MK-O

Ο Ηλίας Πετρόπουλος και η στιχουργικοί του παροξυσμοί έγιναν η αιτία της πρώτης μουσικής συνεύρεσης της Μαρίνας Καναβάκη και του Oannes (κατά κόσμον Σωκράτη Παπαχατζή) στο εξαιρετικό "Ποτέ Και Τίποτα" της πρώτης. Εώς αυτό το σημείο ο Oannes συμμετέχει σε διάφορα ροκ και ηλεκτρονικά σχήματα -αξιοσημείωτο το πέρασμά του από τους Blue Lights, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι πιάνο συνθέσεις του στο solo album "Inverted A" του 2003-, ενώ η Μαρίνα Καναβάκη διανθίζει την «ηλεκτρονική» της πορεία στα μουσικά δρώμενα με εικαστικές εκθέσεις σε Λονδίνο και Αθήνα.

Το "Unreel" παρουσιάστηκε ως το αναμενόμενο φυσικό επακόλουθο του "Ovation" (2006), που επιχείρησε τις πρώτες συστάσεις της ιδιαιτερότητας των ΜΚ-Ο στο ευρύτερο κοινό, εισπράττοντας συγκεχυμένες αναφορές τύπου «ελκυστικό», «ασυνήθιστο» και όλα τα συναφή που, συνήθως, υποδηλώνουν την έλλειψη κατανόησης της προοπτικής ενός έργου. Στα εύλογα ερωτηματικά της κατηγοριοποίησης που ενδεχομένως να είναι το ζητούμενο, για ορισμένους, από τη δεύτερη δουλειά ενός «ιδιότροπου» σχήματος, οι ΜΚ-Ο εξακολουθούν, υπερασπιζόμενοι την τέχνη τους, να μη γίνονται σαφείς και απολύτως κατανοητοί. Όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που θα έκανε το έργο τους πιο «επεξεργάσιμο» σε εκείνα τα ζεύγη αυτιών που γουστάρουν ακούγοντας ένα τραγούδι να πιάνουν το νόημα.

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν γιατί απλούστατα το ντουέτο βρίσκει ενδιαφέρον σε μια μεγάλη γκάμα ετερόκλητων μουσικών, μη διστάζοντας να τις εντάξει, συνολικά, στη δημιουργικότητά του. Πολυσυλλεκτικότητα είναι λοιπόν η λέξη κλειδί του "Unreel", με τη σύγχρονη εκλεπτυσμένη jazz της ECM και του Keith Jarret να εναλλάσσεται αρμονικά με new wave ακούσματα, την αναγεννησιακή, πολυφωνική μουσική του Josquin Des Prez να κλείνει με νόημα το μάτι στις easy listening groovy στιγμές της δεκαετίας του '60 και την ηλεκτρονική μουσική στο σύνολο των εκφάνσεών της να συναναστρέφεται με classic και progressive rock μελωδίες.

Στα δυο cd του "Unreel" που συνθέτουν μια περιήγηση διάρκειας άνω των 100 (!) λεπτών, ο ακροατής θα έρθει σε επαφή με την ανεξάντλητη έμπνευση των ΜΚ-Ο, που καθ' όλη την εξέλιξή της βρίσκεται υπό την επήρεια μιας κινηματογραφικής μέθεξης που προσθέτει το σασπένς της εικόνας στο όλο εγχείρημα. Τα ανατριχιαστικά φωνητικά της Μαρίνας Καναβάκη στο "We A" και η noir «σκηνοθεσία» του καταληκτικού "Θεολόγου" είναι απλώς δυο εξαιρετικές στιγμές ενός album που δεν ακούγεται μεμονωμένα.

Κομψοτέχνημα...