Kalliopi Mitropoulou

Θα ξεκινήσω με αποψάρα, λέγοντας ότι η φωνή της Καλλιόπης Μητροπούλου είναι μία από εκείνες τις φωνές που σημαδεύουν μία ολόκληρη γενιά ακροατών, ακόμη κι αν δεν το ξέρει κανείς. Η συνεργασία της με τον Pan Pan στο μεγαλύτερο hit της ελληνικής indie pop, την "Ανισόπεδη Ντίσκο", καθιστά το μέταλλο της φωνής της άμεσα αναγνωρίσιμο και την έχει περάσει ήδη σ’ ένα συλλογικό ασυνείδητο, ακόμη κι αν είναι «αυτή που τραγουδάει σ’ εκείνο το τραγούδι». Ομολογουμένως, όμως, την Καλλιόπη Μητροπούλου την μαθαίνεις απ’ τις ραδιοφωνικές επιτυχίες, αλλά την αγαπάς απ’ τους Echo Tides, που με το "Ανδρομέδα FM" (2023) και το "Στο Δρόμο Που Φυτρώνουν Φράουλες" (2024) έκαναν το ένα-δύο σε ποιοτικότατες κυκλοφορίες. Με το πρώτο της solo άλμπουμ, λοιπόν, είναι δύσκολο να αποφύγουμε την καταβύθιση στις μουσικές της.

Το "Between" βρίσκει την Μητροπούλου σε νέα ηχητικά μονοπάτια, ακολουθώντας διαφορετικές κατευθύνσεις απ’ το pop και new-wave post-punk παρελθόν της, αποτίνοντας φόρο τιμής στην αγάπη της για την κλασική μουσική και το βιολί, το οποίο και παίζει στον δίσκο. Πρόκειται για μία χαμηλών τόνων προσέγγιση, σχεδόν υποτονική, με πιάνο, έγχορδα, και ηλεκτρονικούς ήχους, σε μία art-pop σύμπραξη, που - όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου - μπλέκει την Mitski με τον Stravinsky, μεταξύ πολλών άλλων.

Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ να ακούγεται διαφορετικά, κι όχι μόνο λόγω του δυστονικού εξωφύλλου του, αλλά και λόγω του ίδιου του κόνσεπτ, που σχετίζεται με την μετάβαση και τον εγκλωβισμό στους μεγάλους διαδρόμους που οδηγούν απ’ το οικείο στο άγνωστο, απ’ τη μία κατάσταση στην επόμενη. Γνωρίζοντας ότι οι μεταβάσεις αποτελούσαν πάντα ένα ζήτημα για τις ανθρώπινες κοινωνίες, που τις επένδυαν με τελετουργικά και συνοδευτικές οντότητες ακριβώς για να μειώσουν το στρες του να μετεωρίζεσαι στο «ανάμεσα», μ’ αρέσει να σκέφτομαι πως το "Between" λειτουργεί σαν μία τέτοια συνοδεία.

Παρά τον γενικό συντονισμό των ήχων του, τα τραγούδια έχουν δική τους προσωπικότητα, κι αυτό δίνει μεγάλο περιθώριο ανάσας. Απ’ το νωχελικό "I Wish I Was A Wall", στο οποίο η Μητροπούλου παρουσιάζει κάποια απ’ τα πιο δυνατά φωνητικά της, ως το Ιρλανδικό ξεχείλισμα στο δεύτερο μισό του "It’s The Water II" (το οποίο και αποτελεί rework του πρώτου κομματιού που έγραψε ποτέ), το ιδιοσυγκρασιακό "Egg Fryer" και στο παρανοϊκό "King Of Sorrows", όπου το βιολί στριγγλίζει με πρωτόγονη ορμή, κάθε κομμάτι λάμπει για τους δικούς του λόγους. Οι διαθέσεις αλλάζουν διαρκώς, απ’ τα αστικά dark electronics του "Domina", στην καρδιά του δάσους με το ορχηστρικό "Set Alarm for 2". Ελάχιστες είναι οι στιγμές που θα ήθελα κάτι διαφορετικό να ξεπεταχτεί, ίσως μόνο το "Olympia" να οδηγούσε κάπου διαφορετικά, και το "Hoarder" να ανέπτυσσε περισσότερο εκείνο το ανατριχιαστικό σκίσιμο του βιολιού.

Λίγο πριν κλείσει ο δίσκος, καταβυθιζόμαστε ξανά σε industrial και electronic βρωμιά με ιδιαίτερο άρωμα στο βιολί, με το πιο ξεχού κομμάτι, το ελληνόφωνο "40sm", στο οποίο τους στίχους και τα φωνητικά αναλαμβάνει η Αντιγόνη Σεφερλή. Πρόκειται για την πιο ακραία τιμή στο δείγμα του άλμπουμ, κι ωστόσο νιώθω ότι είναι παραπάνω από αναπόσπαστο στοιχείο του - ενδεχομένως να είναι και απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις που θα ακούσεις φέτος. Η Σεφερλή, βέβαια, δεν είναι η μοναδική συνεργάτιδα-κλειδί στο "Between", καθώς ο Νίκος Βελιώτης ανιχνεύεται παντού στο έργο, τόσο με το τσέλο, την σύμπραξη στους στίχους, τη συνθετική επιμέλεια, όσο και ως μέντορας της Μητροπούλου και παραγωγός του άλμπουμ.

Η καλλιτεχνική φλέβα της δημιουργικά ανήσυχης Καλλιόπης Μητροπούλου δείχνει αστείρευτη. Απ’ τις κυκλοφορίες των Echo Tides, τους διεθνείς Oi Va Voi (που επίσης κυκλοφορούν φέτος την πέμπτη τους δουλειά), τα διάφορα project και τις συμμετοχές της, φτάνουμε επιτέλους σ’ ένα σημείο που μπορεί να μιλήσει απολύτως μόνη της και να διευρύνει περεταίρω την εικόνα που έχουμε για εκείνη, γεμίζοντάς τη με στοιχεία που ως τώρα έμεναν κρυφά. Ποιος ξέρει τι άλλα μαγικά πράγματα μπορεί να υπάρχουν εκεί στο ενδιάμεσο;

Bandcamp | Spotify