικασίδια αλλά είναι ένα τίμιο Slipknot κομμάτι αλλά ίσως ο πιό αδύναμος κρίκος του δίσκου. Στο "Warranty" μάλλον τελικά κατανοείς ότι οι προσδοκίες που έχτιζαν τόσο καιρό οι ίδιοι οι Slipknot δεν θα διαψευστούν. Δεν ξέρω αν είναι ότι σκληρότερο έχουν γράψει όπως διατείνονταν (εννοείται πως όχι) αλλά τέτοια κομματάρα με τόσο πορωτικό ρεφρέν δύσκολα να μην προκαλέσει ενθουσιασμό σε μια αυτοαναφορά του συγκροτήματος απευθυνόμενο προς τους οπαδούς: ‘Always buy brand new’. Υπάρχει κάτι διαφορετικό εδώ σε σχέση ακόμα με το πρόσφατο "We Are Not Your Kind" και το καταλαβαίνεις και από το "The Medicine For The Dead" που ναι είναι ballad αλλά όχι δεν είναι Stone Sour. Η ωριμότητα του Taylor να γράφει στίχους για τη κατάθλιψη πηγάζει από την ηλικία και τις προσωπικές του εμπειρίες και πλέον το αντιμετωπίζει σαν θεατής και οχι σαν θύμα. Tο "Acidic" (φόρος τιμής του Corey στους Acid Bath) είναι μάλλον το ‘πιό βαρύ blues κομμάτι’ που μας μίλησε ο Weinberg στη συνέντευξη του και οι λάτρεις του stoner θα το εκτιμήσουν καθώς σέρνεται με αυτή τη southern αύρα του, φέρνοντας στο νού και Black Sabbath.

Ok, ok το "Heirloom" θα μπορούσε να είναι και σε δίσκο των Stone Sour. Αυτό τί σημαίνει ότι δεν είναι καλό; Μια χαρά δυνατό είναι και είναι κουραστικό να διαβάζει κανείς συνέχεις αυτές τις συγκρίσεις. Η συνύπαρξη πολλαπλών καλλιτεχνικών προσωπικοτητων ακόμα και στο ίδιο άτομο αναπόφευκτα φέρνει και την όσμωση. Θέλετε κάτι άγριο; "H377". Μισανθρωπισμός, ριφάρες, καταιγιστικά drums και headbanging μέχρι να πιαστεί ο σβέρκος. Κομματάρα από "Iowa" μεριά. Ούτε fillers ούτε τίποτα, συνεχίζουμε δυνατά με "De Sade". Mick και Jim στις κιθάρες συμπληρώνουν ιδανικά ο ένας τον άλλο, μπάσο ακούγεται πεντακάθαρα, όλα τα κρουστά έχουν το ρόλο τους σε αυτό το dark κομμάτι για τις βαθύτερες επιθυμίες μας. Επιθυμείς ισοπεδωτικά κιθαριστικά σόλο και έναν Corey στα καλύτερα του φωνητικά; Το κομμάτι κλείνει το δίσκο ουσιαστικά με τον Sid Wilson να κάνει τα δικά του εκεί στο τέλος. Το "Finale" είναι το πεντάλεπτο encore για την ολοκλήρωση της εμπειρίας. Το φινάλε ενός από τους καλύτερους δίσκους που έχουν βγάλει οι Slipknot. Οι ίδιοι το ήξεραν αλλά λίγοι τους πιστεύανε. Κοιτώντας πίσω στην καριέρα τους, τα πάνω και τα κάτω, τις απώλειες και την επιτυχία τελικά καταλήγουν καθαρτικά: ‘I know it's a shame, but I gotta stay Because I like it here I know it's the same, it happens everyday But I like it here’. Το τραγούδι έχει αυτό το feeling της ολοκλήρωσης μιας εποχής. Δεν είναι μόνο η μελωδία και οι στίχοι που μας σαγηνεύουν αλλά το γεγονός ότι ακόμα και αν ήταν όντως το τελευταίο τραγούδι που έβγαλαν ποτέ δεν θα μας φαινόταν περίεργο. Αλλά πάω στοίχημα ότι δε θα είναι. Μπορεί τα προσωπικά projects να πάρουν από εδώ και πέρα περισσότερο χρόνο και να κάνουμε χρόνια να ακούσουμε κάτι νέο. Αλλά το τέλος σίγουρα δεν ήρθε ακόμα. Το τέλος είναι τελικά μια νέα -αναπάντεχα- φρέσκια αρχή.