Rage

Σαραντάρισαν οι πολυαγαπημένοι Γερμανοί και σκέφτηκαν να το γιορτάσουν δεόντως, με grande τρόπο, παρέα με τα ρίσκα μιας τέτοιας προσπάθειας. Διπλός δίσκος (εξ ορισμού ρίσκο), είκοσι μία συνθέσεις και η πρό(σ)κληση από την μπάντα απαιτεί συγκέντρωση και χρόνο ώστε να χωνέψουμε ιδέες, απόδοση και εκτέλεση. Η αλήθεια είναι πάντως πως έχω σχεδόν τυφλή εμπιστοσύνη στον Peavy, ειδικά με την κυκλοφορία του Resurrection Day, το οποίο με εξέπληξε θετικότατα.

Φαντάζομαι πως η γενική ιδέα υπήρξε η ένωση των κυρίαρχων δύο όψεων της μπάντας, η ξεκάθαρη heavy και η έτερη όπου συνδράμουν τα συμφωνικά στοιχεία, εποχών Lingua Mortis & Συμφωνικής της Πράγας. Afterlife ονομάζεται η πρώτη και Lifelines η δεύτερη και η απορία - μπέρδεμά μου παραμένει ως είχε εξ αρχής: να το αντιμετωπίσω ως ενιαία κυκλοφορία ή ως δύο ανεξάρτητες; Κλίνω προς το δεύτερο ή μπορεί και όχι. Α ρε Peavy, μεγάλη η χάρη σου.

Δεδομένα, ο χαρακτήρας των Rage απλώνεται απ’ άκρη εις άκρη στα σχεδόν ογδόντα έξι λεπτά της δικαιολογημένης μεγαλομανίας τους. Είτε heavy, είτε thrashy, είτε με μπαλάντα και με δόσεις μοντέρνου metal, η σαραντάχρονη πορεία τους καλύπτεται στο έπακρο. Μπάντα για όλα τα γούστα στο heavy/power metal, που εν προκειμένω λάμπει μέσω της εμβληματικής φωνής του αρχηγού της και της αψεγάδιαστης σχεδόν παραγωγής.

Σκέφτηκα θα είχε πλάκα μία ανά τραγούδι παρουσίαση, αλλά η σκέψη με κούρασε πριν καν πάρει την πλήρη της μορφή, παρέμεινε δε ως μία ομιχλώδης στιγμή στο μυαλό μου, λες και ήθελα το κακό μου. Το δυστοπικό sci fi εξώφυλλο (να’ναι άραγε ο Soundchaser;) προδιαθέτει και για ανάλογου ύφους ιστορίες. Οικολογικές ανησυχίες, εσχατολογικά σενάρια, παρέα με την ελπίδα πως το ανθρώπινο είδος θα συνετιστεί πριν να ‘ναι αργά, συνθέτουν εκ νέου τη στιχουργία των Γερμανών. Πάντως, με τον στίχο “one world, too many people” ο συνειρμός με το clap your fingers του Θάνου, υπήρξε αναπόφευκτος, χα.

Σε περίπτωση που κάποιος πίστευε πως το συμφωνικό μέρος θα υπολειπόταν του Afterlife έντασης και δύναμης, δηλώνω ξεκάθαρα πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ίσως να ονόμαζα το Lifelines περισσότερο συναισθηματικό, απόρροια κυρίως του πιάνου, η δυναμική του πάντως δεν αμφισβητείται για κανέναν λόγο. Αντιλαμβάνομαι τελικά πως πρόκειται για μια κυκλοφορία - σύνοψη καριέρας, με εορταστικό χαρακτήρα, οπότε μπαίνω σε τέτοια διάθεση και δε σκοπεύω να χαλάσω το πάρτυ. Άσε που δε συντρέχει λόγος για κάτι τέτοιο.

Φροντίζουν οι ίδιες οι συνθέσεις το κέφι να διατηρηθεί αμείωτο, ακόμα και αν εμφανιστεί το skip σποραδικά. Το ζύγι γέρνει ξεκάθαρα προς τον εορτασμό μιας σαραντάχρονης καριέρας, για μια μπάντα που μεγαλώσαμε μαζί της και φέρει σφραγίδα ποιότητας, ικανής να συγκινεί ακόμα και τώρα. Οι Rage με το Afterlifelines κάνουν πρωτίστως ένα δώρο στον εαυτό τους και δευτερευόντως στο πιστό κοινό τους.

Bandcamp