Sakis Tolis

Βάσει στατιστικής και συνέπειας, φέτος θα ακούγαμε το νέο δίσκο των Rotting Christ. Επειδή όμως πολλά δεν πήγαν καλά στη ζωή και στα σχέδιά μας, έτσι κι εδώ είχαμε μια παράπλευρη απώλεια. Απώλεια; Τελικά όχι και τόσο μιας και ο ιθύνων νους της μπάντας αποφάσισε να κυκλοφορήσει τα εσώψυχά του για πρώτη φορά ως Sakis Tolis. Και γιατί δεν το έπραξε ως Rotting Christ; Καλύτερα να ρωτήσουμε τον ίδιο μιας και θα το γνωρίζει από πρώτο χέρι.

Εκείνο που έχει σημασία, τη σπουδαιότερη αν θες, είναι αν αυτό εδώ το EP έχει νόημα ύπαρξης. Ανυπολόγιστο για μένα. Το έχω ξαναγράψει και θα το λέω σε κάθε ευκαιρία: Ο Σάκης Τόλης είναι από τους σημαντικότερους συνθέτες της ελληνικής μουσικής. Όλων των εποχών. Είναι ο εγχώριός μου James Hetfield, που σημαίνει πως και παπαριά να γράψει, εγώ θα κάτσω και θα την ακούσω. Το πώς θα αντιδράσω μετά είναι αλλουνού ευαγγέλιο.

Το "Among The Fires Of Hell" το άκουσα αμέτρητες φορές. Δεν υπήρχε διαφορετική περίπτωση. Το γιατί ίσως έχει μια κάποια σημασία. Ίσως επειδή έκανα εξαιτίας του ένα ταξίδι στο παρελθόν, στη σκοτεινή περίοδο των Rotting Christ. Εκεί στα 1996-1999 όπου οι μαύρες κι άραχνες μελωδίες τους άγγιξαν τόσο την τελειότητα όσο και τις ευαίσθητες χορδές πολλών μας. Εδώ δεν υπάρχουν τα πολεμοχαρή riffs της ψυχικής ανάτασης που συναντάμε συχνά στους τελευταίους δίσκους της μπάντας.

Όχι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ανάγκη ενός ανθρώπου, ενός καλλιτέχνη να εκφραστεί σε μια περίοδο που ήταν, όπως όλοι μας, αναγκαστικά κλεισμένος μέσα. Τα καλά της πανδημίας; Όπως το δει κανείς. Αν δεν υπήρχε το lockdown πιθανώς να μην ακούγαμε το δίσκο αυτό. Όπως πιθανώς να μην τραβάγαμε την καταθλιψάρα του ο καθένας μας. Some You Win, Some You Lose. Στην πρώτη καραντίνα πάντως τα πέρασα ζάχαρη. Στη δεύτερη ζορίστηκα η αλήθεια είναι. Ε, τότε θα ήταν που το "Among the Fires of Hell" θα αποτελούσε το καλύτερο γιατρικό.

Θα ήταν η συντροφιά που μου έλειπε. Η επικοινωνία. Θα τα έλεγα μαζί με τον Σάκη εν αγνοία του. Θα μου έκανε παρέα με την "A Dead Poem" αισθητική του και θα τραγουδάγαμε μαζί το "My Salvation" την ώρα που στο ομώνυμο τραγούδι θα επιδιδόμουν σε ασταμάτητο air guitar. Θα υπήρχε μια εκτόνωση που θα απορροφούσε τους ψυχολογικούς κραδασμούς. Κι εκείνη η εισαγωγή του "Ad Astra" θα μοίραζε απλόχερα χαμόγελα μιας πρόσκαιρης χαράς. Πρόσκαιρης είπα;

Τελικά όχι. Γιατί ακόμα και τώρα που έχει καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, το χαμόγελο παραμένει. Χαμόγελο για το άρτια ηχητικό αποτέλεσμα; Μα αυτό ήταν δεδομένο με την προϊστορία που κουβαλάει ο καλλιτέχνης. Χαμόγελο, που αποφάσισε να το διανείμει με χαμηλό κόστος μέσω του Metal Hammer περιοδικού; Εννοείται. Χαμόγελο για το νοσταλγικό χαρακτήρα του δίσκου; Ναι αμέ, γιατί όχι; Πλατύ χαμόγελο γιατί τώρα έχω καβάτζα για την επόμενη δύσκολη στιγμή; Σαφέστατα. Όπως λέει άλλωστε κι ο ποιητής, τα ωραιότερα άνθη φυτρώνουν στο βούρκο του ανθρώπινου πόνου. Το ότι δεν τον εύχομαι παρόλο που θα αποκόμιζα το βέλτιστο για την ψυχική μου ισορροπία, είπαμε... είναι αλλουνού ευαγγέλιο.