Planet Of Zeus

Δε μας είχαν συνηθίσει οι Planet Of Zeus σε τόσο μεγάλα δισκογραφικά κενά. Όλες οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους απείχαν μεταξύ τους δύο με τρία χρόνια το πολύ, ενώ τώρα φτάσαμε αισίως στα πέντε. Η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις έχω πάντα την περιέργεια να δω πόσο έχει αλλάξει ο ήχος στη νέα τους δουλειά, γιατί με πέντε χρόνια απόσταση οι άνθρωποι που τον παράγουν σίγουρα θα έχουν αλλάξει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Έτσι ο νέος δίσκος των Planet ήταν από αυτούς που περίμενα να έρθουν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα αρκετά όταν εμφανίστηκε η ευκαιρία να τον ακούσω.

Το πρώτο μεγάλο ερώτημα λοιπόν ήταν τι κατεύθυνση έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν με το νέο άλμπουμ, ενώ το δεύτερο, πόσο καλά το κάνουν. Όσον αφορά το πρώτο να ξεκινήσω λέγοντας ότι μιλάμε για έναν πολύ διαφορετικό δίσκο από όλες τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας. Ίσως κανείς να έλεγε ότι αποτελεί τη φυσική εξέλιξη από το "Loyal To The Pack", αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολύ σημαντικές, δομικές διαφορες στην προσέγγιση της μουσικής τους στο "Afterlife". Το πρώτο σημείο έντονης διαφοροποίησης είναι ότι, με εξαίρεση το πρώτο κομμάτι "Baptized In His Death", λείπουν εντελώς τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά ριφ της μπάντας. Η λογική είναι τελείως διαφορετική αφού τα κομμάτια στηρίζονται σε πιο απλές ρυθμικές κιθάρες οι οποίες όμως εμπλουτίζονται από ωραίες lead φράσεις που χώνονται εμβόλιμες παντού διαμορφώνοντας έτσι τη ροή τους. Το δεύτερο βασικό συστατικό που έχει καινούργια προσέγγιση είναι ο τρόπος που τραγουδάει ο Μπάμπης. Δε λείπουν οι εναλλαγές ανάμεσα στα πιο ήρεμα και πιο έντονα φωνητικά, αλλά έχουν γίνει όλα πιο καθαρά. Οι φόρμες είναι πιο ροκ, με λίγο από mainstream αίσθηση, αλλά διατηρούν αρκετά στοιχεία της αναγνωρισιμότητας τους κυρίως λόγω της χροιάς. Πολύ καινούργιος είναι και ο ήχος του δίσκου, η παραγωγή του. Έχει γίνει ξεκάθαρα πολύ δουλειά εδώ με αποτέλεσμα, ειδικά το rhythm section, να ακούγεται πραγματικά εντυπωσιακό. Οι κιθάρες μου έφεραν στο μυαλό τον ήχο των Queens Of The Stone Age στο "Villains", ενώ τα φωνητικά ακούγονται πεντακάθαρα και με πρωτεύοντα ρόλο.

Όσον αφορά την ποιότητα του "Afterlife" μιλάμε για ένα από τα τρία καλύτερα άλμπουμ της μπάντας. Ξεκάθαρα φοβερό. Από το "Baptized In His Death", το πρώτο ξεσηκωτικό ριφ σε βάζει αμέσως στην ενέργεια του δίσκου που είναι πραγματικά σαρωτική. Το επόμενο "Step On, Skin Off" κινείται πιο κοντά στους Queens Of The Stone Age, με τους The Subways να κάνουν κι αυτοί ένα πέρασμα στο ρεφρέν. Πρόκειται για ένα πολύ ανεβαστικό και εντελώς συναυλιακό κομμάτι που ακούγεται καλύτερα στο αυτοκίνητο, με τίγκα την ένταση και ανοιχτά παράθυρα. Το "No Ordinary Life", που έχει ήδη κυκλοφορήσει, βγάζει vibes πιασάρικου Αμερικάνικου πανκ με γενναίες δόσεις από την uptempo ζωντάνια των Hellacopters. Κομματάρες όλα ως εδώ, στη συνέχεια όμως έρχονται τα ακόμα καλύτερα. "The Song You Misunderstand" (προσωπικό αγαπημένο) και "Let’s Call It Even", τραγούδια που παραπέμπουν στις καλύτερες εποχές των Monster Magnet αλλά με 90’s grunge υπόβαθρο. Γενικά είναι πολύ έντονη η επιρροή του Dave Grohl στο δίσκο, με αρκετούς τρόπους, όπως επίσης έντονη είναι κι αυτή του Josh Homme φυσικά. Το "Bad Milk" ακολουθεί φέρνοντας κι άλλα καινούργια στοιχεία αφού η ροή του παραπέμπει ακόμα και στους Muse ή τους Rival Sons, με μερικά από τα καλύτερα φωνητικά μάλιστα του δίσκου να βρίσκονται εδώ. Για να είμαι ειλικρινής, αν μου έλεγες ότι στο κομμάτι αυτό τραγουδάει ο μικρός αδερφός του Μπάμπη, θα το πίστευα εύκολα, τόσο φρέσκια είναι η προσέγγισή του. Με το "Letter To A Newborn" επιστρέφουν οι πιο έντονοι ρυθμοί, τίγκα στην rock ‘n roll αλητεία και με φοβερούς στίχους, αυτό το τραγούδι είναι για μπύρες. Προτελευταίο κομμάτι είναι το "The Vixen". Αν και πιο σκοτεινό, οριακά doom θα έλεγα, και με κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες μισοθαμένες επιρροές από Corey Taylor, είναι αυτό που με κέρδισε λιγότερο νομίζω. Το άλμπουμ κλείνει με το εξαιρετικό "State Of Non-Existence" που συνεχίζει στο βαρύ κλίμα του προηγούμενου προσθέτοντας όμως και Soundgarden στοιχεία στο μείγμα, όχι μόνο μουσικά αλλά και στιχουργικά. Το συναίσθημα που παράγει το κομμάτι αυτό, είτε στο ρεφρέν είτε στο τρομερό σόλο του, είναι από τα highlight του δίσκου και τον ανεβάζουν συνολικά επίπεδο.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, αν περιμένεις από τους Planet Of Zeus μια επιστροφή στον ήχο που τους καθιέρωσε μέχρι και το "Vigilante" δε θα τη βρεις εδώ. Αν όμως θες να ακούσεις φρέσκο και φοβερό hard rock που κατοικεί στο σήμερα, πατώντας στο legacy των ‘90s, γεμάτο ενέργεια και συναίσθημα, δε θα βρεις καλύτερη επιλογή στη φετινή δισκογραφία.