Ghostkid

Τους Eskimo Callboy τους γνωρίζετε; Πρόκειται για μια Γερμανική metalcore μπάντα που τρολάρει ασύστολα και που αυτοαποκαλούνται "porno-metal" αν και οι κακές γλώσσες τους χαρακτηρίζουν σαν ομοφοβικούς και μισογύνηδες. Ο πρώην τραγουδιστής τους Sebastian "Sushi" Biesler λοιπόν είναι το παιδί φάντασμα των Ghostkid και επιχειρεί με τη πρώτη σόλο δουλειά του να διαφοροποιηθεί ριζικά απο τους... Εσκιμώους και ως προς το ύφος αλλά και το στυλ. Σοβαρότερος και πιό μοντέρνο metal που θυμίζει Fever 333, Bring Me The Horizon και Marilyn Manson. Metal, industrial, pop και ολίγον trap. Σημεία των καιρών τί να κάνουμε θα το καταπιούμε και αυτό...

Σίγουρα μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε αν μη τι άλλο φιλόδοξο το εγχείρημα του Sushi. Παραγωγός Sky van Hoff (Rammstein, Emigrate), καλή εταιρία (Century Media) και συνεργασίες με τους ομόσταυλους Mille Petrozza ("Crown"), Marcus Bischoff των Heaven Shall Burn ("Supernova") και Johnny 3 Tears από τους Hollywood Undead ("This Is Not Hollywood"). Ο ίδιος παρομοιάζει τη μουσική του σαν μια εκκωφαντική αρμονία και έναν εξορκισμό των αισθήσεων. Αλλά τί ακριβώς καταφέρνει να μας δώσει στα μόλις 40 λεπτά του άλμπουμ;

To "Fool" μας βάζει στο mood και ύφος του άλμπουμ με το metalcore του να μην εντυπωσιάζει μεν αλλά σίγουρα να φανερώνει τις άγριες προθέσεις του Sushi ο οποίος περισσότερο απαγγέλει παρά τραγουδά (σε στυλ θα ήθελα να είμαι Fever 333). Κομμάτι που έχεις ξανακούσει εκατό φορές από Αμερικάνικα pop-metalcore γκρουπάκια του σωρού είναι η αλήθεια. Αντιθέτως το "Start A Fight" ομολογώ δεν το περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ. Ριφάρα και μια ένας αγριεμένος ρυθμός που σε δαγκώνει από την αρχή και δεν σε αφήνει εύκολα. Από τα δύο trap-metal "This Is Not Hollywood" (!), το ένα με τον Timi Hendrix (γερμανός ραπερ) και το έτερο με τον Johnny 3 Tears (Hollywood Undead) προτιμούμε το δεύτερο που κλείνει και το άλμπουμ λόγω του Johnny κυρίως αφού σαν κομμάτι είπαμε... trap-metal. Δεν είναι όλα άσχημα όμως. Υπάρχει η συνεργασία με τον Bischoff (Heaven Shall Burn) στο "Supernova", μια επιλογή που ταιριάζει θεματικά (βλ περιβάλλον κτλ) αλλά και σαν χημεία. Η αγριοφωνάρα του Petrozza can’t be missed στο "Crown" αλλά διατηρώ τις επιφυλάξεις μου αν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό εκτός από ένα credit ακόμα. Η μπαλάντα "Cold War" μας άφησε κρύους ενώ το "Zero" είναι ένα συμπαθητικό nu ξέσπασμα

Ενδιαφέρον ντεμπούτο αλλά δεν τρελαθήκαμε κιόλας. Καταλαβαίνω τι θέλει να κάνει όπως και κατανοώ την τάση της νεολαίας πλέον (πόσο γέρος) να εισάγει σε παραδοσιακά απομονωμένα είδη όπως το metal, τις τάσεις της εποχής όπως πχ το trap. Ανέκαθεν το metal ήταν ένα ζωντανό κύτταρο της μουσικής που εξελίσσεται, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν αυτή η κατεύθυνση είναι και η πλέον ενδιαφέρουσα. Ή απλά η γενιά μου ίσως αρχίζει και χάνει τη μπάλα σιγά-σιγά.