Lande Hekt

Είναι γνωστό και βαθιά αληθινό το μουσικό αξίωμα που λέει ότι τα πραγματικά καλά ευκολομνημόνευτα τραγούδια δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται μία πολύ ιδιαίτερη ικανότητα, που δεν μπορεί οποιοσδήποτε να κατακτήσει εξολοκλήρου σε βάθος χρόνου. Όσο ωραίες κι αν είναι οι πολύπλοκες συνθέσεις, όσο εντυπωσιακές κι αν ακούγονται οι φορτωμένες ενορχηστρώσεις, όσες ταμπέλες κι αν μπουν από δισκογραφικές, κριτικούς ή κοινό, υπάρχει κάτι πολύ ξεχωριστό σε εκείνα τα κομμάτια που ανεξαρτήτως είδους μπορούν να διατηρήσουν την ομορφιά τους απογυμνωμένα από τα πολλαπλά ηχητικά επίπεδα.

Η Lande Hekt είναι η μπροστάρισσα των Muncie Girls, κι αν το όνομά της μπάντας δεν φαίνεται γνώριμο, τίποτα το παράξενο. Το ντεμπούτο τους πίσω στο 2016 για καλό ή για κακό δεν ξέφυγε ιδιαίτερα από μικρούς indie κύκλους. Το "Fixed Ideals" που ακολούθησε, σε απολύτως μη hip λογική, μεγάλωσε το όνομά τους αργά αλλά σταθερά. Ο μη κραυγαλέος τρόπος που το τρίο μπλέκει μελωδικό punk rock με ανεξάρτητη αισθητική και γεμάτες χαμόγελα pop αναφορές πιθανότατα κάπως θα συνδέεται. Σε κάθε περίπτωση, η Εγγλέζα παραμένει αρκετά χαμηλών τόνων για να στραβοκοιτάξει κανείς τη σόλο στροφή ή για να την κατηγορήσει για σκοπιμότητες.

Εδώ δεν υπάρχει ούτε έντονος ηλεκτρισμός, ούτε χτυπητά τσαχπίνικα rhythm section, ούτε χορευτικά σουξεδάκια· οκ, το τελευταίο εξαρτάται ελαφρώς, γιατί αν δεν έχεις πρόβλημα να χορέψεις με ακουστικές κιθάρες, χαμηλωμένα ντραμς και ημί-εξαφανισμένα μπάσα, θα κουνηθείς χωρίς πρόβλημα. Τραγούδια σαν τα "Whiskey" ή "80 Days Of Rain" λάμπουν μέσα στην απλότητά τους. Με διαφορετικό στήσιμο θα μπορούσαν εύκολα να περάσουν για pop-punk hits. Ή και για σκέτο pop εδώ που τα λέμε. Είναι όμως αυτή η τόσο ευθεία προσέγγιση με φωνή-κιθάρα μπροστά και μπάσο-ντραμς σε δεύτερο πλάνο που τα κάνει να ακούγονται τόσο άμεσα και τόσο διαολεμένα relatable.

Το "Going To Hell" είναι γεμάτο μελωδίες που σχεδόν οποιοσδήποτε έστω κι ελάχιστα σχετικός μπορεί να αποδώσει με μία κιθάρα. Με αυτό ως δεδομένο, δεν θα ήταν παράξενο το σύνολο να ακούγεται μονότονο. Αντί για αυτό, τα έντεκα κομμάτια ακούγονται απλά πανέμορφα. Από τον singer-songwriter αέρα του "Winter Coat" μέχρι το φορτισμένο ομώνυμο, δεν υπάρχει ούτε μια γραμμή, ούτε ένα γύρισμα που να χαλάει την ατμόσφαιρα. Οι queer αναφορές στους στίχους βγάζουν ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια και αξιαγάπητη ανεμελιά. Σε συνδυασμό με τις ερμηνείες της Hekt, το αποτέλεσμα στέκεται σαν υπέροχο ουράνιο τόξο πάνω από το γκρίζο που κυκλοφορεί εκεί έξω.