Μοιραζόμενος τις απόψεις του μέσω του Rocking.gr, προσπαθεί να ισορροπήσει στην λεπτή γραμμή μεταξύ υποκειμενικού οπαδισμού και αντικειμενικής οπτικής περί μουσικής. Καθώς κινείται ηχητικά σε μια περιοχή...

Θυμάμαι την έκπληξη μεγατόνων που είχα νιώσει, ακούγοντας το ντεμπούτο των Saber πίσω στο 2021. Πραγματικά, το “Without Warning” υπήρξε όνομα και πράγμα, αφού ήρθε χωρίς προειδοποίηση, προσφέροντας ένα heavy metal αλήτικο κι επικίνδυνο, με τρομερή ενέργεια και προσωπικότητα, παρά τις έντονες αναφορές σε θρυλικά ονόματα των ‘80s. Τέσσερα χρόνια αργότερα, οι Αμερικάνοι επιστρέφουν με τη sophomore κυκλοφορία τους, έχοντας υπογράψει στο εγχώριο παράρτημα της RPM, και κρατώντας αληθινή την προσέγγιση “all killer - no filler” με οκτώ κομμάτια σε λιγότερο από 30 λεπτά μουσικής διάρκειας.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση, ερχόμενος αντιμέτωπος με το υλικό του “Lost In Flames”, είναι η προσέγγιση της μπάντας στην έννοια της «ωριμότητας». Ναι, σε καθαρά τεχνοκρατικό επίπεδο τα πάντα στο νέο άλμπουμ μοιάζουν αναβαθμισμένα συγκριτικά με το ντεμπούτο. Καλύτερη παραγωγή, καλύτερος διαμοιρασμός γρήγορων και mid – tempo στιγμών, σοβαρότερο layout, αλλά και ύπαρξη μιας μεγαλύτερης εταιρείας πλέον που θα υποστηρίζει τα μελλούμενα του σχήματος, οι Saber φαίνεται να έχουν πραγματοποιήσει ένα step up στην ύπαρξη τους σαν μπάντα.
Εκεί που το πράγμα υστερεί, συγκριτικά, είναι οι συνθέσεις. Το “Without Warning” υπήρξε συγκλονιστικό για αυτό που ήταν, μια μολότοφ heavy metal ενέργειας κατευθείαν από τα ‘80s. Η τραγουδοποιία, άχαστη αλλά και ξέγνοιαστη και οι κιθάρες παντού να οργώνουν όσα δεν είχε ισοπεδώσει ήδη η τσιρίδα του Steven Villa. Εδώ, τα υλικά είναι τα ίδια, τα ιδιαίτερα γνωρίσματα υπάρχουν ευδιάκριτα, αλλά η μπάντα αφήνει μια αίσθηση σαν να προσπαθεί να χαλιναγωγήσει την πηγαία ορμή της για χάρη του πιο ορθού και στρωτού songwriting.
Παρόλα αυτά, οι Saber παραμένουν ικανότατοι σε αυτό που κάνουν, ενώ και η εσωτερική μεταγραφή του Jesus Delgado από τις κιθάρες στα τύμπανα φαίνεται να βοηθάει τη συνολική οικονομία της μπάντας. Ο Antonio Pettinato, δε, ως νέο μέλος του κιθαριστικού διδύμου συνέβαλε στη συνοχή του ήχου τους, ενώ προσέφερε κι αρκετά εντυπωσιακά solo μέσα στη ροή του δίσκου, σε ένα ύφος αρκετά πιο καθαρό και flashy από τον προκάτοχο του.
Δεν ξέρω, νιώθω πως ο δίσκος θα αποδειχθεί grower μελλοντικά, αλλά αυτήν τη στιγμή μου αφήνει την αίσθηση μιας ανεκπλήρωτης – ακόμη – προφητείας. Οι Saber επέστρεψαν και φαίνεται πως θα παραμείνουν στις επάλξεις, τιμώντας τις ’80 heavy ρίζες τους κι έχοντας έντονη την προσωπική τους σφραγίδα. Για το κάτι παραπάνω, ωστόσο, θα περιμένουμε σε μελλοντικά τους πονήματα, αφού επί του παρόντος, περνούν κάτω από τον πήχη προσδοκιών που οι ίδιοι έθεσαν άμεσα τόσο ψηλά.