Jack White

Ο Jack μας έπιασε κάπως  εξαπίνης. Θέλαμε κι εμείς τον χρόνο μας να επεξεργαστούμε το έργο του και το μήνυμά του. Από τον πλουραλισμό των "Blunderbuss" και "Lazaretto" μέχρι τον εκμοντερνισμό του "Boarding House Reach" και το μεγαλεπήβολο σχεδιασμό με τα "Fear Of The Dawn" και "Entering Heaven Alive", φάνηκε να ολοκληρώνεται με κάποιον τρόπο ένας κύκλος.

Παρά τις όποιες αλλαγές στην πορεία, ο Jack δεν φάνηκε να χάνει ποτέ το δρόμο που είχε χαράξει εξαρχής. Μία γύρα πριν πατήσει τα 50, χρειαζόταν ίσως να βροντοφωνάξει το προφανές, πως παραμένει ο τύπος που πάντα γνωρίζαμε. Το μαρτυρούν οι πυκνοί στίχοι και το οργιαστικό ξεκίνημα του δίσκου με τα "Old Scratch Blues" και "Bless Yourself".

Η back to basics λογική είναι προφανής. Το πνεύμα των White Stripes μέχρι την εποχή του εμβληματικού "Elephant" είναι κυρίαρχο. Δευτερευόντως συναντάται το coolness και ο ελεγχόμενος πλουραλισμός των Raconteurs. Η υψηλή τέχνη της λιτής τραγουδοποιίας φανερώνεται στο υπέροχο "What's the Rumpus?". Blues, garage, classic rock και punk συνυπάρχουν σε ισορροπία, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Number One With a Bullet". Ο δίσκος ακούγεται και ξανακούγεται στο σύνολό του χωρίς να χάνεται η φρεσκάδα του.

Στα 13 τραγούδια και τα 43 και κάτι λεπτά του "No Name" επιβεβαιώνεται περίτρανα αυτό που γνωρίζουμε τα τελευταία 20 με 25 χρόνια. Εάν δεν είναι όντως ο τελευταίος riff master, είναι ένας από τους τελευταίους μεγάλους. Είναι με απόλυτη βεβαιότητα ένας από τους τελευταίους μεγάλους ροκάδες παλαιάς κοπής.

Οι συγκρίσεις με την εποχή της μεγάλης ακμής είναι αναπόφευκτες, σημειολογικά και ουσιαστικά. Ευτυχώς ή δυστυχώς, επειδή από τότε δεν έχουν περάσει μερικά χρόνια αλλά δύο ολόκληρες δεκαετίες, η απευθείας σύγκριση είναι μάλλον άδικη. Το συναίσθημα είναι αδύνατον να είναι το ίδιο, συνυπολογίζοντας όμως το εύρος του διαστήματος και την ξεχωριστή ποιότητα του υλικού, η αξία του καλλιτέχνη αναδεικνύεται για μία ακόμη φορά, μέσω του αυθεντικού ύφους και της μοναδικής έκφρασης. 

Όπως φαίνεται, δεν ξεμπερδεύουμε ακόμα με τον Jack White, τουλάχιστον για όσο αυτός ο άοκνος εργάτης θα έχει ερεθίσματα. Η γνώση του για τη μουσική είναι τόσο βαθιά και η έμπνευσή του μοιάζει αστείρευτη.