Garbage

Η σκληρή μουσική είχε, έχει και θα έχει ανάγκη σχήματα σαν τους Garbage. Καλλιτέχνες που δεν θα συμβιβαστούν για χατίρι της βιομηχανίας. Που θα πάρουν ανοιχτά θέση σε ζητήματα που άλλοι φοβούνται έστω να πλησιάσουν. Που δεν θα αρκεστούν στα κεκτημένα και θα σταθούν δίπλα σε εκείνους των οποίων το σύστημα θα κρίνει πως η φωνή δεν είναι άξια προβολής. Η Shirley Manson με την παρέα της φωνάζουν για τις ανισότητες και την καταπίεση επί περίπου τρεις δεκαετίες. Ήταν οι 'queerest of the queer' πολύ πριν ο όρος μπει στο καθημερινό λεξιλόγιο για το ευρύ κοινό.

Αν για κάποιο λόγο περίμενες ότι στον έβδομο δίσκο τους θα άλλαζε κάτι, μάλλον πρέπει να ξανασκεφτείς μερικά πράγματα. Τα όρια του ήχου τους μπορεί να έχουν ήδη τραβηχτεί στα άκρα κάμποσες φορές. Το ροκ μπορεί να έχει αποκοπεί από το πραγματικό mainstream εδώ και χρόνια. Το "Only Happy When It Rains" μπορεί πλέον σε μία μικρή δημοσκόπηση να βρεθεί περισσότερος κόσμος που θα το χαρακτηρίσει ως κλασικό παρά ως εναλλακτικό. Κόντρα σε όλα, το κουαρτέτο αρνείται να βολευτεί. Ήδη από το μπάσιμο του "The Men Who Rule The World" οι πρώτες σφαλιάρες πέφτουν όλο στυλ.

Το νεύρο και το ύφος των πρώιμων ημερών παρουσιάζονται σε διαφορετικές αποχρώσεις, αλλά με την ίδια ένταση όπως τότε. Κάποιος θα μπορούσε να ρίξει στο τραπέζι τη λέξη ωριμότητα, ας είμαστε όμως ειλικρινείς· ακόμα και στις πιο οργισμένες στιγμές τους, αυτό το χαρακτηριστικό πάντοτε υπήρχε στον λόγο τους. Θέλεις αυτοκριτική; Τα "Uncomfortably Me" και "Wolves" κερνάνε απλόχερα. Θέλεις μία μελοποιημένη σύνοψη του σύγχρονου δυτικού κόσμου; Το "Waiting For God" και το ομώνυμο άσμα είναι εδώ για σένα. Ανάμεσά τους, η τριπλέτα "GodHead", "Anonymous XXX" & "A Woman Destroyed" διαλύει τα πάντα και σε αφήνει να μαζέψεις τα κομμάτια.

Το "No Gods No Masters" είναι πολύ περισσότερα από έναν απλά καλό δίσκο μίας μεγάλης μπάντας του παρελθόντος. Δεν αρκείται σε μια εκ του ασφαλούς διατήρηση των κεκτημένων. Το βλέμμα δεν γυρίζει νοσταλγικά προς τα πίσω. Ούτε καν στο "This City Will Kill You" με το πανέξυπνο, noir σβήσιμο. Το σύνολο είναι προσεγμένο και ουσιώδες, χωρίς να μένει στο περιτύλιγμα. Βγάζει ειλικρίνεια και σοβαρότητα σε βαθμό που σε αυτό το επίπεδο σπανίζουν. Αν το "Strange Little Birds" ήταν η δήλωση ότι το έχουν ακόμα, εδώ γίνεται ένα βήμα παραπέρα. Τα χρώματα παραμένουν έντονα και οι γροθιές σφιγμένες. Όπως πρέπει.