Propagandhi

Είναι οι Propagandhi το καλύτερο punk σχήμα όλων των εποχών; Μήπως είναι το σημαντικότερο των τελευταίων 35 ετών; Έχουν σημασία τέτοιες ερωτήσεις; Μάλλον όχι, άσε που αποπροσανατολίζουν από την ουσία. Ποιά είναι αυτή κατά τη γνώμη μου; Το πώς προσεγγίζουμε τα τοτέμ μας, θαρρώ. Οι Καναδοί tech-thrash/punk τιτάνες, με την στάση, τις πράξεις, τη δισκογραφία, και το καθετί της καλλιτεχνικής και άρα και πολιτικής τους υπόστασης, έχουν αναχθεί, δικαίως ξεκάθαρα, σε μια από τις κρισιμότερες, πιο αιχμηρές και διαπεραστικές φωνές που διαθέτει η punk αντικουλτούρα και η κιθαριστική μουσική γενικότερα.

Η, επί οκτώ χρόνια, δισκογραφική απουσία των Propagandhi, έπειτα από το άκρως ποιοτικό "Victory Lap", λαμβάνει τέλος αυτές τις ημέρες, χάρη στην άφιξη του "At Peace". Τι έχει λοιπόν να πει σήμερα, αυτή η τετράδα που δεν έχει ήδη ειπωθεί, μουσικά και στιχουργικά, και, για να γίνω πιο θρασύς, γιατί συνηθίζει να αντηχεί εντονότερα η φωνή ενός βετεράνου έναντι ενός νεότερου σχήματος που διαμορφώνει πιθανώς και τις εξελίξεις εκεί όπου έχουν αξία; Πώς οφείλουμε να προσεγγίσουμε το "At Peace", παλιοί γνώριμοι αλλά και νεοεισελθέντες εις τον κύκλο του πυρός; Ας επιχειρηθεί μια ταξινόμηση του χάους πάντα υπό το όποιο προσωπικό πρίσμα.

Η χρυσή, πιθανώς, τομή, της μοναδικής περίπτωσης των Propagandhi, είναι η ικανότητά τους να διαφοροποιούν ελαφρώς, κάθε φορά τον χειμαρρώδη και απαιτητικό τους ήχο, ενώ παραμένουν στιχουργικά οξυδερκείς, παρουσιάζοντας μια διαρκή, ολιστική ελευθεριακή αντιπρόταση. Από αυτή την άποψη, καθαρά κριτικά, το "At Peace" είναι ένα γνήσιο άλμπουμ των Propagandhi, τέκνο της εμπνευσμένης μήτρας που μας έχει δωρίσει επτά ασυναγώνιστα άλμπουμ στο παρελθόν. Το συγκρότημα, συνειδητοποιεί τις επιταγές της δημιουργικής του ύπαρξης έπειτα από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, εμβαθύνει στο mid-tempo, ακονίζει τα μελωδικά του περάσματα στις αδάμαστες κιθάρες του, σε μια παράλληλη γραμμή με την μέση, και μεστή, περίοδο των ηρώων τους Voivod, δίνει βάση περισσότερο στα hard rock σόλο και τις εγκεφαλικές μπασογραμμές.

"Can't go wrong, the praising of tyrants
Follow along, the story's in the works
You thought that you'd be watching from the side"

Η punk φωτιά των Propagandhi που έχει φωτίσει εκατομμύρια σκέψεις ανά τον κόσμο, παραμένει εδώ. Οι υψηλές ταχύτητες δεν χάθηκαν στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης «ωρίμανσης», δεν γίνονται όμως και σημαία μιας επιτηδευμένης «ηχηρής επιστροφής», απλώς και μόνο για να ικανοποιήσει κάποιο προκατειλημμένο θυμικό στην εποχή της ελάχιστης συγκέντρωσης. Το "At Peace" αντιθέτως, αντλεί από αυτή την ηχητική προσέγγιση για να μετατρέψει σε τραγούδια τους κοινωνικοπολιτικούς και υπαρξιακούς προβληματισμούς των δημιουργών του. Οι Propagandhi, στην οκταετία που μεσολάβησε, δεν έστρεψαν το κεφάλι μακριά από την παγκόσμια πολιτική συνθήκη, ή την έκρυθμη καθημερινότητα των βορειοαμερικανικών κοινωνιών.

Είναι γεγονός πως ο ενθουσιασμός και η ελπίδα της ανατροπής των εποχών της νιότης δεν ηχούν εκκωφαντικά πλέον. Η πίκρα, οι αποτυχίες και οι αποστάσεις, η κούραση, έχουν αφήσει τα σημάδια τους στο χρόνο και στην μουσική του "At Peace". Οι Propagandhi όμως δεν μεγάλωσαν και αναθεώρησαν, δεν έγιναν θιασώτες κάποιου κυνικού real politik. Η μεστότητα που αντανακλάται στα 48 λεπτά του "At Peace", είναι απόρροια της πρόθεσης της μπάντας να μιλήσει μόνο για όσα έχει να πει, κυρίως επειδή έχει κάτι να πει. Και κάπως έτσι, απαντώντας στα ερωτήματα της εισαγωγής, το "At Peace" εξελίσσεται σε μια από τις πιο ουσιώδεις προσθήκες, δεδομένης της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, στη δισκογραφία των Καναδών.

Ακολουθώντας το νήμα της ύστερης περιόδου της δισκογραφίας τους, οι Propagandhi, ενισχύουν πτυχές της για να διαμορφώσουν την ταυτότητα του νέου τους δίσκου. Η προσέγγιση του προ εικοσαετίας "Potemkin City Limits" και η βραδύκαυστη δομή του εκπληκτικού "Failed States", ενός εκ των καλύτερων άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας, η μελωδικότητα του "Supporting Caste" όλα ενυπάρχουν υπό το προαναφερθέν πρίσμα. Το ομότιτλο κομμάτι είναι κλασικοί Propagandhi στα καλύτερά τους, το ειρωνικό "Cat Guy" εκπροσωπεί ιδανικά την πιο mid-tempo προσέγγιση του συγκροτήματος, τα "No Longer Young", το φοβερό "Stargazing" με τα διακριτικά synths, το "Benito’s Earlier Work" με τους πανέξυπνους στίχους, ή το δυσθυμικό "God Of Avarice", ξεδιπλώνουν τον σύγχρονο κώδικα επικοινωνίας της μπάντας. Λίγο πριν το τέλος του, το άλμπουμ θα αποκαλύψει το γοητευτικό "Day By Day", μια από τις κορυφές του δίσκου, η οποία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στην απάθεια, έχοντας νωρίτερα ανεβάσει τις εντάσεις με την ταξική οργή του "Vampires Are Real".

"Nothing worth having comes without some kind of fight
Gotta kick at the darkness until it bleeds daylight"

Οι διαδοχικές ακροάσεις, αναμενόμενα θα φωτίσουν κάθε περίτεχνη λεπτομέρεια στην ενορχήστρωση, θα ξεκλειδώσουν τη σύνδεση των στίχων με την εκφορά τους στα φωνητικά. Εν πολλοίς, οι Propagandhi ενισχύουν την κρισιμότητα των στίχων τους στην πολύπλευρη μάχη τους ενάντια στην παραίτηση, την ανοχή στον εκφασισμό μιας ερημωμένης κοινωνίας, τον κυνισμό, την απάθεια του νεοφιλελεύθερου ατομικισμού και την απελπισία που υποσκάπτει ο φόβος για κοινωνική αλλαγή, με μια αντίστοιχη μουσική δραματουργία. Γίνονται για ακόμη μια φορά, μια φωνή στεντόρεια, διαυγής, που δεν αποφεύγει την ειλικρίνεια.

Οι Propagandhi δεν κρύφτηκαν πίσω από το «μύθο» τους, ούτε εμφανίζονται ως οι δικαιωμένοι προφήτες του παρελθόντος, ενοχλημένοι από την εξέλιξη των πραγμάτων, υπεράνω κριτικής. Το "At Peace" τους έχει βρει πρώτα σε εσωτερική γαλήνη με τον ψυχισμό τους, και ηχεί ως, εν τέλει, όφειλε, ενσωματώνοντας τα όποια ανεξίτηλα χαρακτηριστικά, την ξεροκεφαλιά των δημιουργών του, την προσωπικότητά τους. Οι Propagandhi λοιπόν, επέστρεψαν, επιτέλους, και είναι συγκινητικοί. Σε αυτή την οκταετία, ο κόσμος καταστράφηκε και ανασυντέθηκε πολλές φορές, ζωές άλλαξαν, αφηγήματα καταρρίφθηκαν, προσωπεία διαλύθηκαν. Στον αντίποδα, κάποια πράγματα μένουν σταθερά. Ένα εξ’ αυτών, πως κάθε νέος δίσκος των Propagandhi, είναι ένας από τους κορυφαίους της χρονιάς του, ένα απαραίτητο άκουσμα, μια εξαιρετική εισαγωγή στον κόσμο τους.

"On our best days we reflect
Other times we disappear
I hope you can see yourself
Or pretty soon you're gonna have no one else"

Bandcamp
Spotify
Youtube