Monasterium

Το «ανάγνωσμα» του επικού doom διαθέτει πολλές ιδιαιτερότητες για τους πιστούς ακόλουθους του, καθώς οι μπάντες του ακολουθούν μια πομπώδη και μεγαλοπρεπή προσέγγιση by default, κατά τις διδαχές των μεγάλων (βλ. Candlemass, Solitude Aeturnus) του ιδιώματος. Έτσι, είναι πολύ εύκολο τα νέα σχήματα να αρκεστούν μονάχα στην αναπαραγωγή αυτών των χαρακτηριστικών του, έχοντας σχεδόν εξασφαλισμένο το ενδιαφέρον του μέσου ακροατή του είδους, χωρίς, όμως, να τολμούν το επόμενο βήμα. Η περίπτωση των Monasterium υπήρξε μία τέτοια, καθώς στα πρώτα δύο τους άλμπουμ οι Πολωνοί epic doomsters έδειξαν τις προοπτικές τους, καταφέρνοντας να αποδώσουν το δικό τους φόρο τιμής στα κλασικά έργα των ηρώων τους και να μπουν στην ίδια πρόταση με νεότερες εξαιρετικές περιπτώσεις του χώρου (βλ. Procession). Πλέον, στον τρίτο τους δίσκο, το παραπάνω δεν μοιάζει αρκετό, με το κουαρτέτο να οφείλει να κάνει το βήμα παραπάνω - όπως, άλλωστε και συμβαίνει, με τρόπο απολύτως πειστικό.

Στο "Cold Are The Graves", οι Monasterium δεν αλλάζουν ύφος, παραμένοντας προσκολλημένοι σε βαθμό λατρείας στο επικό doom. Αυτό που φαίνεται να αλλάζει, όμως, είναι η πίστη στις ικανότητες τους χωρίς την ανάγκη μιας ετεροαναφορικότητας, και η δημιουργία συνθέσεων συναισθηματικά συντριπτικών, που καθηλώνουν τον ακροατή στον επικολυρικό κόσμο τους. Ο όγκος και η δύναμη δηλώνουν το παρόν εξίσου με τις μελωδικές/λυρικές εκφάνσεις του υλικού τους, οι σωστές επιρροές είναι και πάλι παρούσες δίχως, όμως, πλέον να τραβούν εκείνες τα βλέμματα και ο Michał Strzelecki δείχνει πως έχει μεγαλώσει ερμηνευτικά με μια εικόνα του Messiah Marcolin στο προσκέφαλο του, χωρίς το φωνητικό χάρισμα του τελευταίου μεν, αλλά με το πάθος και τη στιβαρότητα που επιδεικνύει και ο Felipe Plaza (βλ. Procession, Scald, Capilla Ardiente), δε.

Χωρίς υπερβολές και βεβιασμένες χρονικές επεκτάσεις και με μια σαφώς εντονότερη heavy metal αύρα σε πολλά από τα τραγούδια τους, οι Πολωνοί ανοίγουν τη βεντάλια της θεματολογίας τους, καταπιανόμενοι άλλοτε με την Conan The Barbarian μυθολογία και άλλοτε με πιο Lovecraft-ιανά θέματα, προτού επιστρέψουν στον υμνικό, ρομαντικό πεσιμισμό που χαρακτηρίζει τις μπάντες του είδους στιχουργικά και μουσικά. Στα οκτώ τραγούδια του άλμπουμ δύσκολα βρίσκεις περιττή στιγμή (ίσως εκείνο το βασικό μπαλαντοειδές "Remembered" θα μπορούσε να λείπει, βέβαια), αντιθέτως το συναίσθημα και οι εμπνευσμένες στιγμές περισσεύουν, κάνοντας το "Cold Are The Graves" ένα απαραίτητο άκουσμα της φετινής classic metal εσοδείας.

Επιστρέφοντας, λοιπόν, στην - ομολογουμένως, αρκετά γραφική - φράση του υποτίτλου, σε μια χρονιά όπου οι Candlemass υπήρξαν ενεργοί δισκογραφικά με αρκετά αμφιλεγόμενα αποτελέσματα, οι Monasterium στέκονται περήφανα ως ένα από τα σχήματα που τους «βάζουν τα γυαλιά», ξεχωρίζοντας για όλους τους σωστούς λόγους και δίχως υπερβολές. Κι αν οι ράθυμοι, doom ρυθμοί μας υπήρξαν λιγότερο άμεσοι στο να τους παρουσιάσουν «στην ώρα τους», όπως τους αξίζει, το μέταλλο της μουσικής τους γραπώνει μεμιάς, χωρίς αμφιβολία.

YouTube