Mclusky

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, διανύουμε τις μέρες όπου η μεγάλη απώλεια του Steve Albini κλείνει ένα χρόνο. Κατά συνέπεια, οι σκέψεις για το παρόν και το παρελθόν του noise rock γίνονται περίπλοκες και ίσως, πολύτιμες. Στην προσπάθεια να συνταχθούν σε ένα κείμενο οργανωμένου λόγου, καταλήγω σε μερικές παρατηρήσεις που αφορούν σε μεγάλο βαθμό τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Για αρχή, παρατηρούμε πάρα πολλές νέες μπάντες να αναβιώνουν με έναν εξαιρετικό τρόπο τον ήχο, είτε με αυστηρή προσκόλληση στις περιχαρακώσεις του από το βαθύ underground μέχρι και σε μεγαλύτερα ονόματα, είτε με συχνά τη σύζευξη με άλλους ήχους όπως για παράδειγμα το νέο κύμα του post punk. Από την άλλη βέβαια, τα τελευταία χρόνια ζήσαμε και μερικές γιγαντιαίες επιστροφές τιτάνων του ιδιώματος. Θέλεις τους Jesus Lizard και τη δισκογραφική τους επιστροφή ή τον νέο και δυστυχώς τελευταίο δίσκο των Shellac, αυτά ήταν χτυπήματα που οι λάτρεις του είδους δεν περιμέναμε και μας ανταμείψανε με το παραπάνω.

Στο ίδιο μοτίβο, οι Mclusky μπορεί να έχουν λίγο καιρό που επανενώθηκαν, η πραγματικότητα όμως ενός ολοκαίνουριου δίσκου μετά από 21 κλεισμένα χρόνια ήταν δύσκολο να γίνει πιστευτή. Κι όμως, το “The World Is Still Here And So Are We” βρίσκεται μπροστά μας με όλη του την αίγλη, ενδεχομένως λαμπρότερη από αυτή που οι οπαδοί τους τολμήσαμε να πιστέψουμε. Από τον αυτοαναφορικό αλλά πλήρως συνειδητοποιημένο τίτλο, καταλαβαίνουμε πως οι Mclusky έχουν την ανάγκη να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Μια παρουσία σε έναν κόσμο που δεν τους έχει ανάγκη, μα που όσο εκείνοι δεν υπήρχαν, εκείνος συνέχισε. Παρ’ όλα αυτά, ξαναβρίσκονται εδώ και διδάσκουν κολλητική κιθάρα.

Μπορούν οι Mclusky να ακούγονται τόσο ενεργητικοί και νέοι όσο είκοσι χρόνια πριν; Μπορούν ταυτόχρονα να κυκλοφορήσουν έναν δίσκο εντελώς εντός της εποχής του; Γράφουν μερικούς από τους πιο έξυπνους στίχους στο rock; Είναι ανίκανοι να ντραπούν να θίξουν το οτιδήποτε; Σε όλα αυτά η απάντηση είναι ένα γιγαντιαίο ΝΑΙ. Το “The World Is Still Here And So Are We” είναι μισή ώρα αδυσώπητης noise rock μαγείας που αξιοποιεί το ιδίωμα σε όλο του το φάσμα. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει πουθενά ρεφρεν, το καθένα από τα δεκατρία ιδιαίτερα σύντομα κομμάτια του σου κολλά με ελάχιστες ακροάσεις, στις οποίες θα βρεθείς σε θέση να θες να επαναλάβεις ξανά και ξανά. Η γκρούβα του σε διαλύει και δημιουργεί την επιθυμία να το χορέψεις αδάμαστα με μπύρα στο χέρι.

Μια πρόγευση την πήραμε από το EP που κυκλοφόρησε το 2023, ωστόσο μάλλον κανείς δεν περίμενε πως κάθε κομμάτι εντός του “The World Is Still Here And So Are We” θα απηχούσε την ίδια τρέλα. Δύο από τα κομμάτια του EP κι άλλα δύο, δείχνουν το δρόμο ως προβοκατόρικα singles. Στην αρχή του δίσκου βρίσκουμε το ένα από αυτά, “Unpopular Parts Of A Pig”και το έλεος σταματά μετά από ακριβώς το πρώτο δευτερόλεπτο. Ο Andy Falkous θα ξεστομίσει μεγάλες αλήθειες με ειρωνεία: “Telling a story without saying I, is harder than it sounds but so is your life”. Τα “Ways Of Exploding Dickhead” και “People’s Person” μαρτυρούν πως το post-hardcore παρελθόν έχει μείνει για τα καλά στην ιστορία, μα παρ’ όλα αυτά οι Mclusky αφουγκράζονται το παρόν κι εντάσσουν τις τόσο όσο post punk επιρροές για να γκρουβάρουν. Το “Chekhov’s Guns” βασίζεται στο ρυθμικό του μέρος για να φτύσει μασημένη παράνοια.

Αχ και να σταματούσε η τρέλα εκεί. Ίσως το μεγάλο highlight του δίσκου να βρίσκεται στην απόλυτη κομματάρα “Autofocus On The Prime Directive”. Τα επίπεδα κολλητικότητας της συγκεκριμένης σύνθεσης, από την ερμηνεία στην κιθάρα κι έπειτα στη στιχομυθία κρουστών και μπάσου αποδεικνύουν γιατί οι Mclusky ήταν ένα από τα αγαπημένα κρυφά διαμάντια του παρελθόντος στον ήχο. Το πιο θορυβώδες σημείο του δίσκου με την αγαπημένη μου μπασογραμμή του Damien Sayell έρχεται στο πίσω μέρος του “The Battle Of Los Angelesa” (το τελευταίο “a” δεν είναι τυπογραφικό) και επιπλέον κέρδος του, ότι με το στίχο και την αντίστοιχη εκφορά “I would give anything to be that cigarette” φέρνει στο μυαλό συνειρμικά το “Let Me Be Your Cigarette” του τεράστιου Dax Riggs.

Ανά δύο περίπου λεπτά, οι απαλές αντιθέσεις του “The World Is Still Here And So Are We” διαγράφονται από κομμάτι σε κομμάτι με περίσσια μαεστρία. Το “Kafka-esque novelist Franz Kafka” είναι πανκ (στα ελληνικά) και δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο. Στον αντίποδα, η ήρεμη στιγμή του “Not All Steeplejacks” αλείφει μια μπλουζιά ως επίγευση που κολλά χωρίς να το περιμένεις. Οι alternative στιγμές των “Cops And Coppers” και “The Competent Horse Thief” παίζουν κλέφτες και αστυνόμους στα στενά της εφηβείας μας όταν πρωτοακούγαμε Mclusky και φανερώνουν άλλη μία πτυχή τους. Τα φωνητικά αλλά και αυτή τη φορά το προσκηνιακό μπάσο του “The Digger You Dip” σκαλίζουν μερικά από τα πιο μύχια στιχουργικά καμώματα του δίσκου. Για το κλείσιμο, το σχεδόν garage punk “Juan Party-System” προετοιμάζει το έδαφος για μια ερμηνεία που συμπληρώνει το προαναφερθέν “The Digger You Dip” εντός του καταληκτικού “I Hate The Polis”, σε ένα κρεσέντο αυτοπαράδοσης στην τρέλα που σου δημιουργεί η πικρή συνειδητοποίηση της κατάντιας του κόσμου που ζούμε.

Οι Mclusky είναι πάλι εδώ, και επιστρέφουν με ένα δίσκο που θα επαναπροσδιορίσει λαμβάνοντας την προσοχή που του αξίζει, το ιδίωμα που οι δημιουργοί του συνέβαλαν αισθητά στην παγίωση του ως ξεχωριστή σκηνή. Το “The World Is Still Here And So Are We” είναι ένα απόλυτο noise rock δημιούργημα στο σήμερα, προσβάσιμο μάλιστα λόγω της ηχητικής του ποικιλομορφίας από πληθώρα μουσικών ακροατών. Μην το αφήσετε να σας ξεφύγει.