Parkway Drive

Αν πίσω στις εποχές του "Horizons" κάποιος έλεγε σε έναν μέσο οπαδό των Parkway Drive ότι δεκαπέντε χρόνια αργότερα το συγκρότημα θα έπαιζε πρώτο όνομα στα μεγαλύτερα μέταλ φεστιβάλ του κόσμου, η πιο πιθανή απάντηση θα ήταν αυθόρμητο γέλιο. Ίσως κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού βέβαια να υπήρχε κρυμμένο κι ένα «γιατί όχι». Γιατί μπορεί τα δείγματα γραφής να ήταν λίγα και η προσέγγιση να μην έφευγε πραγματικά από τα πλαίσια της metalcore σκηνής, αλλά οι βάσεις βρίσκονταν εκεί.

Η γραμμή ανάμεσα στον ήχο του τότε και του σήμερα δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να ακολουθήσει κανείς. Η οργή έχει αλλάξει υφή. Η νεανική τρέλα έχει δώσει τη θέση της σε ένα πιο ώριμο κέφι. Οι μελωδίες έχουν κάνει κάμποσα βήματα μπροστά. Η αλλαγή ήρθε δίσκο με το δίσκο. Το "Ground Zero" δεν θα στεκόταν ποτέ των ποτών στο ντεμπούτο. Θα μπορούσε όμως να ταιριάξει με σχετική ευκολία στο "Atlas". Με την ίδια λογική που κάποια από τα τραγούδια εκείνου του άλμπουμ κουβαλούσαν τη σκληράδα των πρώτων ημερών.

Με μία πρώτη ματιά στο "Darker Still", οι ισορροπίες γέρνουν προς την εμπορική πλευρά περισσότερο από ποτέ. Κοιτώντας πιο προσεκτικά, ο πυρήνας δεν έχει χαθεί πραγματικά. Οι ερμηνείες του Winston McCall παραμένουν σήμα κατατεθέν. Τα κιθαριστικά lead κολλάνε με τρομακτική ευκολία. Τα ξεσπάσματα περιμένουν στις γωνίες. Κομμάτια σαν τα "The Greatest Fear" και "Soul Bleach" μπορεί να μην είναι ό,τι πιο ακραίο κυκλοφορεί εκεί έξω, τσιτώνουν όμως αρκετά για να τρομάξουν κάθε ανυποψίαστο που περιμένει ραδιοφωνικά ρεφραίν.

Ακόμα κι όταν οι Αυστραλοί λοξοκοιτάζουν προς μεγαλύτερα ακροατήρια, το κάνουν με έναν τελείως δικό τους τρόπο. Δεν είχαν ποτέ τις poppy ανησυχίες των Bring Me The Horizon ή την αποδοχή από μουσικά και μη μέσα των Gojira. Δεν επιχειρούν κάτι διαφορετικό τώρα. Πιάνουν ακριβώς από εκεί που είχαν αφήσει με το "Reverence" και συνεχίζουν ακάθεκτοι, βάζοντας στην πορεία μία γερή υποψηφιότητα για πιο φιλόδοξη modern metal επιλογή της χρονιάς με το σφύριγμα, τα αρπίσματα και τα καθαρά φωνητικά του ομώνυμου.

Μετά από δύο δεκαετίες συνεχούς και συνεπούς παρουσίας, οι Parkway Drive έχουν κερδίσει επάξια τη θέση τους στην ελίτ του σύγχρονου heavy στερεώματος. Το πώς έφτασαν από το σπλιτ με τους αείμνηστους I Killed The Prom Queen στο να γεμίζουν αρένες, θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο μαθήματος. Το ότι στο νέο υλικό υπάρχουν στιγμές που θα παίρνουν κεφάλια στο φυσικό περιβάλλον της μπάντας (βλ. ζωντανά), ήταν εξαρχής δεδομένο. Το να έχει οποιοσδήποτε απαίτηση επιστροφής στις ρίζες, μοιάζει στην καλύτερη εκτός λογικής.