Papa Roach

Πάνε είκοσι συν δύο χρόνια από τότε που το hook του "Last Resort" τρύπωνε σε υποψιασμένα κι ανυποψίαστα μυαλά και το "Infest" στρογγυλοκαθόταν προκλητικά ανάμεσα στις πιο επιφανείς nu-metal κυκλοφορίες της εποχής. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει περίπου τα πάντα. Με έναν όχι ακριβώς παράξενο τρόπο, οι Papa Roach έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την ταυτότητα και τη θέση τους στο στερέωμα του σύγχρονου σκληρού ήχου, παρά τις σχεδόν αμέτρητες μεταμορφώσεις τους.

Σε αντίθεση με αρκετούς από τους συνοδοιπόρους τους, ο Jacoby Shaddix και η παρέα του όχι μόνο δεν φοβήθηκαν την αλλαγή, αλλά την αγκάλιασαν. Έβαλαν διαφορετικά χρώματα στην παλέτα τους. Ανοίχτηκαν όσο ελάχιστοι σε διαφορετικές προσεγγίσεις. Τα τραγούδια δεν έφυγαν ποτέ από τον πυρήνα του παιχνιδιού τους. Κι αν κάποιες φορές έμειναν σε ρηχά νερά συνολικά, οι στιγμές βρίσκονταν πάντα εκεί. Το "Who Do You Trust?" με τις εκλάμψεις ανάμεσα στις άνισες pop πινελιές είναι ενδεικτικό παράδειγμα.

Στο προφανές ερώτημα για το πού βρίσκεται το σχήμα στο εδώ και το τώρα, η απάντηση σκάει νωρίς. Το μπάσιμο του "Kill The Noise" κουβαλάει όλη την ένταση, το νεύρο και τον τσαμπουκά που θα περίμεναν ακόμα κι οι περαστικοί. Τα ρυθμικά είναι φτιαγμένα για κούνημα, το ρεφραίν για τραγούδι και το σπάσιμο για σανίδι. Γνωστή συνταγή, δοσμένη όμως τόσο σωστά που δε γίνεται να χάσει. Αν χρειάζεται συνέχεια, το γκρουβαριστό πέρασμα των Fever 333 στο "Swerve" έρχεται για να προσθέσει λίγη επιπλέον καλογυαλισμένη οργή.

Φτάνοντας στην ενδέκατη ολοκληρωμένη κυκλοφορία, και λαμβάνοντας υπόψη τις στροφές που έχει επιχειρήσει η μπάντα στο παρελθόν, η έκπληξη μοιάζει και είναι δύσκολη. Καθόλου παράλογα, στην ουσία του το αποτέλεσμα δεν ξεφεύγει από καθιερωμένα modern hard & heavy πλαίσια. Άμεσες δομές, ραδιοφωνικές μελωδίες, ταιριαστή παραγωγή, καλοστημένα τσιτώματα, συνειδητοποιημένη λογική, όλα είναι παρόντα. Την ίδια στιγμή, τα γυρίσματα του "Liar" και τα ισπανικά του ομώνυμου προσθέτουν μικρές νότες καλοδεχούμενης διαφορετικότητας στο πακέτο.

Με το "Ego Trip" οι Papa Roach κάνουν ένα βήμα προς το ύφος που τους καθιέρωσε δύο δεκαετίες πίσω, χωρίς να διαγράφουν την ενδιάμεση πορεία τους ή να επιχειρούν μία άγαρμπη επιστροφή στις ρίζες. Πέρα από τα όποια σκαμπανεβάσματα στο δεύτερο μισό, μετρημένα κι αναμενόμενα, το υλικό είναι γεμάτο όρεξη για νέες περιπέτειες, γουστόζικα κλεισίματα ματιού προς τα πίσω και κάμποσα αναπάντεχα highlights. Τα μισά χαμόγελα στο "No Apologies" και το χτύπημα του "I Surrender" λίγο πριν το σβήσιμο είναι απλά τα κερασάκια.