Jack White

Μάγιστρος της κιθάρας, σαμάνος του pitch-shifter, εραστής του vintage, επιπλοποιός-ντράμερ-παραγωγός-ιδιοκτήτης δισκογραφικής και φανταστικός μου κολλητός. Η πορεία του Jack White στον ταλαίπωρο αυτό χώρο της μοντέρνας μουσικής βιομηχανίας κρίνεται εμβληματική, πρωτοπόρα και αν μη τι άλλο καθοριστική στη διαμόρφωση του μουσικού γούστου μιας ολόκληρης γενιάς. Ο εν λόγω κύριος έχει δημιουργήσει μόνος του ένα καλλιτεχνικό στίγμα και απλά έχει το άγγιγμα του Μίδα σε ότι και να έχει συμμετάσχει. Αισίως βρισκόμαστε στη δεύτερη δεκαετία που ο κύριος και σωτήρας μας Jack White ασκεί το επάγγελμα του στον πλανήτη μας αφού τον έδιωξαν από τον δικό του.

Στο θέμα μας όμως, το οποίο δεν είναι άλλο από το το παρόν δισκίο το οποίο φέρει τον τίτλο "Fear Of The Dawn".

Πολλά τα ερωτήματα.

Τι να θέλει να μας πει άραγε ο κύριος White με την τελευταία του σόλο δουλειά; Μήπως φοβάται την αυγή μίας νέας εποχής που ίσως να μην τον χωράει, μήπως όμως αυτή η αυγή σηματοδοτεί μία επιστροφή στο να γράφει ύμνους οι οποίοι θα τραγουδιούνται από τα στόματα οπαδών σε κάθε λογής αγώνα, ή πολύ απλά επιβεβαιώνει τις θεωρίες συνωμοσίας που τον θέλουν να είναι βαμπίρ; Επειδή σας ακούω να ρωτάτε κι εσείς θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τη δικιά μου ερμηνεία του τι άκουσα και τι μου έμεινε από το "Fear Of The Dawn".

Για να σας γλιτώσω λίγο χρόνο θα πω πολύ συνοπτικά ότι η απάντηση σε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα είναι όχι (για το τελευταίο βέβαια δεν είμαι και πολύ σίγουρος). Το "Fear of the Dawn" αποτελεί έναν πάρα πολύ καλό δίσκο, ανάλογο των προσδοκιών που είχα από τον μετρ όταν είχα ακούσει το "Taking Me Back" όταν κυκλοφόρησε ως single. Καθόλου φανφαρώδες, υπέρ-καλοφτιαγμένο με το μεράκι να ξεχειλίζει πραγματικά σε κάθε τραγούδι.

Είναι ένας δίσκος που δε θα μπορούσε να είχε γράψει κανείς άλλος και δεν θα μπορούσε να είχε γραφτεί με κανέναν άλλον τρόπο εκτός από αυτόν που μας δόθηκε. Όπως και στο "Boarding House Reach" ο μαέστρος από το μουσικό λίκνο του Detroit καταφέρνει να δέσει την blues παράδοση με μοντέρνες τεχνικές τόσο στη σύνθεση όσο και στην παραγωγή. Από το πρώτο κιόλας άκουσμα του "Fear Of The Dawn" ξεχώρισα αμέσως το ομώνυμο κομμάτι που μπορώ να πω ότι είναι και το αγαπημένο μου από την παρούσα κυκλοφορία. Αυτό βέβαια είναι σχετικό καθώς τα "That Was Then, This Is Now" και "Into The Twilight" έχουν μπει ήδη στη λίστα με τα τραγούδια που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ.

Ο Αντώνης Μαρίνης είχε γράψει χαρακτηριστικά "Το "Boarding House Reach" δεν είναι εύκολο".

Πιστεύω ότι το "Fear of the Dawn" έχει έναν πιο προσβάσιμο χαρακτήρα σαν άκουσμα, θα έλεγα δε ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του Jack White και της νέας του κυκλοφορίας είναι ότι μας μεταφέρει το πόσο διαφορετικά σκέφτεται ο εγκέφαλος του με έναν πολύ προσβάσιμο σχεδόν mainstream τρόπο. Η συνθετική διάσταση των κομματιών, με έκανε να αναρωτιέμαι αν ακούω White Stripes αλλά αυτή τη φορά με πέντε άτομα (με την πάρα πολύ καλή έννοια) πράγμα το οποίο είναι εμφανές και στις φωνητικές γραμμές οι οποίες προδίδουν ότι ο Jack δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας οργισμένος teenager που απλά θέλει να τραγουδάει τα blues.

Γενικά, έχω να πω ότι ο φίλος μου ο Jack είναι από τους καλλιτέχνες οι οποίοι όταν βγάζουν solo κυκλοφορία το εννοούν. Το "Fear Of The Dawn" δεν θα μπορούσε να είναι πιο Jack White με ότι κι αν σημαίνει αυτό. Συγκεκριμένα, θα αναφερθώ στη φράση που ανοίγει το "Morning, Noon And Night": "No one needs to tell me what I need to do", ποιοι είμαστε εμείς να φέρνουμε αντιρρήσεις;

Even god herself has fewer plans than him.