Five Finger Death Punch

F8

Better Noise (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 28/02/2020
Ίδια συνταγή με αναμενόμενα αποτελέσματα με έναν μεταβατικό αστερίσκο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι FFDP (για συντομία) έχουν την «ατυχία» να είναι πωρωμένοι Αμερικάνοι, υμνητές των πεζοναυτών, των λαδωμένων μπρατσαράδων, του καπιταλισμού και οτιδήποτε άλλο πηγάζει από την μακρινή ήπειρο και αυτό γενικά το Αμερικανίστικο στυλ ποτέ δεν άρεσε στην Ελλάδα. Βάλτε και στο μιξ ολίγο nu με μίξη Pantera και Metallica και το όλο και καλά θυμωμένο στυλάκι τους και δεν είναι παράδοξο να κατανοήσουμε το όλο μένος απέναντι τους από ένα κοινό που γενικά οτιδήποτε παραπέμπει σε nu δεν το πολυσυμπαθεί. Ατυχία βέβαια όσο αφορά το Ελληνικό κοινό καθώς στην Μ. Βρετανία που ζώ θεωρούνται superstars όπως και σε πολλές χώρες του Βορρά και φυσικά στην πατρίδα τους είναι από τα πιο hot ονόματα στο χώρο του metal (ας πούμε).

Βέβαια όλο αυτό το hotness αρχίζει και κρυώνει σιγά-σιγά. Ή μάλλον πιό ταιριαστά αρχίζει και ξενερώνει όπως ξενέρωσαν, δηλαδή ξεμέθυσαν οι FFDP και αποφάσισαν να σταματήσουν μαχαίρι τις ουσίες (υγρές ή μη) και γράψουν ένα δίσκο νηφάλιοι και εννοείται μπράβο τους αλλά όπως και να το κάνουμε κάθε δράση έχει και μια αντίδραση και κάτι τόσο ψυχικά και σωματικά έντονο είναι λογικό να έχει αντίστοιχα μεγάλες συνέπειες καθώς σίγουρα πρόκειται για ένα μεταβατικό στάδιο για τους Αμερικάνους. Και κυρίως για τον τραγουδιστή Ivan Moody που πλέον είναι κοντά δύο χρόνια μακριά από το αλκοόλ και αναπόφευκτα όλη αυτή η εμπειρία έχει επηρεάσει το γράψιμο του αλλά και ολόκληρο το γκρουπ. Και αυτή ακριβώς είναι και η χαμένη ευκαιρία του άλμπουμ. Θα μπορούσε να αποτελεί ένα καθαρτικό άλμπουμ εξωτερίκευσης και λύτρωσης αλλά δυστυχώς οι FFDP πήραν όλα τα templates από τους προηγούμενους δίσκους και απλά βγάλανε μια από τα ίδια. Με εξαίρεση το τελευταίο "Brighter Side Of Grey" που είναι σαν ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα που πιθανώς ο Moody να έγραψε πραγματικά νομίζοντας ότι θα πεθάνει από το ποτό και που είναι ένα αρκετά όμορφο -στην απλότητα του- τραγούδι αλλά και το "A Little Bit Off" που για μένα είναι το πιο ωραίο κομμάτι του άλμπουμ γιατί είναι κάτι διαφορετικό που δεν μας έχουν συνηθίσει και έχει υπέροχους στίχους για όλους εμάς που θέλουμε να μας αφήσουν στην ησυχία μας επιτέλους.

Η πορεία των FFDP μουσικά δεν ήταν κακή: το πρώτο "The Way Of The Fist" του 2007 ήταν μια ανάσα νέου αέρα και όλοι πιστέψαμε ότι ήταν οι νέοι Pantera, το δεύτερο "War Is The Answer" ήταν επίσης ένα πολύ καλό και από τα αγαπημένα μου ενώ τα "American Capitalist" και "The Wrong Side of Heaven and The Righteous Side of Hell, Volume 1" ήταν επίσης πάρα πολύ καλά και έδειχναν ότι τίποτα δεν θα τους σταματούσε να γίνουν πραγματικά σουπερσταρς και έγιναν. Δημιούργησαν -και μπράβο τους- ένα συγκεκριμένο καλούπι ήχου, στίχων και attitude και αυτόν είναι μάλλον και το μείον τους. Τόσο templated που δεν καταλαβαίνεις ότι έχουν και καινούργιο drummer (Charlie Engen) αφού το καλούπι του ήχου δεν επιτρέπει την ανάδειξη της ατομικότητας. Η μη-εξέλιξη που οδηγεί στο αναμενόμενο, στο βαρετό (πχ "This Is War" που ο συνδυασμός στίχων-μουσικής είναι FFDP αρχείο 32 από τη λίστα του Zoltan με μικροαλλαγές στα chords). Οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ είναι όταν λίγο ξεστρατίζουν από την πεπατημένη όπως ανέφερα παραπάνω ή όπως στο Paparoach-ικό "To Be Alone".

Σίγουρα καλύτερο από το "And Justice For None" και πιστεύω ότι όντως πρόκειται για ένα μεταβατικό άλμπουμ. Αν και από το Las Vegas δεν ρισκάρουν με τη μουσική τους και αν το κάνουν νομίζω ότι μπορούν να μας δώσουν κάτι αντάξιο των πρώτων άλμπουμ ξανά.

  • SHARE
  • TWEET