Τα μπάσταρδα παιδιά των Manowar

-Follow "2022: All Those Footsteps" Spotify playlist-

Προ επτά ετών, η παρούσα στήλη που φέρει το όνομα Footnotes είχε καταπιαστεί με τα μπάσταρδα παιδιά των Bathory. Πρόκειται, δηλαδή, για μια αναφορά στην εκλεκτή και περήφανη εκείνη κάστα συγκροτημάτων που κρατάει το πνεύμα του Quorthon ζωντανό στις μεταμοντέρνες, σουρεαλιστικές εποχές που ζούμε. Μιλάμε για μια αισθητική που έχει τις ρίζες της σε θύμησες tape trading και ραφτών με πέλεκεις σε τζιν γιλέκα. Είχα κατά νου, καιρό τώρα, να δημοσιεύσω ένα δεύτερο μέρος εκείνου του άρθρου, ώστε να εμβαθύνω περισσότερο στους σύγχρονους πολεμιστές της επικής conspiracy theory, που, δεκαετίες μετά από ένα λυκόφως των θεών, δεν λέει να σβήσει.

Εν τέλει, συνειδητοποίησα πως είχα την πολυαναμενόμενη συναυλία των Manowar στον ορίζοντα, την -κατά τις μαρτυρίες- ισοπεδωτική εμφάνιση των Atlantean Kodex στο Up The Hammers νωπή και το "Battle Hymn" στα ηχεία του αυτοκινήτου μου να εξακολουθεί να ηχεί πηγαίο και τρανό και επίκαιρο όσο ποτέ. Αποφάσισα, λοιπόν, πως το timing ενδεχομένως να είναι σωστότερο για να αφιερώσω ένα άρθρο σε κάποια αγαπημένα συγκροτήματα που χρωστάνε το μυστικό του ατσαλιού τους στην κορυφαία επική μπάντα του πλανήτη. Έστω κι αν το βαρβαρικό μέταλλο των Manowar έχει ανά καιρούς αναμοχλευτεί με το μοντέρνο (τότε) lifestyle των γρήγορων μηχανών, των πέτσινων και του σχεδόν, θρησκευτικού/οπαδικού προσκολλήματος στο metal ως κοινωνική ομάδα μιας άλλης εποχής... Στο μυαλό μας (και στην καρδιά των παρακάτω συγκροτημάτων) οι εικόνες των Manowar προέρχονται πάντα από κόσμους του Robert E. Howard και του sword and sorcery παραπετάσματος. Μια αναδρομή στις μουσικές τους είναι πάντα ευπρόσδεκτη και γεμάτη συγκινήσεις.

Μπορεί να ξεκινάει με Savatage-ικές κραυγές, ωστόσο το τρομερό ντεμπούτο των Τεξανών Eternal Champion (2016) λατρεύει πάνω απ’ όλο το '80s τους Manowar και αυτό είναι καταφανές ήδη από το τρομερό εξώφυλλο του Adam Burke, στα χνάρια των "Kings Of Metal" και "Triumph Of Steel". Για το δεύτερο - και τελευταίο μέχρι σήμερα - άλμπουμ τους, κατάφεραν να επιστρατεύσουν τον ίδιο τον θρυλικό Ken Kelly για το εξώφυλλο, το όνομα του οποίου είναι συνώνυμο του έπους των Manowar - και ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν λίγες εβδομάδες. Μουσικά και στιχουργικά, οι Eternal Champion στοχεύουν στο ανώθευτο ατσάλι, με τη διαφορά ότι ο Jason Tarpey στη φωνή ξεφεύγει από τις θεατρικές ερμηνείες του Adams, δίνοντας πιο άμεσες και κοφτές ερμηνείες, εξιστορώντας μέσα στη γενικότερη μελωδική ανάταση των συνθέσεων περιπέτειες για παγωμένα ξίφη και αρχαίους τρόμους…

Η χώρα του Keep It True Festival (Γερμανία) δεν θα μπορούσε να μην έχει στις τάξεις της ένα από τα σημαντικότερα νέα ονόματα της επικής metal σκηνής.Οι Atlantean Kodex έκαναν ντόρο ήδη από το εξαιρετικό EP τους, το "The Pnakotic Demos" του 2007. Εν έτει 2022, η πορεία τους είναι σταθερά ανοδική, με το τελευταίο τους full-length να είναι τόσο η πιο μεγαλεπήβολη όσο και η κορυφαία τους στιγμή. Βυθισμένοι στις διδαχές των Manowar όσο ελάχιστοι, δείχνουν να συμμερίζονται μέχρι και τη στιχουργική εμμονή σε συγκεκριμένες φράσεις/αναφορές όπως τα είδωλά τους. Στηρίζονται λιγότερο στο groove και τη ροκιά απ' ό,τι άλλες μπάντες αυτού του αφιερώματος. Δεν τους ενδιαφέρει το κοπάνημα, μα οι επιβλητικές, επικές συνθέσεις με κινηματογραφικές, γλαφυρές αναπαραστάσεις αυτοκρατοριών που πέφτουν, θρησκευτικών σκευωριών και μυθολογικών τεχνουργημάτων.

Σε κάθε τρουμεταλλικό © αφιέρωμα, δεν γίνεται να μην έχει εξέχουσα θέση η νότια γωνία της Ευρώπης που ονομάζεται Ελλάδα και όπου όλο αυτό το συνάφι έχει ένα σημαντικό και τρομερά πιστο ακροατήριο. Υπεράνω όλων της σκηνής, αν με ρωτήσετε, στέκονται οι Battleroar. Ξεκίνησαν δίχως να μας αφήνουν τρομερές υποσχέσεις, με τα δύο πρώτα άλμπουμ τους να είναι απλώς καλά. Έπρεπε να έρθει το "To Death And Beyond" και αμέσως μετά το τρομερό έπος "Blood Of Legends" του 2014 για να κατακτήσουν τις δικές τους κορυφές, στις οποίες το βιολί έβαλε το σημαντικό λιθαράκι του. Παρά τις αρκετές αλλαγές τραγουδιστή, η χαρακτηριστική τους ταυτότητα ξεχωρίζει πάντα.

Εδώ κλέβουμε λιγάκι, καθώς οι συγκλονιστικοί Ιταλοί Doomsword λογίζονται και ως παιδιά των Bathory. Με τη διαφορά ότι, ενώ οι Doomsword του αιματοβαμμένου "Let Battle Commence" έχουν το σκοτάδι των Bathory, οι Doomsword του "My Name Will Live On", φερ’ ειπείν, προτάσσουν πάνω απ’ όλα την ηρωική ανάταση των Manowar. Όταν το κάνουν, αυτή η επιρροή δείχνει ανεξίτηλη στο πετσί τους, μιλώντας για τους καιρούς των Υψηλών Περιπετειών. Όταν ο Deathmaster τραγουδάει We are the Riders of Doom/One fate: Sword and Shield δεν θέτονται περαιτέρω ερωτήματα.

Αν και είναι ξεκάθαρο για όσους ξέρουν την πορεία των Grand Magus, ας το δηλώσουμε κιόλας: Σε αυτό το αφιέρωμα τοποθετούμε αυστηρά το δεύτερο μέρος της καριέρας των Grand Magus, όταν και απέταξαν τις stoner/doom επιρροές τους για να αφιερωθούν στο '80s metal που τόσο λατρεύουν. Κατάφεραν, σε αυτήν τη δική τους αναβίωση που κυριαρχείται από το γρέζι του JB, να αποτελέσουν σημείο αναφοράς όχι μόνο για το νεο-μεταλλικό κύμα της Σουηδίας, αλλά παγκοσμίως. Τελευταία, μοιάζουν λίγο εγκλωβισμένοι σε αυτήν τους την επιλογή, μα δίσκοι όπως το "Hammer Of The North" του 2010 είναι παντοτινά διαμάντια.

Αφού το όνομα Ostrogoth ήταν πιασμένο από τους καλτ Φλαμανδούς heavy metallers των '80s, η παρέα από το Salt Lake City δεν είχε άλλη επιλογή παρά να διαλέξει το εναπομείναν γερμανικό φύλλο των Βισιγότθων. Στο ντεμπούτο τους το 2015, οι Visigoth έκαναν θόρυβο με το μπάσιμό τους στις τάξεις του επικού ήχου. Ωστόσο, ήταν στο δεύτερο άλμπουμ τους, "Conqueror’s Oath", όπου εμπλούτισαν τις '80s επιρροές τους και έδειξαν πόσο hammerforged είναι στην πραγματικότητα. Αναμένουμε να κατακτήσουν τον ήχο τα επόμενα χρόνια αν συνεχίσουν με αυτόν το ρυθμό, καθώς δεν εγκλωβίζονται σε cult κολλήματα και δεν διστάζουν να δείξουν προς τα έξω από τι πραγματικά είναι φτιαγμένοι.

Οι Καναδοί Gatekeeper αντλούν επιρροές από ολόκληρο το φάσμα του επικού heavy metal των '80s: Από Omen μέχρι Manilla Road, Cirith Ungol κ.ο.κ., τα ξέρετε, μην αρχίσουμε την αχρείαστη απαρίθμηση. Για κερασάκι στην τούρτα, έχουν και την ενέργεια του τρομερού US Power κινήματος της εποχής στο μεδούλι τους... Ωστόσο, όταν το πρώτο κομμάτι του πρώτου δίσκου σου ονομάζεται "Blade Of Cimmeria" και μπαίνει με τη συγκεκριμένη κιθαριστική δουλειά, τότε μπορείς να μπεις δίχως προβλήματα σε μια λίστα με τους κληρονόμους των Manowar - έστω και από την πίσω πόρτα. Τι κι αν έχουν μόνο ένα full-length (και 3 EP), ο μεταλλικός κόσμος αναμένει ήδη τη δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά με φοβερό ενδιαφέρον.

Ήταν αδιαπραγμάτευτο πως θα πρόσθετα ακόμα ένα εγχώριο όνομα σε αυτήν τη λίστα. Παρολίγο να ήταν οι Warrior Path, οι οποίοι τ’ ομολογώ θα ταίριαζαν περισσότερο υφολογικά. Ή οι Κύπριοι Solitary Sabred… Εν τέλει, υπέπεσα στο συναίσθημα και διάλεξα τους Αθηναίους Wrathblade. Αν και εμφανές το φάντασμα του μεγάλου Mark Shelton, οι Wrathblade καταφέρνουν να εκφέρουν τις ηρωικές μυθοπλασίες τους με μεγάλο μουσικό βάθος. Ένα βάθος που, συνήθως, εκλείπει από τους συνδαιτυμόνες τους, οι οποίοι επενδύουν περισσότερο στο συναίσθημα παρά στο πόσο ουσιαστικό είναι το κάθε riff και η κάθε μετάβαση. Οι Wrathblade εχουν το πάθος και τη βαρβατίλα, αλλά έχουν και μια κρυφή ευφυία που συναντάται περισσότερο στη στρατιά που ακολουθεί τους Slough Feg για μια πιο νοήμονα αναβίωση.

Όταν οι ίδιοι ορίζουν την περιγραφή τους (και τον αυτοσκοπό τους) ως "beyond the dungeons deep, Legendry has sought the secrets of steel", η θέση τους εδώ είναι κάτι παραπάνω από δικαιωματική. Η εξέλιξή τους από δίσκο σε δίσκο είναι θεαματική, με αποκορύφωμα το "The Wizard And The Tower Keep". Αντιπαραθέτοντας με όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ αυτής της λίστας, οι Legendry έχουν βαθιές '70s επιρροές, σαν αυτές που είχαν σποραδικά στα ξεκινήματά τους οι Manowar. Επιζητούν και την ανάλογη παραγωγή, που μοιάζει λάθος τεχνικά, μα βγάζει καλτίλα και τρομερή ζεστασιά. Αναμένουμε με πραγματική περιέργεια τι κορυφές μπορούν να φτάσουν στο εγγύς μέλλον.

Footnotes

♠ Ενώ βρισκόμαστε σε επικό κλίμα, προς Bathory μεριά περισσότερο, δεν μπορώ παρά να προτείνω σε όλους τη δισκάρα που έβγαλαν οι Ash of Ashes φέτος. Περισσότερα στην κριτική που θα δημοσιευθεί οσονούπω... Στανταράκι για τα καλύτερα της χρονιάς (μου).

♠ Σιγά-σιγά εδώ στο ρόκινγκ ετοιμάζουμε τις συλλογικές midyear λίστες μας. Το Footnotes είναι αρκετά ικανοποιημένο με τη φετινή εσοδεία. Στην κορυφή του βάζει ένα ύψιστο post-hardcore ευαγγέλιο με προοδευτική τρέλα και έπειτα κάτι γείτονες που καταφέρνουν να κάνουν το occult να μην ακούγεται γραφικό - μεγάλη μαγκιά.

♠ Ο υπογράφων δεν είναι και ο μεγαλύτερος πωρωμένος συναυλιοφάγος (πάντα προτιμούσα τις ακροάσεις στούντιο δίσκων στην ολότητά τους, με στίχους και πρέπουσες ανατριχίλες, παρά μια συναυλία)... Ωστόσο, θα ήταν μεγάλη αδικία να μην υπογραμμίσουμε το τρομερά θετικό αντίκτυπο που έχει η επιστροφή της συναυλιακής κανονικότητας σε όλους μας, ανεξαιρέτως. Δίχως αυτή, όλο ετούτο το μετα-COVID κλίμα θα ήταν λειψό. Το λάβαρο του φετινού καλοκαιριού, παρά τα σύννεφα θερμών επεισοδίων, θα είναι η αισιόδοξη εικόνα ενός stand μικροφώνου και ενός άδειου drumkit στο σανίδι. Που υπονοεί, ότι κάποιοι θα ανέβουν σύντομα εκεί. Χειροκροτήστε.

-Follow "2022: All Those Footsteps" Spotify playlist-

Playlists archive

"2021: All Those Footsteps"
"2020: All Those Footsteps"
"Black Metal: Winds of the Quarantine Days (2018-2020)"
"Fear the Name of Lodbroksson"