Hot Breath

Δε γνωρίζω αν θα εκτιμούσα λιγότερο ή περισσότερο το δίσκο αυτό υπό διαφορετικές καταστάσεις. Η ρουτίνα παλεύεται, η ρουτίνα του εγκλεισμού όμως είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Εκείνο που ξέρω είναι πως δεν πάνε πολλές ημέρες από ένα μεσημέρι που δε με κράταγε ο τόπος. Ήθελα να ουρλιάξω και να βγάλω από μέσα μου το κοκτέιλ αγανάκτησης και θυμού ενός ανήμπορου ανθρώπου.

Τότε ήταν που η πνιγηρή μου αντίδραση βρήκε έναν απρόσμενο σύμμαχο από τη Σουηδία. Οι Hot Breath ήρθαν κι έδεσαν με απόλυτο τρόπο. Το παλιομοδίτικο rock ‘n’ roll τους αποδείχτηκε το ιδανικό μου αγχολυτικό. Το "Rubbery Lips" είναι το άλμπουμ εκείνο που θα εξωτερικεύσει όλη σου την ενέργεια, όλη την εγκλωβισμένη ενέργεια για να είμαι πιο ακριβής.

Το δικό τους κοκτέιλ αποτελείται από πολλά συστατικά: Ενίοτε φλώροι για τους σκληρούς κι άλλοτε μπορεί να γνωρίσουν την αποθέωση από λάτρεις του Roky Erickson και των Rolling Stones. Η διασκευή τους στο "One Hit (To the Body)" έχει στοιχεία του αείμνηστου και είναι Mick Jagger approved. Ο δίσκος είναι βαθιά τσαμπουκαλεμένος, όπως ακριβώς ήταν η περίφημη και διαχρονική σκηνή του Detroit.

Είναι επίσης «βρώμικος» χωρίς να σε κάνει χάλια μαύρα κι αυτό εν μέρει οφείλεται στην ισορροπημένη προσέγγιση της Jennifer Israelsson στα φωνητικά: Δυναμικά και χωρίς να ουρλιάζει, δίνει την απαιτούμενη ένταση χωρίς να κουράζει και σε συνδυασμό με τα στακάτα και speed riffs, δίνουν το εναρκτήριο λάκτισμα για μια -θυμάσαι πως ήταν- εαρινή σύναξη παρταλιών. Με τους Danko Jones & Lemmy να εκτελούν χρέη DJ & barman αντίστοιχα.

Το καλό και συνάμα ουσιαστικό, είναι πως ο δίσκος δε θα παίζει μόνο υπό αυτές τις προϋποθέσεις. Με τόσους αφανείς καλεσμένους από AC/DC μέχρι Motörhead, με γκλαμουράτες special guest εμφανίσεις και solo γεμάτα μελωδική τεστοστερόνη, η επιστροφή στο "Rubbery Lips" σε ανύποπτες χρονικές περιόδους είναι δεδομένη. Γιατί δεν είναι απλώς ένα party/feelgood άλμπουμ. Δεν είναι μόνο το soundtrack της λευτεριάς μας όταν με το καλό έρθει αυτή.

Θα είναι η διαρκής υπενθύμιση πως ένας -εν τέλει- άκρως ποιοτικός δίσκος και οι συντελεστές αυτού, συνέδραμαν ουσιαστικά κι εν αγνοία τους στην εκτόνωση μιας συσσωρευμένης και παγιδευμένης ενέργειας, στην αλλαγή της ψυχολογίας μερικών από εμάς. Κι αυτό είναι σπουδαιότερο από ένα R! στικεράκι που θα χαθεί στα βάθη της ανανέωσης μιας κεντρικής σελίδας.

Who's the one to blame when the fire's gone?

Αλήθεια, ποιός;