Sinbreed

Οι Γερμανοί Sinbreed προέρχονται από μια χώρα η οποία «ευθύνεται» για έναν πολύ μεγάλο αριθμό σημαντικών κυκλοφοριών στον ευρύτερο χώρο του power metal. Για να μην σας κρατάω σε αγωνία, θα πω πως εξαρχής πως η δεύτερη δουλειά του συγκροτήματος μπορεί να σταθεί κοιτάζοντας στα μάτια την ένδοξη ιστορία της σκηνής.

Ψάχνοντας λίγο γενικά τον ήχο, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος πως επιρροές υπάρχουν πολλές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν γίνεται να χαρακτηρίσουν αρνητικά το "Shadows". Η παρθενογένεση είναι δύσκολη στις μέρες μας και δεν νομίζω πως το δυνατό χαρτί της μπάντας είναι η πρωτοτυπία. Νομίζω πως ποντάρουν στην αρτιότητα των συνθέσεων, την επιμέρους πολύ καλή απόδοση των μελών και την όποια δυναμική φέρνει η συμμετοχή των κ.κ. Markus Siepen και Frederik Ehmke των μεγάλων Blind Guardian.

Η παραγωγή του δίσκου ίσως θεωρηθεί λίγο περισσότερο μοντέρνα από όσο θα έπρεπε μιας και νιώθεις πως τα τύμπανα παραείναι «τριγγαρισμένα», ενώ το μπάσο έχει αδικηθεί στην τελική μίξη, αφαιρώντας κάτι από το τελικό αποτέλεσμα. Κατά τα άλλα δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο αρνητικό για το άλμπουμ και δεν υπάρχει περίπτωση κανείς να δυσανασχετήσει με τα επιθετικά riff, τα όμορφα lead, την τεχνοτροπία και την τραχύτητα των συνθέσεων.

Ο δίσκος στο σύνολο του είναι γρήγορος και το δίκασο του Ehmke κυριαρχεί, αλλά τα μελωδικά περάσματα και οι όμορφες και πιασάρικες φωνητικές γραμμές του Herbie Langhans δεν τον αφήνουν να χαρακτηριστεί μονότονος και βαρετός.  Η φωνή του έχει τις απαραίτητες ψηλές που απαιτούνται για το είδος αλλά υπάρχει και μια βραχνάδα και κερδίζει τις εντυπώσεις με μια πληθώρα από κολλητικά refrain. Παράλληλα οι κιθάρες χτίζουν έναν πραγματικά ογκώδη ήχο, με τους Laurin / Siepen να δίνουν τα ρέστα τους σε όλα τα επίπεδα.

Το "Bleed" αποτελεί ένα υποδειγματικό εναρκτήριο τραγούδι που θα δώσει το tempo για τα υπόλοιπα 50 λεπτά, όση δηλαδή και η διάρκεια του δίσκου και κάπου εδώ τελειώνει και η περιγραφή του δίσκου καθώς ότι και να γράψουμε θα περιστρέφεται σε ότι έχουμε ήδη πει. Πέρα από το "Bleed" ξεχωρίζουν τα "Leaving The Road" με το à la Blind Guardian εναρκτήριο θέμα, το speed-αριστό “Call To Arms” και το "Black Death" με το καλπαστό riff και την ωραία γέφυρα πριν το refrain (το κουπλέ του οποίου για κάποιο λόγο μου έφερε στο μυαλό παλιούς Metal Church). Από κοντά ακολουθεί και το "Standing Tall" με τις όμορφες δισολίες και το γηπεδικό refrain, αλλά μην γελιέστε καθώς δεν υπάρχει αδύναμη στιγμή που να μπορεί να χαρακτηριστεί ως filler.

Συγκεντρώνοντας λοιπόν τις σκέψεις μας για το "Shadows", αυτό που πρέπει κάποιος να συγκρατήσει είναι οι πραγματικά καλοδουλεμένες συνθέσεις, η πολύ καλή κιθαριστική δουλειά, τα μελωδικά περάσματα και γενικότερα η ποιότητα που βγάζει αυτή η κυκλοφορία. Όλα τα παραπάνω είναι που την κάνουν να ξεφεύγει αισθητά από τα κλισέ του είδους, το οποίο και θεωρώ κορεσμένο έως ένα βαθμό, και τελικά να ξεχωρίσει.