MC5

Υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν εκεί έξω στο οποίο οι MC5 είναι το καλύτερο συγκρότημα που έχει υπάρξει ποτέ. Δεν είναι ένα σύμπαν στο οποίο κατοικώ μόνιμα, αλλά είναι ένα σύμπαν που επισκέπτομαι αρκετά συχνά. Η ωμή ενέργεια τους, το γνήσιο rock 'n' roll που όμως άντλησε από το θόρυβο και τον αυτοσχεδιασμό της free jazz, η πολιτική τους στάση επί και εκτός σκηνής, τους κάνει στα μάτια μου το αρχετυπικό συγκρότημα του τι θα πει rock και η επιρροή τους στην μετέπειτα εξέλιξη του είδους είναι μνημειώδης. 

Το 2024 είναι μια πολύ περίεργη χρόνια για τους ίδιους και τους οπαδούς τους. Από τη μια έχουμε έναν καινούριο δίσκο, τον πρώτο μετά από 53 (!!!) χρόνια (είναι άραγε κάποιου είδους ρεκόρ;). Από την άλλη έχουμε τρεις θανάτους σχετικούς με το συγκρότημα που κάνουν την κυκλοφορία αυτή, ουσιαστικά και τυπικά, μεταθανάτια. Πρώτος και σημαντικότερος ο Wayne Kramer που οριακά πρόλαβε να κάνει κάποιες συνεντεύξεις για το δίσκο αλλά δεν πρόλαβε να δει την κυκλοφορία του. Ο Kramer εδώ και χρόνια κρατάει μόνος του ζωντανό το πνεύμα του συγκροτήματος περιοδεύοντας ασταμάτητα με διάφορες εκδοχές των MC5 (πριν μισή ζωή, είχαν δώσει και μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχει ζήσει ο υπογράφων στην Αθήνα). Έτερος επιβιώσας από τους αρχικούς 5, ο Dennis Thompson έφυγε κι αυτός μέσα στη χρονιά και στο "Heavy Lifting" είχε έτσι και αλλιώς τιμητική συμμετοχή σε δύο μόλις τραγούδια. Τελευταίος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικός, ο John Sinclair, εμβληματικός μάνατζερ και αγκιτάτορας, για πάντα συνδεδεμένος με τις αρχές των MC5, μας άφησε και αυτός μέσα στην ίδια χρονιά. 

Υπό αυτό το πρίσμα το "Heavy Lifting" είναι μάλλον μια πιο συναισθηματική υπόθεση από ό,τι περιμέναμε και οι λόγοι να επανεπισκεφθούμε την κληρονομιά των MC5 το κάνουν καλοδεχούμενο έτσι κι αλλιώς. Μουσικά, τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα. Ο Wayne Kramer μαζεύει τους φίλους του, είτε τυπικά μέλη της τελευταίας αυτής μορφής του συγκροτήματος είτε ως guests και η λίστα είναι ενδεικτική της φαρδιάς και βαθιάς επιρροής του συγκροτήματος στη rock σκηνή. Tom Morello, Don Was, Slash, Vernon Reid, William Duvall, Tim McIlrath, ο Bob Ezrin στην παραγωγή και άλλοι, συνδράμουν τον κιθαρίστα για να ολοκληρωθεί ένας δίσκος που παρά τις πολλές συμμετοχές παραμένει αρκετά συνεκτικός και με κοινό προσανατολισμό. Ποιος είναι αυτός όμως;

Η αλήθεια είναι ότι η μουσική έχει μικρή σχέση με τις ένδοξες μέρες τους. Περισσότερο μοιάζει με μια εξερεύνηση της επιρροής που αυτή είχε σε μετέπειτα rock σκηνές και μάλιστα κυρίως στα 90s (από όπου εξάλλου προέρχονται και αρκετοί από τους guests). Ταυτόχρονα, ούτε το rock 'n' roll και πρωτο-punk στοιχείο είναι τόσο έντονο και κυρίως ο θόρυβος, το οργανωμένο (ή και όχι) χάος που άντλησαν από την free jazz απουσιάζει εντελώς προς χάριν μιας πιο σφιχτής γκρουβαριστης soul/funk φόρμας. Ως τέτοιο, ως heavy funk-rock, έχει αρκετά καλά σημεία, δυστυχώς όμως μαζεμένα κατά κύριο λόγο στο πρώτο μισό του δίσκου. Τα "Heavy Lifting", "Barbarians At The Gate", "Change No Change" και "The Edge Of The Switchblade" φαίνεται να συνοψίζουν το τι ήθελαν να πετύχουν στο δίσκο αυτό, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά με τα θέματα τους να είναι αναμενόμενα πολιτικά αλλά και αυτοαναφορικά. Όσο ο δίσκος προχωράει η έμπνευση στερεύει και το αναμάσημα της ίδια συνταγής γίνεται πιο έντονο με μικρές αναλαμπές ("Boys Who Play With Matches" - αν αναρωτιέστε από που πήραν τον ήχο τους οι International Noise Conspiracy ακούστε το) αλλά και τραγούδια που καλύτερα να ξεχάσουμε ότι υπήρξαν ("Blessed Release"). Ταυτόχρονα, με το πέρας της πρώτης ήδη ακρόασης σου μένει μια έντονη αίσθηση ότι ο Bob Ezrin ίσως δεν ήταν η καλύτερη επιλογή παραγωγού αφού σε σημεία το αποτέλεσμα ακούγεται overproduced χάνοντας πολύ από την τραχύτητα που θα περιμέναμε από τη σχολή του Detroit. Ενδεικτικό το "Blind Eye" που είναι μια διασταύρωση από 80s Springsteen και Billy Idol και έχει φωνητικά εφέ και συνθεσάιζερ ( συνθεσάιζερ σε δίσκο των MC5! δε χόρορ!)

Στο ερώτημα τι είναι αυτός ο δίσκος η απάντηση μπορεί να είναι: ένας καλός δίσκος από μια παρέα μουσικών που παίρνουν μια κοινή μουσική αφετηρία και την αναπτύσσουν προς εντελώς διαφορετικούς δρόμους σε βαθμό που ελάχιστα πλέον την βλέπεις στον ορίζοντα. Στο ερώτημα τι δεν είναι αυτός ο δίσκος, η απάντηση σίγουρα είναι ότι δεν αποτελεί ούτε αντιγραφή ούτε όμως και συνέχεια του πραγματικού ήχου των MC5. Για αυτό καλύτερα να ανατρέξετε στην πραγματική συνέχεια του συγκροτήματος, δηλαδή κυρίως τους Sonic's Rendezvous Band ή τις προσωπικές δουλειές του Kramer στην Epitaph. Ή εναλλακτικά αναζητήστε τους στη μουσική του αγαπημένου σας συγκροτήματος, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό. Θα είναι μέσα.