Long Distance Calling

Boundless

Inside Out (2018)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 31/01/2018
Οι Γερμανοί post-rockers επιτέλους μένουν άφωνοι και μας αφήνουν και μας με τον εξαιρετικό νέο τους δίσκο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Long Distance Calling είναι από τις μπάντες που φαίνεται πως μαθαίνουν από τα λάθη τους. Όχι ακριβώς λάθος δηλαδή, όσο περισσότερο δοκιμή που δεν βγήκε, η προσθήκη φωνητικών στο σχήμα. Μια προσθήκη που φάνηκε να διαταράσσει τα νερά στις ισορροπίες, αφού προσωπικά το "TRIPS" δεν κατάφερε να με κερδίσει, όπως όλες οι προηγούμενες κυκλοφορίες των Γερμανών. Και το "The Flood Inside", βέβαια, είχε φωνητικά, και ήταν μάλιστα και αξιοπρεπέστατο, αλλά η συνεργασία με τον Fischer, που μου κόλλαγε πιο πολύ σαν φωνή, δεν ευοδώθηκε.

Πάμε, λοιπόν, στο παρόν και στο φετινό "Boundless", το οποίο ξεκινάει πολύ δυνατά με το "Out There", ένα τυπικό Long Distance Calling κομμάτι από αυτά που αγαπήσαμε. Πλέον η σύνθεση των κομματιών - στα αυτιά μου τουλάχιστον, γιατί οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι η διαδικασία είναι η ίδια, φαίνεται ότι δεν περιλαμβάνει γραμμή φωνητικών. Έτσι οι μελωδικές γραμμές είναι πιο πλούσιες και έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ και τα πλήκτρα είναι πιο μπροστά όταν κρίνεται απαραίτητο δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

To "Ascending" είναι πιο επιθετικό, αλλά όταν ηρεμεί κάπως δείχνει την πραγματική του δύναμη, εκεί μετά τα μισά. Το "In The Clouds" πιο μινιμαλιστικό εξαρχής, παίζει με τη slide κιθάρα, τα samples και το wah-wah, με μια μικρή δόση από Tool στη lead κιθάρα και στοιχεία από Porcupine Tree όταν κάναν παρέα με τους Opeth. Φουλ delay στο "Like A River" και μερικά στοιχεία, όπως το βιολί, να δίνουν ένα western στυλ στο κομμάτι. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το "Weightless" να θυμίζει αρκετά Soen και Opeth, ενώ χτίζεται σιγά σιγά με όμορφες μελωδίες, και βαραίνει στο κλείσιμο. Ακολουθεί, τέλος, το "Skydivers" ένα αρκετά δυνατό κομμάτι, ίσως το καλύτερο του δίσκου να κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ένα πανέμορφο άλμπουμ.

Εν ολίγοις, έχουμε να κάνουμε με έναν πλήρη δίσκο παρά την απουσία φωνητικών. Πάντα ήμουν υπέρ του καθαρά ορχηστρικού χαρακτήρα των Long Distance Calling, ενώ δεχόμουν με ενθουσιασμό τα guest φωνητικά τύπου Dolving, Renkse και Bush. Ωστόσο, τα φωνητικά του "TRIPS" ποτέ δε μου έκατσαν καλά. Επομένως, η επιστροφή στις «παλιές» φόρμες είναι κάτι παραπάνω από καλoδεχούμενη και φαίνεται - εκ του αποτελέσματος - ότι λειτουργεί εξαίρετα κιόλας. Η ομάδα δουλεύει καλύτερα σε ζεύγη. Το "Boundless" κυριαρχεί εύκολα του "TRIPS" και θα τολμήσω να πω και του "The Flood Inside".

  • SHARE
  • TWEET