Maggie Lindemann

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σε περίπτωση που βλέποντας το εξώφυλλο παραπάνω αυτόματα ένιωσες να πλανάται στον αέρα ένα γνώριμα παραμορφωμένο 'I want to play a game', πασπαλισμένο με κάμποσους κόκκους και έντονα πράσινη απόχρωση, συγχαρητήρια, μόλις πέρασες αυτή τη δοκιμασία. Αν δεν, το κρίμα στο λαιμό σου. Ή στο σαγόνι σου, για την ακρίβεια. Δική σου η επιλογή. Ναι, σύμφωνα με τη Maggie Lindemann η αναφορά στην εμβληματική παγίδα ήταν συνειδητή. Όχι, μην ψάξεις για περισσότερες συνδέσεις με το σύμπαν του Saw, δεν υπάρχει λόγος.

Το κορίτσι που μια φορά κι ένα καιρό πετούσε στα charts και κέρδιζε πλατίνες μοιάζει με ξεχασμένη ανάμνηση. Οι εμπορικές καταβολές είναι ακόμα παρούσες, προφανώς. Την ίδια στιγμή, η στόχευση παραμένει ριζικά διαφορετική από το ανάλαφρο, straight-up-pop ύφος του μακρινού παρελθόντος. Η αναστροφή που ξεκίνησε στο "Paranoia" EP, ολοκληρώθηκε μεγαλοπρεπώς στο "Suckerpunch", κι εδώ πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Αυστηρά μοντέρνα παλέτα. Δομές στα όρια του βασικού. Hooks πάνω από hooks. Λοξές ματιές στις αρχές της περασμένης δεκαετίας για τα γούστα.

Οι ηλεκτρονικές πινελιές που υπήρχαν ήδη στις μετά-2020 κυκλοφορίες της Maggie, μπαίνουν περισσότερο στο κάδρο. Τα φωνητικά συνεχίζουν να είναι το άλφα και το ωμέγα των συνθέσεων. Η εξάχορδη, απολύτως αναμενόμενα, χρωματίζει σε δεύτερο επίπεδο. Το άνοιγμα του "Rip Out My Heart" δίνει τον τόνο και υψώνει, για να καρφώσει σα να μην υπάρχει αύριο το "Die For". Το "Hostage" υπενθυμίζει με τον πιο Evanescence τρόπο ότι ένα σωστό ρεφραίν από μόνο του μπορεί να κάνει τη διαφορά. Τα δίκασα και το πέρασμα του Jasiah στο "Taking Over Me" προσθέτουν ένα ωραιότατο θαυμαστικό.

Ανάμεσα στη σφιχτή ροή και το σερί από πιασάρικες γραμμές, το "Headsplit" δεν αφήνει ούτε δευτερόλεπτο χαμένο. Σίγουρα, το γεγονός ότι μιλάμε για μικρού μήκους δουλειά, παίζει ρόλο. Από την άλλη, η Lindemann συνδυάζει τα διαφορετικά πρόσωπά της με τόση φυσικότητα που δεν γίνεται να μην το αναγνωρίσεις. Τη μία στιγμή στάζει νεύρο πάνω από glitches με τη Siiickbrain, την επόμενη δίνει μία από τις πιο φορτισμένες ερμηνείες της στο "You Hold My Love", και λίγο μετά κερνάει 'lights are dim but they're not gone' στο "24". Αν ρωτάς εμένα, η νίκη είναι ολοφάνερη.