The Charlatans @ Fuzz Club, 13/05/11

Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να δω πολύ κόσμο την Παρασκευή το βράδυ στο Fuzz Club. Η οικονομική συγκυρία και το ότι οι Charlatans δεν απολαμβάνουν την αναγνώριση που είχαν στα '90s, και με μόνο σημείο αναφοράς να είναι παρουσία του "The Only One I Know" στο ραδιόφωνο και σε διαφημιστικά spots, με είχαν οδηγήσει στην παραπάνω υπόθεση. Τελικά, η κατάσταση δεν ήταν τόσο «τραγική» όσο την περίμενα, αλλά ούτε και ενθαρρυντική, καθώς ένας μισοάδειος συναυλιακός χώρος δε σε προδιαθέτει και θετικά για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Ήταν φανερό πως θα επρόκειτο για μια βραδιά «κομμένη και ραμμένη» για τους νοσταλγούς της σκηνής του "Madchester", αν κρίνω από το μέσο όρο ηλικίας.



Οι Charlatans έπιασαν το εμπορικό τους peak το 1997 με το άλμπουμ "Tellin' Stories" και μετά σταδιακά εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως δεν είχαν μια συνεπέστατη και αξιοπρεπή δισκογραφική παρουσία από τότε. Στην καριέρα τους ήρθαν αντιμέτωποι με το θάνατο του πληκτρά, Rob Collins, το 1996 αλλά και με την πρόσφατη σοβαρή περιπέτεια υγείας του drummer τους, Jon Brookes, που ευτυχώς είχε αίσιο τέλος και έτσι αυτός συνεχίζει να είναι μέλος του συγκροτήματος. Αξιοθαύμαστοι αν μη τι άλλο οι Charlatans που όταν η μόδα του Manchester άρχισε να σβήνει, αυτοί δε συμπαρασύρθηκαν και ακολούθησαν την αυτόνομη πορεία τους.



Όταν η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή του Fuzz, προς στιγμήν απορήσαμε αν όντως ο «πιτσιρικάς» πίσω από το μικρόφωνο είναι ο Tim Burgess. Τι και αν έχει πατήσει για τα καλά τα δεύτερα «-άντα», o Burgess μοιάζει ξεχασμένος από το χρόνο. Η εκκίνηση ήρθε με τα "Then" και το χαρακτηριστικής «Manchester-ικής» χροιάς "Weirdo". Μπορεί οι Charlatans, όπως προείπαμε, να έκαναν μεγαλύτερο ντόρο στη δεκαετία του '90, αλλά μας παρουσίασαν ένα setlist αρκετά ισορροπημένο, από σχεδόν όλα τα άλμπουμ και τις φάσεις της καριέρας τους.



Σε αυτό το πλαίσιο, το λυρικό "Your Pure Soul" από την πιο πρόσφατη δουλειά του συγκροτήματος διαδεχόταν το "North Country Boy" από το "Tellin' Stories" και το "Can't Get Out Of Bed" μας υπενθύμιζε πόσα ωραία pop (με την καλή έννοια της λέξης) κομμάτια έχει βγάλει «το μεγάλο Νησί». Με το πέρασμα των χρόνων το συγκρότημα όλο και άφηνε το χορευτικό pop / rock στυλ του και περνούσε σε πιο straight rock ήχο και αυτό δούλεψε όμορφα στη συγκεκριμένη συναυλία, ώστε να μην κυριαρχεί το ίδιο ηχητικό μοτίβο.



Το κοινό μπορεί να ήταν λίγο, ενώ άργησε και να «πάρει μπρος», και για αυτό χρειάστηκε ο groovy και αναγνωρίσιμος ρυθμός του "The Only One I Know" και η μοναδική εμπορική έκλαμψη των Charlatans στα zeros, το "Blackened Blue Eyes". Το συγκρότημα, από την πλευρά του, μού έβγαλε την ειλικρινή εικόνα μιας παρέας που αγαπάει αυτό που κάνει και για να βρίσκεται επί σκηνής είκοσι χρόνια μετά το πρώτο του άλμπουμ, έτσι πρέπει να ισχύει. Ούτε από το γεγονός της χλιαρής προσέλευσης ενοχλήθηκε, αλλά και αντάμειψε, στα μέτρα του δυνατού, τους fans του.



Το διευρυμένο τζαμάρισμα στο τέλος του "Sproston Green" έδωσε τέλος στη συναυλία, η οποία είχε διάρκεια περίπου ενενήντα λεπτά. Η παρουσία των Charlatans στη σκηνή του Fuzz ουσιαστικά μας προσέφερε μια βραδιά νοσταλγίας, όπως είχαν κάνει και οι Echo & The Bunnymen κάποιες εβδομάδες πριν. Όσοι βρεθήκαμε στη συναυλία τους πήραμε αυτό που θέλαμε από τους Charlatans, δηλαδή μια ωραία «βόλτα» σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας τους και ένα υποτυπώδες «άρωμα» εκείνης της τρελής εποχής, όπου το Manchester είχε καλύτερες μπάντες απ' ότι ποδοσφαιρικές ομάδες...

Setlist:

Then
Weirdo
Impossible
Bad Days
Just When You're Thinkin' Things Over
Your Pure Soul
North Country Boy
The Misbegotten
Can't Get Out Of Bed
Love Is Ending
One To Another
The Only One I Know
Oh Vanity!
Tellin' Stories
You're So Pretty, We're So Pretty
Blackened Blue Eyes
This Is The End
--------------------------------------------------
My Beautiful Friend
How High
Sproston Green

Γιάννης Κοτζιάς