MSPAINT

Μα τώρα σοβαρά, έχουμε 2023 και θ' ακούμε synth-punk από το Mississippi; Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν όταν έπιασα να ακούσω το ντεμπούτο του συγκροτήματος που, τα τελευταία χρόνια, έχει παίξει, μεταξύ άλλων, με σχήματα όπως οι Soul Glo, οι Militarie Gun, και οι Gel. Σε αντίθεση όμως με αυτούς, ο ήχος τους παρόλο που, σαφέστατα έχει συνάφεια, συγχρόνως, απέχει πολύ από το hardcore / post-hardcore που θα περίμενε να ακούσει κανείς εδώ. Δηλαδή, για να καταλάβετε λίγο τη φάση, τα παιδιά δεν έχουν ούτε καν κιθάρα. Και μάλιστα, από άποψη αφού ήθελαν να κάνουν κάτι πιο πειραματικό. Και παρόλο που όλοι τους έχουν περάσει από διάφορα γκρουπ, πλην του Quinn Mackey που παρέμεινε στα ντραμς, όλοι οι υπόλοιποι, όταν έφτιαξαν τους MSPAINT, διάλεξαν ένα νέο και διαφορετικό ρόλο από αυτόν που είχανε μέχρι τότε. Και το 2020, κυκλοφόρησαν το πρώτο ομώνυμο EP τους.

Τρία χρόνια μετά λοιπόν, το συγκρότημα μας συστήνεται για τα καλά με τον πρώτο του δίσκο με τίτλο "Post-American". Και παρόλο που στιχουργικά, έχουν ως αφετηρία τη μετακαπιταλιστική δυστοπία την οποία ήδη βιώνουμε καθημερινά, το μήνυμα τους, σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και στις πιο σκληρές του εκφάνσεις, κουβαλάει μια αισιόδοξη, σχεδόν καθησυχαστική, ματιά. Και με αυτό εννοώ πως αυτό που κάνουν οι MSPAINT είναι ιδιαιτέρως προσβάσιμο στιλιστικά, στα όρια του “πιασάρικου”, και, συνεπώς, μπορεί να απευθυνθεί στα μεγάλα ακροατήρια – και, αν με ρωτάτε, μάλλον θα το κάνει. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως στο άλμπουμ συμμετέχουν ο Ian Shelton (Militarie Gun, Regional Justice Center), ο οποίος μαζί με τον Taylor Young έκανε και την παραγωγή του δίσκου, καθώς και ο Pierce Jordan (Soul Glo).

Το συγκρότημα όμως, παρά τις hardcore ρίζες του, φλερτάρει έντονα με το nu metal αφού μπερδεύει μοντέρνους ήχους με rap στοιχεία, κάτι που, κυρίως, εκφράζεται από τον τρόπο που τραγουδάει ο Deedee, συνδυάζοντας στοιχεία από τους Papa Roach, τους Linkin Park, κι ευρύτερα εκείνη τη σκηνή των early '00s, με τους Turnstile. Συνεπώς, παρά τις κορώνες που έχουν γραφτεί σχετικά με το πόσο “φρέσκο” και “καινούργιο” είναι αυτό που κάνουν οι MSPAINT, σε μεγάλο βαθμό μιλάμε για ξαναζεσταμένο φαγητό. Που αν με ρωτήσετε βέβαια, μπορεί να είναι πεντανόστιμο αλλά, σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για κάτι που δεν έχουμε ξαναφάει.

Αν κάτι βέβαια τους διαχωρίζει από τον σωρό είναι η προσέγγιση του μπάσο – κιθάρα – πλήκτρα – φωνή. Όμως έχω την αίσθηση πως το συγκρότημα ακούγεται περισσότερο προσανατολισμένο στη φόρμα και λιγότερο στην τραγουδοποιΐα αυτή καθαυτή. Και με αυτό εννοώ ότι στο τέλος σου αφήνει έντονα την αίσθηση του «τι σας παίζω με πέντε χιλιάρικα» που έλεγε κι ο Τζιμάκος. Δηλαδή, ok, παιδιά παίζετε punk με πλήκτρα και ραπ φωνητικά και μπράβο σας. Εμείς όμως που ακούγαμε Ξύλινα Σπαθιά πριν τριάντα χρόνια (ή Meryl Streek πέρυσι), δεν εντυπωσιαζόμαστε. Εντάξει, προφανώς πλάκα κάνω αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Αν όχι όμως, να το εξηγήσω για μια τελευταία φορά. Το "Post- American", χωρίς να έχει ξεκάθαρα ψεγάδια, συνολικά καταλήγει να ακούγεται περισσότερο ως μια επίδειξη ύφους από το συγκρότημα παρά ως ένας δίσκος που ξεχωρίζει για τις συνθέσεις του, οι οποίες, χωρίς να τις λες αδιάφορες, σε μεγάλο ποσοστό δεν επιτυγχάνουν την πολυπόθητη υπέρβαση με την έννοια πως, παρόλο που την ώρα της ακρόασης περνάς καλά, ελάχιστα πράγματα σου μένουν μετά.

Από την άλλη βέβαια, μιλάμε για ντεμπούτο οπότε ίσως θα έπρεπε να λιγότερο αυστηροί. Εξάλλου, το μόνο πραγματικά κακό στοιχείο του δίσκου, είναι το απαράδεκτο εξώφυλλο. Συνολικά όμως, οι MSPAINT στην πρώτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία μας παρουσιάζονται ως ένα συγκρότημα ανήσυχο, επίκαιρο και με πλήθος ενδιαφερουσών επιρροών που μπλέκουν επιδέξια. Όλα τα στοιχεία για να κάνουν σπουδαία πράγματα βρίσκονται εδώ απλώς, η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν τα κατάφεραν στο 100%. Από την άλλη, το "Post- American" ξεχωρίζει ως μια από τις πιο καλοδεχούμενες εκπλήξεις του 2023 και ως ένα άλμπουμ που μας αφήνει ευοίωνες υποσχέσεις για τι μέλλει γενέσθαι μετά την Αμερική.

Bandcamp