Possessed

Η δισκογραφική επιστροφή των Possessed μετά από 32 χρόνια και το "The Eyes Of Horror" είναι από τα πιο σημαντικά συμβάντα του μεταλλικού σύμπαντος για το τρέχον έτος. Ασχέτως μουσικών προτιμήσεων, ηλικίας ή οτιδήποτε άλλο θαρρώ ότι η κληρονομιά τους είναι γνωστή. Δυστυχώς τονίζεται σε λεπτομέρειες όπως η πατρότητα του death metal ονόματος με συνεπακόλουθα κλισέ σαν «οι death metal νονοί» και χάνεται πολλάκις η ουσία της μουσικής τους. Και η μεγάλη επιρροή που δημιούργησε σε πολλούς. Οι Possessed πέραν των άλλων έβγαλαν δύο εκπληκτικά άλμπουμ (ναι δύο), ένα δυνατό EP και προκάλεσαν απίστευτες αντιδράσεις στη σκηνή λόγω της ασύλληπτης βιαιότητας που εσώκλειαν τα τραγούδια τους μαζί με το σατανικό - διαβολικό περιτύλιγμα. Τραγούδια σαν το "Pentagram" φάνταζαν και φαντάζουν εξαιρετικά ακραία. Η παρανοϊκή δομή, τα αλλόκοτα κιθαριστικά θέματα όπως και η αβυσσαλέα φωνή του Becerra λειτούργησαν σαν σκοτεινός φάρος έμπνευσης για σχήματα που αργότερα θα σφράγιζαν το πώς ακούγεται το νέο ιδίωμα, εν ονόματι death metal.

Η οριστική διάλυση τους εκεί στις αρχές των '90s μαζί με τον τραυματισμό του Jeff Becerra σε μια ληστεία που είχε σαν αποτέλεσμα την καθήλωση του σε αναπηρικό καρότσι προξένησε την ελαχιστοποίηση όποιων πιθανοτήτων για μία επαναδραστηριοποίηση των Αμερικάνων. Ευτυχώς μια διασκευή του "The Exorcist" από τους Sadistic Intent τους έφερε σε επαφή με τον Jeff για μια guest εμφάνιση και αυτό αργότερα είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση στο Wacken Open Air το 2007. Υπήρχαν κάποιες γκρίνιες για το αν είναι σωστό να φέρει το όνομα Possessed ένα group όπου από το παλιό line-up ήταν μόνο ο Becerra αλλά η εμφάνιση ήταν πειστικότατη και ειλικρινά εφόσον τα υπόλοιπα μέλη ούτε θέλανε ούτε είχανε πρόβλημα με τα νομικά η πλαισίωση από τύπους σαν τους Sadistic Intent ήταν η ιδανική επιλογή.

Προφανώς πέρασε πολύς χρόνος από τότε, προσωπικά μετά από τον διακαή μου πόθο για ένα lp από τους Sadistic είχα και κάτι ανάλογο και για τους Possessed αλλά φαίνεται ότι τα αδέρφια Cortez είναι τσακωμένα με την έννοια του ολοκληρωμένου άλμπουμ. Παρόλα ταύτα ο αρχικός drummer Emilio Marquez έμεινε και μαζί με τον Robert Cardenas στο μπάσο και τους Daniel Gonzalez, Claudeous Creamer στις κιθάρες εδώ και αρκετά χρόνια υπηρετούν τον όνομα των Possessed. Υπό την καθοδήγηση του Becerra και έπειτα από αρκετά live (είχαμε την τύχη να τους δούμε και στη χώρα μας) με κάμποσο χρόνο δαπανημένο στη σύνθεση νέων τραγουδιών φτάνουμε στο "Revelations Of Oblivion".

Ειλικρινά με κομμένη την ανάσα έβαλα τον δίσκο. Έχουν επιστρέψει άπειρα group του παρελθόντος και η πλειοψηφία όχι μόνο δε καταφέρνει να «τιμήσει» την ιστορία τους αλλά πολλές φορές καταλήγουμε και σε ανέκδοτα. Και κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλη κηλίδα για τους Possessed. Σίγουρα δε θα άλλαζε το τι νιώθουμε για τα κλασσικά άλμπουμ τους αλλά πολλές φορές αισθάνεσαι ότι καλύτερα το παρελθόν να αναπαύεται με τις όποιες δάφνες του. Επαναλαμβάνω, δε μιλάμε για ένα απλό συγκρότημα. Αυτά που έχει βγάλει είναι απλησίαστα, είναι κειμήλια της μέταλ μουσικής. Συνυπολογίζοντας λοιπόν ότι μια σύγκριση με τα "Seven Churches" και "Beyond The Gates" δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να γίνει καταλήγουμε ότι το "Revelations Of Oblivion" άξιζε και με το παραπάνω να κυκλοφορήσει. Ναι, ο δίσκος είναι πολύ καλός και τιμάει το θεϊκό λογότυπο.

Ας αρχίσουμε με το πιο σημαντικό που είναι φυσικά το επίπεδο των συνθέσεων. Φαίνεται ότι ο άπλετος χρόνος που δόθηκε για τη δημιουργία τους επέδρασε θετικά στη ποιότητά τους. Μιλάμε για πάρα πολύ καλά τραγούδια, μπόλικα riff που σε ταρακουνούν και με αρκετά προσεγμένες δομές. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι σε κάθε λεπτομέρεια του ο δίσκος βγάζει ιδρώτα και μπόλικη δουλειά.

Το πιο θετικό είναι αναμφίβολα τα φωνητικά. Ο Becerra απλά λάμπει στο "Revelations Of Oblivion". Η χροιά του είναι λες και δεν έχει περάσει χρόνος από το 1985 ή 1986 ενώ το πάτημα σε κάποιες κιθαριστικές μελωδίες θυμίζει πολύ το "The Eyes Of Horror". Γενικότερα θα έλεγα ότι ο δίσκος αυτός κατά ένα 60 με 70% φέρνει σε αυτό το EP. Πολλές thrash στιγμές του λοξοκοιτούν προς τα κει ενώ σε διάσπαρτα σημεία θα βρείτε πράγματα που θα βαρέσουν καμπανάκια στη μνήμη μας. Αυτό μάλλον ήταν επιτηδευμένο για να μπει ο ακροατής στο κλίμα και προσφέρει θετικά στο δίσκο.

Εκτός όμως του Jeff όλοι οι υπόλοιποι πραγματικά δίνουν τα ρέστα τους. Ειδικά στα drums γίνεται μακελειό. Ο Marquez έχει ηχογραφήσει τη καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα με ένα γρήγορο, πωρωμένο και τσαμπουκαλίδικο παίξιμο. Τα γεμίσματά του είναι πολύ προσεγμένα ενώ ο ήχος στα tom φέρνει τα '80s πίσω. Παράλληλα και το μπάσο αλλά και οι κιθάρες αξίζουν προσοχής. Φερ' ειπείν τα solo. Όλα, μα όλα είναι προσεγμένα μέχρι τελευταίας κεραίας. Πχ, στο "Abandoned" εκεί που έχεις ήδη βομβαρδιστεί έρχεται άλλο ένα στο τέλος για να μη σου αφήσει ίχνος αναπνοής.

Μια ερώτηση προφανής βέβαια θα ήταν, μα καλά ρε μεγάλε τόσο super είναι αυτός ο δίσκος; Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω κάτι αρνητικό. Πέραν του ήχου, όπου τα πιατίνια θα μπορούσαν να ηχούσαν πιο φυσικά - μάλιστα κάποια σημεία θα απογειωνόντουσαν έτσι - ο δίσκος σε απορροφάει. Μάλιστα εκεί που φτάνεις στη μέση έρχονται τραγούδια σαν τα "Omen" ή "Ritual" όπου αναρωτιέσαι πόση έμπνευση είχαν όταν τα ετοίμαζαν. Προσθέστε και το εξώφυλλο που θα σαν κολλήσει για ώρες και έχετε ένα από τους πιο καυτούς δίσκους για φέτος. Α και κάτι τελευταίο, τι απίστευτο λογότυπο έχει αυτό το συγκρότημα ρε γαμώτο...