Inhuman Condition

Οι Inhuman Condition αποτελούνται από τον γίγαντα του μπάσου Terry Butler, τον σύγχρονο ήρωα της death metal κιθάρας, Taylor Nordberg και τον σφυροκόπο Jeramie Kling, που καφρίζει χωρίς οίκτο στο μικρόφωνο. Φέτος κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ, "Mind Trap". Μετά από το τρομερό "Fearsick" όπου είχαν παρουσιάσει ένα μείγμα αμερικάνικου death με thrash της Sepultura σχολής, περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία τον καινούργιο δίσκο. Με είχαν κολλήσει στον τοίχο πριν τρία χρόνια αφού…

Το άλμπουμ ξεκινάει κατευθείαν με ριφ. Σωστό. Αργόσυρτες κιθάρες δίνουν τη θέση τους σε μια thrash γκρουβίλα που ωθεί άμεσα σε headbanging. Σόλο βγαλμένο από τα μεγάλα χρόνια του χώρου και σφιχτό rhythm section με ήχο μπετό. Το "Face For Later" και το "Godship" διατηρούν τη thrash metal υφή αλλά όχι μόνο βραζιλιάνικη, ούτε καν κυρίως αυτή τη φορά. Είναι όλα λίγο πιο αμερικάνικα εδώ σε σχέση με κομμάτια του τύπου "Recycled Hate". Οι Obituary κι οι Exodus συναντιούνται με πλευρές των Deicide.

Το σκηνικό στο "The Basement Plan" δε διαφοροποιείται ουσιαστικά. Και δυστυχώς δεν ενθουσιάζουν κι οι ιδέες του - είναι βασικά κάπως… flat. Το "Mind-Tool-Weapon", το λες ok κομμάτι, με πολλά από τα τυπικά χαρακτηριστικά της σκηνής, τοποθετημένα εν τέλει ακριβώς με τον τρόπο που περιμένεις. Χάνει, σαφώς, στο ότι λείπουν κι εδώ τα σημεία που θα το ανεβάσουν.

Φτάνοντας στο "Chaos Engine" είμαι κάπως μαγκωμένος, αφού δεν έχω νιώσει να με παρασέρνουν ως εδώ. Οι Seps όμως ξανακερδίζουν τη μάχη των επιρροών, επιτέλους, για ένα από τα καλύτερα του δίσκου - ανεβάζοντας γρήγορα την ικανοποίηση. Μαζί με το Slayer-ίζον "Recollections Of The Future", φέρνουν χαμόγελα στο προβληματισμένο μου πρόσωπο. Γενικά ο δίσκος ξεκινάει καλά, κάνει μια κοιλιά κάπου στη μέση, ανεβαίνει πολύ στα δύο κομμάτια που είπαμε αλλά δυστυχώς κλείνει πάλι λίγο «έτσι κι έτσι».

Με λίγα λόγια, το "Mind Trap" είναι ακριβώς το άλμπουμ που είχε μέσα της η τριάδα των Inhuman Condition στο σήμερα. Παίζουν καθαρά τη μουσική που γουστάρουν να ακούν και μάλιστα με τον τρόπο που διαλέγουν. Όμως αυτό για να καταφέρει να ενθουσιάσει το 2025 θέλει γερές ιδέες που, ενώ στο "Fearsick" υπήρχαν και με το παραπάνω, εδώ σε μεγάλα μέρη του δίσκου δεν είναι τόσο ισχυρές. Ίσως να φταίει ότι δεν είχε και κάτι πραγματικά καινούργιο να παρουσιάσει η μπάντα σε σχέση με πριν τρία χρόνια. It's ok, στην τελική δεν είναι κακό, απλά δε θα χρειαστεί να αποθεώσω. Όσο κι αν ήλπιζα το αντίθετο.